از ویژگیهای حضرت امام (قدس سره) که از این حیث بی نظیر یا کم نظیر بودند، قوت قلب و شجاعت خدادادی بود و به عبارت دیگر ارتباط ایشان به خداوند متعال و قوۀ ایمان و اعتقادش به خدای متعال و توجهش به وی و انقطاعش از ماسوی بود. کأنه غیر از او چیزی را نمی دیدند. یا ارزش وجودی برای آن قائل نبودند. اصلاً وحشت و اضطراب قلب از ایشان مشاهده نشد و در هیچ موردی متزلزل نشدند، بلکه تصمیم جدی
بر انجام وظیفۀ شرعی خود می گرفتند و پیگیری می کردند و چون دیدند خطر جدی بر اصل و ریشه اسلام پیش آمده برای خدا قیام نمودند. فرازی از سخنان ایشان در مسجد اعظم پس از مراجعت از بازداشت اول که همه حضار شنیدند، این بود: والله هنگامی که مرا می بردند به طرف تهران خوف و وحشتی در دل نداشتم و ترسی در وجود من نبود، بلکه مأمورانی که مرا می بردند، مضطرب و خوفناک بودند و من آنها را تسلی می دادم.
از قرار مسموع شبی که برای بازداشت ایشان مأمورین به خانه ایشان ریخته بودند و با لگد به در اطاق زده بودند که در شکسته شده بود، که اینجانب شکسته آن را خود دیدم. ایشان بیرون آمده و فرموده بودند این وحشی گری یعنی چه؟ شما مگر وحشی هستید؟ صبر کنید من لباسهایم را بپوشم، خودم می آیم.