عوامل وحدت و تفرقه در جهان اسلام از دیدگاه امام خمینی

‏‏سیدمهدی بزرگی‏

‏‏ ‏

‏‏وحدت در معانی خاص خود مفهومی است که از دیرباز مورد توجه دین اسلام و‏‎ ‎

‏‎

‎

‎ ‎‏در قرآن کریم و نهج البلاغه نیز مسلمانان – بلکه تمام انسان ها – به توحید و پرسش‏‎ ‎‏خدای یگانه و الفت، هم نوایی، هم سازی، یک پارچگی، انسجام، اتحاد و اتفاق‏‎ ‎‏فراخوانده شده اند. امام خمینی به عنوان یکی از بزرگ ترین منادیان وحدت در طول‏‎ ‎‏تاریخ معاصر شیعه، نیز آن را در دو بُعد عملی و نظری مطرح ساخته اند.‏

‏‏در بُعد نظری ایشان تأکید داشته اند که مسلمانان باید یک دیگر را به رسمیت شناخته‏‎ ‎‏و به هم از هر گونه تهمت و افترا بپرهیزند. ‏

‏‏در بُعد عملی نیز زندگی سراسر افتخار ایشان تبلور و اسطورۀ وحدت اسلامی به‏‎ ‎‏معنای واقعی کلمه در داخل و خارج از کشور بوده است.‏

‏‏به اعتقاد امام، استعمارگران، حکام وابسته و دولت های مرتجع جهان اسلام و تفرق و‏‎ ‎‏جدایی در میان گروه های اسلامی و نژادپرستی و قوم گرایی از عوامل تفرقه در جهان‏‎ ‎‏اسلام بوده است. بنابراین، ایشان همۀ مسلمانان را به تمسک به اسلام و قرآن و همایش‏‎ ‎‏سیاسی – عبادی حج، به عنوان محور وحدت، فراخوانده اند.‏

‏‏ ‏

‏‎ ‎‎

‎