دعوت به وحدت و پرهیز از انشقاق

‏‏ حاج آقا، در آثار چاپ شده از امام، در سخنرانی‏‏‌‏‏ها و پیام‏‏‌‏‏های ایشان توصیه به پرهیز ‏‎ ‎‏از اختلاف بوده است، به این موضوع بیشتر اشاره بفرمایید؟‏

‏‏ حضرت امام ـ سلام‏‏‌‏‏الله علیه ـ نسبت به وحدت و عدم انشقاق حساسیت ‏‎ ‎‏فوق‏‏‌‏‏العاده‏‏‌‏‏ای نشان می‏‏‌‏‏دادند و واقعاً در برخی موارد خودشان را فدا می‏‏‌‏‏کردند که احیاناً ‏‎ ‎‏خدای ناکرده اختلاف کلمه پیش نیاید. به احتمال، سال‏‏‌‏‏های 1353 و 1354 بود که ‏‎ ‎‏سفری به ایران کرده بودم. آن ایام طرح افکار و اظهارنظر پیرامون آثار آقای دکتر علی ‏‎ ‎‏شریعتی اوج گرفته و مسائل حاشیه‏‏‌‏‏ای هم پیش آمده بود. دکتر گاهی در صحبت‏‏‌‏‏هایش ‏‎ ‎‏لغزش‏‏‌‏‏هایی داشت که برخی‏‏‌‏‏ها یا خیلی‏‏‌‏‏ها نمی‏‏‌‏‏پسندیدند و به من سفارش می‏‏‌‏‏کردند که ‏‎ ‎‏در بازگشت به نجف نظر مبارک امام را نسبت به آن مسائل بپرسم. آنان کسب تکلیف ‏‎ ‎‏می‏‏‌‏‏کردند که نظر امام نسبت به دکتر شریعتی چیست و عرض کنم که می‏‏‌‏‏گفتند برای ما ‏‎ ‎‏یک آفت است.‏

‏‏این موضوع گذشت تا این‏‏‌‏‏که در تابستان 56 یا 57 نیز سفر کوتاهی به ایران داشتم. ‏‎ ‎‏در این سفر علناً آقایان و رفقا باز پیامی را به وسیله من خدمت حضرت امام داشتند اما ‏

‏
‏‎

‎‏این بار محتوای پیام چیز دیگری بود. آن‌هایی که به اصطلاح ادعای آشنایی با امام ‏‎ ‎‏می‏‏‌‏‏کردند گفتند که سلام و دست بوسی ما را خدمت امام ابلاغ کنید و بگویید که ‏‎ ‎‏نظر شما را نسبت به آقای دکتر علی شریعتی می‏‏‌‏‏دانیم اما چرا ساکت نشسته‏‏‌‏‏اید. این ‏‎ ‎‏سکوت شما برداشت‏‏‌‏‏های مثبت یا منفی در بردارد. برخی از سکوت شما سوء استفاده ‏‎ ‎‏می‏‏‌‏‏کنند. چرا صحبتی در این زمینه نمی‏‏‌‏‏فرمایید؟‏

‏‏خوب، من به نجف برگشتم، شاید حدود بیست ـ سی مورد سؤال و مسأله مختلف ‏‎ ‎‏بود که یادداشت کرده بودم تا به محضر امام برسانم. خدمت ایشان رسیدم و تک‏‏‌‏‏تک آن ‏‎ ‎‏مسائل را عرض کردم و پاسخ ایشان را یادداشت کردم. پس از طرح چند سؤال و ‏‎ ‎‏جواب، به این سؤال رفقا رسیدم و گفتم که دوستان و عزیزان در ایران از محضر شما ‏‎ ‎‏این سؤال را دارند که ما می‏‏‌‏‏دانیم موضع و نظر شما نسبت به آقای شریعتی چیست اما ‏‎ ‎‏چرا ساکت نشسته‏‏‌‏‏اید و پاسخی نمی‏‏‌‏‏دهید؟ حضرت امام صحبت مفصلی کردند و ‏‎ ‎‏فرمودند که فلانی شما در پاسخ بنویس که این سؤال را نه فقط این آقایان از ایران ‏‎ ‎‏کرده‏‏‌‏‏اند بلکه از اروپا و جاهای مختلف نیز این سؤال از من شده است، در جواب ‏‎ ‎‏بنویس که عزیزان این مسائل را کنار بگذارند و دنبال همان هدف اصلی باشند و به ‏‎ ‎‏این گونه انشقاق و اختلافاتی که در این قضیه هست مشغول نشوند و این را بدانند که ‏‎ ‎‏دست ساواک در این قضیه در کار است.‏

