خاطراتی شیرین از زندگانی سخت و پر مشقت

‏‏اگر به ذکر خاطراتی از این دست اشاره می کنم، هرگز به قصد خودستایی نمی باشد، ‏‎ ‎‏بلکه تصور می کنم این نوع تجربه ها و مطالب می تواند برای جوانان مفید بوده و ‏‎ ‎‏راهگشای زندگی آنان باشد. آنان نباید تصور کنند که شرط موفقیت یک انسان، فراهم ‏‎ ‎‏بودن تمامی زمینه های مالی و برخورداری از رفاه و آسایش نسبی می باشد، خصوصاً ‏‎ ‎‏برای آن دسته از جوانان، دخترها و پسرها که شرط ازدواج و تشکیل خانواده را فراهم ‏‎ ‎‏بودن مسکن و لوازم زندگی و درآمد کافی می دانند، بیان قسمتی از این نوع خاطرات ‏‎ ‎‏می تواند مفید و موثر باشد. به عنوان مثال زمانی که با دختر خاله ام ازدواج کردم و قرار ‏‎ ‎‏شد بعد از گرفتن دیپلم متوسطه به آلمان بیاید، از پدر و مادر ایشان تقاضا کردم به جای ‏‎ ‎‏جهاز و تجهیزاتی که متدوال است، به مدت 2 یا 3 سال، ماهی سیصد تومان برای ‏‎ ‎‏ایشان بفرستند. زمانی که ایشان در سال 47 به آلمان آمد، نیمی از دوران دانشگاهی ام را گذرانده و در عین تلاش در انجمن اسلامی تازه تاسیس شده در سازمان دانشجویی ‏‎ ‎‏وابسته به کنفدارسیون جهانی دانشجویان ایرانی ـ به شرحی که در فصول بعد به تفصیل ‏‎ ‎‏آورده ام ـ و سازمان بین المللی دانشجویان مسلمان نیز عضوی فعال بودم. در همان حال ‏‎ ‎‏نیز ناچار بودم با کار کردن متناوب، هزینه زندگی خودم را تامین کنم. در سال 47 که ‏‎ ‎‏همسرم به آلمان آمد، تا دو سال در یک اطاق حدوداً 20 متری که با پرده قسمت خواب ‏‎ ‎‏و نشیمن آن را از هم جدا کرده بودیم، زندگی می کردیم. مجموعه اثاث اطاق ما غیر از ‏‎ ‎‏کتاب ها و دو قطعه فرش که از ایران برایمان فرستاده بودند از یکصد مارک تجاوز ‏‎ ‎‏نمی کرد. آن هم عبارت بود از چند عدد صندلی و یک اجاق دو شعله برقی و یک ‏‎ ‎‏یخچال کوچک که از طریق قرائت آگهی روزنامه ها و تقریباً مجانی پیدا کرده بودیم.‏

‏‏همسر من ـ که از این پس از او به فاطی یاد خواهم کرد ـ در آن موقع اولین و تنها ‏‎ ‎
‏‎

‎‏دختر مسلمانی بود که با حجاب اسلامی به دانشگاه وارد شده بود، ایشان هم خیلی ‏‎ ‎‏سریع به زبان آلمانی مسلط شد و تحصیل در رشته روان شناسی و ریاضیات را شروع ‏‎ ‎‏کرد و با علاقه زیاد وارد انجمن و تلاش های اجتماعی و اسلامی شد.‏

‏‎

‎