حدود اختیارات رهبر در دوران غیبت

‏‏حدود اختیارات رهبر در دوران غیبت‏

‏‏نزیک شریعتی‏

‏‏ ‏

‏‏ضرورت رهبری و حکومت ولایی در دوران غیبت، برآیندِ تأمل در فلسفۀ سیاسی –‏‎ ‎‏اجتماعی اسلام و نهضت های پیامبران ابراهیمی است. ‏

‏‏بدین سان نمی توان دین را پاسخ گوی نیازهای  مادی – معنوی انسان ها خواند و در عین‏‎ ‎‏حال بر لزوم تأسیس جامعه و نظام مبتنی بر اندیشه های دینی معتقد نبود.‏

‏‏نویسندۀ مقاله، با طرح پرسش زیر، به ادامه بحث می پردازد: حوزۀ اختیار و عمل‏‎ ‎‏رهبری، همان است که در قانون اساسی جمهوری اسلامی آمده است، یا این که آن همه،‏‎ ‎‏پاره ای از اختیاراتی است که رهبر دارد؟ آن چه در اصول قانون اساسی مربوط به رهبری‏‎ ‎‏مشاهده می شود، از باب احتیاج و سامان دهی امور کشور است، وگرنه با توجه به مطلقه‏‎ ‎

‏‏‎

‎‏

بودن ولایت فقیه، اختیار رهبری فراتر از اصول مکتوب قانونی می باشد، و عملکرد رهبر‏‎ ‎‏فقید انقلاب در تنفیذ حکم ریاست جمهوری اسلامی و نصب وی، گواه این نکته است. ‏

‏‏در بخش پایانی مقاله، وظایف رهبری دربارۀ نفس و خلق، از منظر روایات و دیدگاه‏‎ ‎‏فقیهان طرح شده است که با در نظر گرفتن بینش فقهی – اجتماعی آنان، گاه دایرۀ‏‎ ‎‏اختیارات و قدرت رهبری فراخ می گردد، تا آن جا که در ولایت تشریعی و حکومت‏‎ ‎‏ظاهری، وضعی مشابه حکومت پیامبر و امیرمؤمنان پیدا می کند؛ و گاه به حفظ اموال‏‎ ‎‏ایتام و مجهول المالک، تصرف در اموال سفها و افراد بی سرپرست، و اجرای حدّ،‏‎ ‎‏محدود می شود.‏

‏‏ ‏

‏‏ 

‏‎

‎