در اعتراض به محدودیت هایی که نسبت به امام از سوی رژیم بعثی عراق صورت گرفته بود، انجمن های اسلامی دانشجویان در اروپا اقداماتی چند انجام دادند در زمره این فعالیت ها دو اعتصاب غذا در واتیکان و کلیسای سنت مری در پاریس سازمان دهی شد. در واتیکان با اینکه می دانستیم اجازه فعالیت های سیاسی نمی دهند، اما جوری برنامه ریزی شد که بچه ها به صورت پراکنده وارد آنجا شوند و وقتی درها بسته می شود و می خواهند جمعیت را خارج کنند، اینها دور هم جمع بشوند، پلاکاردها را بالا ببرند و اعلام تحصّن بکنند. طبیعی بود که برای خارج ساختن افراد، پلیس وارد صحنه می شد، لذا قرار بود به محض آنکه تجمع کردند پلاکاردها و بیانیه ها آماده باشد که اهداف و خواسته های سیاسی را اعلام بکنند. البته پیش بینی کرده بودیم که اگر به هر دلیلی برنامه در واتیکان اجرا نشد، در جای دیگری آن را پیاده کنیم.
خاطرات سیاسی- اجتماعی دکتر صادق طباطباییج. 1صفحه 144
همانگونه که احتمال می دادیم پس از تجمع افراد، پلیس واتیکان ـ که در آن زمان گاردهای ویژه فرانسوی بودند ـ شروع کردند به ضرب و شتم، اما بچه های انجمن اسلامی با فریاد و اعتراض، بیانیه ها و خواسته های خودشان را به اطلاع مردم رساندند. این تحصّن در مطبوعات انعکاس زیادی داشت و در واقع آن هدفی که انتظار داشتیم در همان چند ساعت اول محقق شد. مقطعی که برای این کار در نظر گرفته شد، به لحاظ مسائل داخلی سیاسی ایتالیا مناسب بود، زیرا یک حساسیتی علیه واتیکان وجود داشت. به خصوص احزاب چپ ایتالیا به این قضیه خیلی بال و پر دادند که یک عده مسلمان برای حمایت از رهبر فکری و فرهنگی شان پناه بردند به مرکز کاتولیکها ـ ما هم این نکته پناه بردن را تاکید می کردیم ـ و از رهبر مسیحیان جهان توقع دارند که از آنها حمایت بکند، آن وقت نه تنها حمایت لازم صورت نمی گیرد، بلکه پلیس فرانسه مستقر در واتیکان آنها را مورد ضرب و شتم بی رحمانه نیز قرار داده است. این حمایت ها اثر مطلوبی داشت. تقاضاهای متحصنین هم شامل خواسته های موقت و هم
خاطرات سیاسی- اجتماعی دکتر صادق طباطباییج. 1صفحه 145 بلند مدت بود. تقاضای موقت رفع ممنوعیت از امام در عراق بود. البته می دانستیم که این تقاضا عملی نیست، اما پافشاری روی آن موجب می شد بعد از دو ـ سه روز چند سازمان بین المللی از ما حمایت کنند. معمولاً رسم بر این است که سازمان های بین المللی مدافع حقوق بشر واسطه می شوند که دست از اعتصاب غذا بردارید، ما سعی می کنیم خواسته های شما را در محافل خودمان مطرح کنیم و از امکانات خود برای رساندن صدای اعتراض شما استفاده بکنیم.
تحصّن حدود سه روز طول کشید، اعتصاب غذا البته شامل آشامیدن آب نمی شد. اولین گروهی که مراجعه کردند، سازمان پروتستان های ایتالیا بود که خواهان پایان دادن به اعتصاب غذا شدند و گفتند خودشان مسوولیت ادامه مبارزه تا برآورده شدن خواسته های ما را عهده دار می شوند. این معمولاً یک ژست سیاسی است که گرفته می شود. ما گفتیم افرادمان به این زودی دست از اعتصاب غذا برنمی دارند، هنوز هم اغلب سرحال هستند دو ـ سه روز دیگر اعتصاب را ادامه می دهیم. روز چهارم، دو ـ سه سازمان دیگر به حمایت برخاستند و ما بچه ها را از محل کلیسا بردیم در یک مکانی که سازمان پروتستان ها با دکتر و دارو و امکانات درمانی فراهم کرده بود.
این اقدام که توسط یک سازمان مذهبی دانشجویی و نه یک عده خرافاتی و ناآشنا به مقتضیات زمان صورت گرفت،از این نظر جالب بود که نمی شد به آن انگ ارتجاع و عقب ماندگی و خرافه پرستی زد. اعتصاب کنندگان اغلب از دانشجویان ممتاز دانشگاه های برجسته اروپا بودند و اعتراض آنان و پایداری تا به خطر انداختن جانشان، خوشبختانه زمینه را در افکار عمومی اروپا نسبت به امام خیلی آماده کرد، به طوری که دو ـ سه هفته بعد از آن، اعتصاب غذای دیگری را در پاریس تدارک دیدیم. از ابتداء هم این اقدام جزو برنامه ما بود چنانچه در اثر اعتصاب ایتالیا به نتیجه نرسیدیم و از
خاطرات سیاسی- اجتماعی دکتر صادق طباطباییج. 1صفحه 146
امام رفع ممنوعیت نشد این کار را در پاریس به صورت گسترده تر و با بسیج بیشتر نیروها از کلیه واحدهای تابعه در اروپا و آمریکا سازمان دهیم.
خاطرات سیاسی- اجتماعی دکتر صادق طباطباییج. 1صفحه 147