‎

‏‏همچنان که دیدیم، بعد از تاسیس انجمن اسلامی دانشجویان در شهر آخن، و عضویت ‏‎ ‎‏در انجمن بین المللی دانشجویان مسلمان ‏‎IMSU‎‏، در ژانویه 1966 به عنوان یکی از ‏‎ ‎‏اعضای هیات نمایندگی ایمسو در آخن و به همراه دیگر برادران پایه گذار انجمن در ‏‎ ‎‏چهارمین کنگره سالآنه ‏‎UMSO‎‏ که در شهر وُرمز‏‎[1]‎‏ آلمان برگزار شد، شرکت کردیم. ‏‎ ‎‏حضور ما در کنگره سالآنه برادران مسلمان، که در واقع اولین حضور، در یک سازمان ‏‎ ‎‏اروپایی دانشجویان مسلمان بود، اثراتی عمیق در احساسات قلبی ما گذارد. گرچه ‏‎ ‎‏موضع گیری های سیاسی سازمان یاد شده به دلیل پراکندگی طیفهای سیاسی دانشجویی مرکب از حداقل 40 کشور عربی و اسلامی، بسیار ضعیف بود ولی همان اتحاد و پیوند عاطفی و روانی، برای ما که تازه انجمن اسلامی دانشجویان ایرانی را تاسیس کرده بودیم مایه قوت قلب و احساس آرامش فراوانی بود. به ویژه آنکه در همان کنگره با چند دانشجوی ایرانی مسلمان دیگر نیز مواجه گشتیم. با بازگشت از کنگره ‏‎WORMS‎‏ ‏‏با روحیه ای مضاعف، به تقویت انجمن نوپای خود پرداخته و گسترش کمی و کیفی آن را وجهه همت خود قرار دادیم. زمزمه مخالفت سازمان دانشجویان وابسته به ‏‎ ‎‏کنفدراسیون با انجمن اسلامی و متهم ساختن ما به ایجاد شکاف در صفوف مبارزان ‏‎ ‎‏علیه رژیم، تلاش های ما را عمیقتر و گسترده تر ساخته و جلب و جذب دانشجویان ‏‎ ‎‏ایرانی و پرورش و حفظ روحیه اسلامی آنان را سرلوحه کارهای خود قرار دادیم. در ‏‎ ‎
‏‎

‎‏مدت کوتاهی، اعضای انجمن به 20 نفر رسید. شرکت رفقای مبارز! در جلسات ‏‎ ‎‏عمومی ما و طرح شبهات و مخالفت های سیاسی و مسلکی آنان، وسیله ای شد تا ‏‎ ‎‏اعضای انجمن ما در کنار تحصیلات دانشگاهی خود، به مطالعات فلسفی و عقیدتی ‏‎ ‎‏روی آورده و خود را از هر لحاظ مجهز به ایدئولوژی اسلامی کرده و در ضمن با ‏‎ ‎‏مطالعات مجلات عقیدتی آنان، با اصول اعتقادی آنها نیز آشنا گردند.‏

‏‏پنجمین نشست سالآنه سازمان بین المللی دانشجویان در ژانویه 1967 (برابر با دی ‏‎ ‎‏ماه 1345) در شهر هانور و با حضور و سخنرانی دکتر بهشتی تشکیل شد. در این ‏‎ ‎‏کنگره از شهر آخن عبدالرحمن سعید‏‎[2]‎‏ و احمد شلاح‏‎[3]‎‏ و مامون معلم‏‎[4]‎‏ نمایندگان ‏‎ ‎‏سازمان آخن بودند، از انجمن ما فقط محمد معین و رحیم کمالیان به عنوان ناظر ‏‎ ‎‏شرکت کرده بودند. نوار سخنرانی دکتر بهشتی را که به زبان عربی ایراد شده بود و ‏‎ ‎‏«وظایف ‏‎UMSO‎‏ در برابر جوانان» را شامل می شد، در جلسه مشترک در مسجد آخن ‏‎ ‎‏با برادران عرب عضو ایمسو شنیدیم و در همان جلسه قرار شد انجمن اسلامی ما، به ‏‎ ‎‏سازمان ‏‎imsu‎‏ وابسته گشته و با اضافه کردن «گروه فارسی زبان» به نام انجمن، از ‏‎ ‎‏مشروعیت حقوقی آنان بهره ببریم.‏

‏‏چند ماه بعد از کنگره پنجم سازمان بین المللی دانشجویان مسلمان ‏‎UMSO‎‎ ‎‏سمیناری از طرف آنان در مسجد آخن برای تبیین وظایف اسلامی تشکیلات دانشجویی ‏‎ ‎‏در اروپا برگزار شد. در این سمینار همان طور که قبلاً تشریح کردم، یکی از اعضای ‏‎ ‎‏هیات دبیران سازمان بنام مصطفی حقیقی که سال ها سابقه فعالیت در آن تشکیلات را ‏‎ ‎‏داشت، حضور داشت. هنگامی که مصطفی حقیقی خبر تشکیل انجمن اسلامی ‏‎ ‎‏دانشجویان در آخن را شنید بسیار خرسند شد و از ما دعوت کرد در کنگره ای که ‏‎ ‎‏چندی بعد در شهر تریر‏‎[5]‎‏ آلمان برگزار می گردید شرکت کنیم.‏

