از عضویت در اتحادیه بین المللی دانشجویان مسلمان

‏‏قبل از اینکه اتحادیه انجمن اسلامی دانشجویان ایرانی به این صورت شکل بگیرد، ‏‎ ‎‏دبیرخانه یک سازمان بین المللی دانشجویان در شهر آخن وجود داشت به نام سازمان  ‏‎ ‎‎Umso‎‏(اُمسو).‏‎[1]‎‏ چون من در این شهر تحصیل می کردم و مرکزیت این سازمان هم در ‏‎ ‎‏آنجا بود، طبیعتاً فعالیت های خودم را از آن سازمان شروع کردم. در این سازمان عمدتاً ‏‎ ‎‏دانشجویان مسلمان عرب (مصر، تونس، سودان، اردن، لبنان و دیگر کشورهای ‏‎ ‎‏آفریقایی...) و تعدادی پاکستانی حضور داشتند. در یک مقطعی این سازمان به شدت ‏‎ ‎‏تحت تاثیر افکار سید قطب و «اخوان المسلمین» بود. دانشجویان مسلمان پاکستانی هم ‏‎ ‎‏متاثر از «جماعت اسلامی» پاکستان بودند. با این حال این سازمان فعالیت های سیاسی ‏‎ ‎‏گسترده ای نداشت زیرا دانشجویان جهت گیری سیاسی و وجه اشتراک خاصی نداشتند. ‏‎ ‎‏لذا فعالیت های این سازمان بیشتر جنبه عقیدتی داشت، به مناسبت اعیاد اسلامی ‏‎ ‎‏برنامه هایی بود و گاهی سخنرانی هایی با دعوت از شخصیت های کشورهای مختلف ‏‎ ‎‏اسلامی صورت می گرفت.‏

‏‏ما در اوایل در این سازمان قدرتی نداشتیم و افراد معدودی بودیم. مثلاً در آخن تنها ‏‎ ‎
‏‎

‎‏من و یک نفر دیگر از ایرانی هایی که البته بیشتر به تجارت و کسب اشتغال داشت تا ‏‎ ‎‏تحصیل و نیز تعدادی هم از شهرهای دیگر آلمان غربی در آن حضور داشتیم. در آن ‏‎ ‎‏سال ها به ویژه بعد از جنگ 1967 اعراب و اسرائیل، امام موسی صدر مکرراً به آلمان ‏‎ ‎‏می آمد و جلسات متعددی از ایشان برای سخنرانی دعوت می شد و دانشجویان رفته رفته ‏‎ ‎‏با مکتب تشیع آشنا شدند و با وجود تبلیغات زهرآگینی که وجود داشت با دانشجویان ‏‎ ‎‏شیعه ارتباط برقرار کردند. از جمله القائاتی که شده بود و دانشجویان مسلمان نسبت به ‏‎ ‎‏شیعیان حساسیت ویژه داشتند این بود که ما اصلاً قرآن را قبول نداریم، حضرت ‏‎ ‎‏رسول(ص) را قبول نداریم و معتقدیم فرشته وحی برای حضرت امیر(ع) آمده یا به ‏‎ ‎‏عدل الهی اعتقاد نداریم و یک سری خرافات را هم به شیعه منتسب می کردند. ‏‎ ‎‏خوشبختانه حضور همین تعداد اندک دانشجویان شیعه و دعوت تعدادی از اندیشمندان ‏‎ ‎‏این مکتب باعث شد تا این القائات زدوده شود. از جمله افرادی که از آن ها برای ‏‎ ‎‏سخنرانی دعوت می کردیم آقای سید هادی خسروشاهی بود که یکی دو بار آمدند و ‏‎ ‎‏سخنرانی کردند. آقای صدر که هر سال به کنگره الجزایر می رفتند در بازگشت به آخن ‏‎ ‎‏می آمدند و یکی دو برنامه سخنرانی در آن جلسات برایشان می گذاشتیم. از دیگر ‏‎ ‎‏چهره های ایرانی که بدین منظور دعوت می شدند می توان از شهید بهشتی و سپس استاد ‏‎ ‎‏مجتهد شبستری و دکتر مصطفی چمران نام برد. واحد آخن اُمسو به نام ایمسو‏‎[2]‎‏ موسوم ‏‎ ‎‏بود. ما در کنگره سالآنه ایمسو به صورت فعال ظاهر می شدیم. قبل از سال 1967 یکی ‏‎ ‎‏از دوستان به نام مصطفی حقیقی به عضویت هیات مدیره یا هیات دبیران اُمسو انتخاب ‏‎ ‎‏شد. در کنگره ای که در سال 1967 در شهر وُرمز‏‎[3]‎‏ برگزار شد تعدادی از دوستان مرا به ‏‎ ‎‏عنوان یکی از اعضای هیات دبیران پیشنهاد کردند که با مخالفت پاره ای از برادران ‏‎ ‎‏سعودی و اردنی روبه رو شد. ما پی بردیم که یک تشکیلات حزبی وابسته به ‏‎ ‎‏«حزب‌التحریر» و شاخه ای از اخوان المسلمین در این سازمان در حال رشد و قبضه ‏‎ ‎‏امور است، در همین کنگره مشخص شد که عده ای درصددند، سیستم انتخابات را الغاء‏‎ ‎

‎

‎

‏‏و سیستم خلیفه گری را دایر کنند، لذا با دوستان ایرانی تبادل نظر کردیم و به این نتیجه ‏‎ ‎‏رسیدیم که چنانچه قرار باشد یک سیستم خلیفه گری آن هم تحت نظر یک حزب ‏‎ ‎‏زیرزمینی در یک کشور عربی هدایت سازمان اُمسو را برعهده بگیرد نه تنها عضویت در ‏‎ ‎‏کادر مرکزی این سازمان به صلاح ما نیست، بلکه ما می توانیم از توانایی خودمان در ‏‎ ‎‏جای دیگری بهره بگیریم.‏

‏‎

‎