فصل چهارم: خاطرات آیت الله محمود قوچانی
برنامه امام در ماه مبارک رمضان
نسخه چاپی | ارسال به دوستان
برو به صفحه: برو

نوع ماده: کتاب فارسی

پدیدآورنده : مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س)

محل نشر : تهران

زمان (شمسی) : 1392

زبان اثر : فارسی

برنامه امام در ماه مبارک رمضان

 

‏ حاج آقا، بفرمایید که برنامه امام در ماه مبارک رمضان چگونه بود و این‏‏‌‏‏که آیا ایشان ‏‎ ‎‏در ماه مبارک رمضان افطاری هم می‏‏‌‏‏دادند؟‏

‏ برنامه‏‏‌‏‏های درسی ایشان تعطیل می‏‏‌‏‏شد اما برنامه نماز و زیارت حرم را انجام ‏‎ ‎‏می‏‏‌‏‏دادند. درباره افطاری هم بگویم که ایشان مطلقاً برنامه افطاری دادن نداشتند، ‏‎ ‎‏نه جایی برای افطاری می‏‏‌‏‏رفتند نه خودشان افطاری می‏‏‌‏‏دادند. جایی من نشنیدم. فقط ‏‎ ‎‏اطلاعی که دارم این است که مرحوم حاج آقا مصطفی هر ماه یک بار گویا آن هم شام ‏‎ ‎‏از امام دعوت می‏‏‌‏‏کردند که راوی این مسأله هم مرحوم فرقانی بود. آقای فرقانی ‏‎ ‎‏می‏‏‌‏‏گفت که وقتی امام به منزل حاج آقا مصطفی می‏‏‌‏‏رفتند به من می‏‏‌‏‏فرمودند که بیا با هم برویم. من هم می‏‏‌‏‏رفتم. آنجا امام من را کنار دست خودشان می‏‏‌‏‏نشاندند و همه‏‏‌‏‏اش از من پذیرایی می‏‏‌‏‏کردند. گوشت و خورشت و غذا و خلاصه چیزهای خوب سفره را در ‏‎ ‎‏بشقاب من می‏‏‌‏‏گذاشتند و خودشان هم چیز مختصری می‏‏‌‏‏خوردند.‏

‏در سال‏‏‌‏‏های پس از پیروزی انقلاب اسلامی هم همین طور بود. ایشان در ماه مبارک ‏‎ ‎‏رمضان، درِ ملاقات‏‏‌‏‏هایشان را به روی همه می‏‏‌‏‏بستند و فقط همان یک افطاری را داشتند ‏‎ ‎‏و آن هم به خاطر دولت و نظام بود و به خاطر شخصیت خودشان نبود.‏

‏ حاج آقا حضرت امام شب‏‏‌‏‏های قدر برای احیا به مسجد می‏‏‌‏‏رفتند؟‏

‏ نه، ایشان اعمال و عباداتشان انفرادی بود.‏

‏ حاج آقا در ایامی که حضرت امام در قم بودند ایشان در آخرین جلسه پیش از ‏‎ ‎‏ماه مبارک رمضان توصیه‏‏‌‏‏هایی برای ماه رمضانِ طلبه‏‏‌‏‏ها داشتند، این حالت در نجف هم ‏


‏برقرار بود؟‏

‏ بله، در نجف هم آخرین جلسه درس و بحث ایشان واقعاً اخلاقی بود.‏

‏ اگر خاطره‏‏‌‏‏ای در این زمینه دارید بفرمایید؟‏

‏ بله، خاطرم نیست ماه رمضان کدام یک از سال‏‏‌‏‏ها بود، ایشان در آخرین جلسه ‏‎ ‎‏درس روایتی را برای شاگردانشان مطرح فرمودند که آن حدیث قدسی معروف است: ‏‎ ‎الصوم لی و اَنَ اُجزی به‏، که دو گونه خوانده شد «اَجزی به» یا «اُجزی به». ایشان درباره این مسأله مفصل صحبت کردند که خیلی هم تأثیرگذار بود. حضرت امام ترجیح ‏‎ ‎‏می‏‏‌‏‏دادند که قرائت «اُجزی به» صحیح است یعنی این‏‏‌‏‏که روزه برای من است و من ‏‎ ‎‏پاداش روزه‏‏‌‏‏دار هستم نه این‏‏‌‏‏که من پاداش‏‏‌‏‏دهنده هستم. خودم پاداش هستم و چگونه ‏‎ ‎‏خود حق تعالی پاداش عمل می‏‏‌‏‏شود و چه می‏‏‌‏‏شود او پاداش عمل می‏‏‌‏‏شود و این صوم ‏‎ ‎‏چه صومی است که خداوند خودش پاداش قرار می‏‏‌‏‏گیرد.‏