‏‏مدتی بعد ساواک مسأله واقعی را رو کرد ـ حالا شاید من مسائل را عقب و جلو ‏‎ ‎‏مطرح می‏‏‌‏‏کنم ـ مسأله کتاب ‏‏شهید جاوید‏‎[1]‎‏ را به وجود آورد و بعد از آن کشتن ‏

‏
‏‎

‎‏شمس‏‏‌‏‏آبادی‏‎[2]‎‏ را به وجود آورد و فعلاً هم قضیه دکتر شریعتی را به وجود آورده‏‏‌‏‏اند. ‏‎ ‎‏در تمام این‏‏‌‏‏ها دست ساواک در کار است که آتش به پا کند و با ایجاد اختلاف و ‏‎ ‎‏درگیری مردم را به هم مشغول کنند و آنان را از هدف اصلی باز دارند. هر وقت ‏‎ ‎‏مناسبتی برای تبلیغ روحانیت پیش آمد چه ماه رمضان باشد چه محرم و صفر، اگر ‏‎ ‎‏مطلب قبل هنوز زنده بود همان را آتش می‏‏‌‏‏زدند و درباره‏‏‌‏‏اش صحبت فراوان می‏‏‌‏‏کردند ‏‎ ‎‏و اختلافات را به وجود می‏‏‌‏‏آوردند، اگر هم احیاناً مطلب کهنه و یا قدیمی شده بود و به ‏‎ ‎‏درد نمی‏‏‌‏‏خورد مطلب جدیدی را پیش می‏‏‌‏‏آوردند. شما الآن هم منتظر باشید و ببینید در ‏‎ ‎‏فصل آینده در ماه مبارک رمضان و یا محرم و صفر که ایام تبلیغ روحانیت است اگر ‏‎ ‎‏موضوع شریعتی کهنه شد موضوع جدیدی را به وجود خواهند آورد و لذا من به همه ‏‎ ‎‏دوستان و عزیزان پاسخ دادم و شما این را بنویسید که از پرداختن به این مسائل ‏‎ ‎‏خودداری کنند و در این گونه مسائل وارد نشوند و بچسبند به همان نکته اصلی و ‏‎ ‎‏مسأله انقلاب و نابود کردن رژیم طاغوت.‏

‏‏در زمان طاغوت یکی از نقش‏‏‌‏‏های ساواک این بود که در حوزه‏‏‌‏‏های علمیه ـ به ویژه ‏‎ ‎‏حوزه‏‏‌‏‏هایی که اندکی از مرکز دور بودند ـ با برخی از اهل علم ارتباطی برقرار کند و ‏‎ ‎‏آن‌ها را به عنوان یک مهره در حوزه داشته باشد. این قضیه هم در ایران و هم در نجف ‏‎ ‎‏وجود داشت و چه بسا چهره‏‏‌‏‏هایی هم بودند که احیاناً ما هم می‏‏‌‏‏شناختیم و می‏‏‌‏‏دانستیم ‏‎ ‎‏چگونه افرادی هستند. این‏‏‌‏‏ها خواه ناخواه در چند جا پرونده داشتند، یک پرونده ‏‎ ‎‏در خود سفارتخانه داشتند، پرونده‏‏‌‏‏ای دیگر در وزارت امور خارجه تهران و یک پرونده ‏‎ ‎‏در مرکز اصلی ساواک داشتند. طبع قضیه اقتضاء می‏‏‌‏‏کرد.‏

‏‏این را فراموش نمی‏‏‌‏‏کنم که آقای سید محمود دعایی به عنوان اولین سفیر جمهوری ‏

‏
‏‎

‎‏اسلامی ایران در عراق انتخاب شده و به آنجا فرستاده شدند. این نکته را نمی‏‏‌‏‏دانم که از ‏‎ ‎‏خود آقای دعایی شنیدم یا از شخص دیگر که حضرت امام به ایشان توصیه کردند شما ‏‎ ‎‏که آنجا به عنوان سفیر می‏‏‌‏‏روید حق ندارید هیچ پرونده‏‏‌‏‏ای از پرونده‏‏‌‏‏های اهل علم را که ‏‎ ‎‏در سفارتخانه آنجا بایگانی شده و با ساواک و دستگاه قبل ارتباط داشتند در اینجا اعلام ‏‎ ‎‏و افشا کنید. علی‏‏‌‏‏رغم اینکه این گونه افراد کسانی بودند که در طول پانزده سالی که ‏‎ ‎‏حضرت امام در نجف تشریف داشتند به خود ایشان و یا افرادی که به عنوان خدمتگزار ‏‎ ‎‏در خدمت امام بودند صدمه‏‏‌‏‏ها و ضربه‏‏‌‏‏های زیادی زدند. حضرت امام با سعه صدر و ‏‎ ‎‏عفو و گذشت خودشان اجازه ندادند چهره این‏‏‌‏‏ها برای دیگران آشکار شود.‏

‏‎

‎