امام و کاریزماتیک

‏‏امام و کاریزماتیک‏

‏‏حجت / خضری‏

‏‏ ‏

‏‏رهبری عبارت است از توان و قدرت فرد برای نفوذ در رفتار اعضای یک گروه یا یک‏‎ ‎‏ملت و تعیین هدف های فرهنگی گروه، ارائه طریق برای تحقق هدف ها و خلق‏‎ ‎‏پاره ای هنجارهای اجتماعی در گروه و کاریزما نیز عبارت است از جاذبه استثنایی. این‏‎ ‎‏واژه که نخستین بار «ماکس وبر» آن را در مباحث سیاسی پا نهاد، بر کسی اطلاق می شود‏‎ ‎‏که نیرویی خارق العاده دارد و چنین نیرویی را از منابع غیر طبیعی به دست می آورد. ‏

‏‏به باور نویسنده، امام خمینی رهبری کاریزما و فرهمند به حساب می آمد و بر مقلدان‏‎ ‎‏و پیروان خود چنان تأثیرگذار بود که هیچ حادثه ای در برابر آن ها ایستادگی نمی کرد. این‏‎ ‎‏نیرو، که حاکمیت بر دل ها را به دنبال دارد، در برابر قدرتی به کار می رود که بر بدن ها‏‎ ‎‏حکم می راند. و با استفاده از سلاح و زور بر جامعه سیطره می یابد. تقابل امام خمینی و‏‎ ‎‏محمدرضا شاه در طول نهضت، تقابل دو نیروی این چنینی بود. امام با استفاده از اعتماد‏‎ ‎‏به نفسی که داشت، توانست انقلابی را به پیروزی برساند که از توان هر کس دیگری‏‎ ‎‏خارج بود.‏