‏
‏‎

‎‏در این کنگره که در واقع چهارمین نشست عمومی دانشجویان مسلمان فارسی زبان ‏‎ ‎‏در اروپا بود، با دکتر بهشتی برای اولین بار در یک جمع ایرانی و اسلامی دانشجویی، ‏‎ ‎‏مواجه شدیم. البته من قبل از این تاریخ ایشان را به هنگام ورود به هامبورگ در مسجد ‏‎ ‎‏امام علی آن شهر دیده بودم؛ و همان طور که در فصل اول شرح داده ام، در قم، در ‏‎ ‎‏دبیرستان دین و دانش به ریاست آقای بهشتی، سال های اول و دوم و سوم دبیرستان را ‏‎ ‎‏گذرانده بودم.‏

‏‏در کنگره تریر، حدود 40 دانشجوی مسلمان ایرانی شرکت داشتند که از 4 انجمن ‏‎ ‎‏در آلمان و دو انجمن در اتریش آمده بودند. ما قبلاً از وجود این انجمن ها اطلاع ‏‎ ‎‏نداشتیم. از این رو با پذیرفته شدن در آن اتحادیه به عنوان یک واحد اسلامی ‏‎ ‎‏دانشجویی، از قدرت و حمایت آن سازمان نیز برخوردار می شدیم.‏

‏‏در واقع از کنگره تریر به بعد فعالیت های بلند مدت سیاسی ما در مقیاس اروپا در ‏‎ ‎‏چند محور شدت گرفت و روز به روز جدی تر می شد.‏

‏‏در مورد کنفدراسیون دیدیم که جهت برخورداری از مشروعیت حقوقی، لازم ‏‎ ‎‏می بود که سازمان دانشجویان ایرانی به عضویت یکی از دو سازمان بین المللی و صنفی ‏‎ ‎‏دانشجویان ـ پذیرفته شده در جهان ـ در آید. این امر برای اتحادیه ما به دو دلیل، عملی ‏‎ ‎‏و امکان پذیر نبود. اولاً در سازمان های یاد شده بیش از یک سازمان دانشجویی از یک ‏‎ ‎‏کشور نمی توانست عضویت داشته و از حمایت های بین المللی و حقوقی آنان برخوردار ‏‎ ‎‏باشد و کنفدراسیون به عنوان اتحادیه ملی دانشجویان ایرانی در آنجا عضویت داشت. ‏‎ ‎‏دلیل دوم که مهمتر بود تکیه سازمان ما بر عقیده و ایدئولوژی اسلامی بود. برخلاف ‏‎ ‎‏کنفدراسیون که یک سازمان صنفی و بدون مرام و عقیده مشخص بود، تشکیلات ما در ‏‎ ‎‏اصل یک تشکیلات مذهبی و مروج و معتقد به جهان بینی اسلامی بود. اساسنامه ‏‎ ‎‏سازمان های یاد شده، تشکیلات حزبی و عقیدتی و سیاسی را شامل نمی شد. لذا لازم ‏‎ ‎‏می بود برای کسب مشروعیت و مشروعیت حقوقی بین المللی، از راه دیگری وارد ‏‎ ‎‏شویم.‏

‏‏کنفدراسیون به مثابه یک سازمان دانشجویی، عنوان «زبان دانشجویان دانشگاه های ‏‎ ‎
‏‎

‎‏ایران» را به خود اختصاص داده بود و سیاسی بودن خود را به دلیل مبارزه برای تامین ‏‎ ‎‏منافع صنفی در شرایط اختناق سیاسی در ایران توجیه می کرد.‏

‏‏راه‌حل حقوقی که سازمان ما به عنوان یک سازمان اسلامی دانشجویی ایرانی پیدا ‏‎ ‎‏کرد عبارت از این بود که ما در واقع یک سازمان عقیدتی ولی به لحاظ تشکیلاتِ ‏‎ ‎‏صنفی، یک سازمان دانشجویی هستیم. ایدئولوژی سازمان در تبعیت از آیت الله خمینی ‏‎ ‎‏زعیم دینی و سیاسی مسلمانان عموماً و ایرانیان خصوصاً، جهان بینی اسلامی می باشد. ‏‎ ‎‏از این رو ما دانشجویانی ایرانی هستیم که در واقع زبان ملت مسلمان ایران ـ و نه فقط ‏‎ ‎‏دانشجویان دانشگاه ها ـ در خارج از کشور می باشیم. پیوستن ما به سازمان ‏‎UMSO‎‏ به ‏‎ ‎‏ما مشروعیت حقوقی بین المللی می داد و اطلاق کلمه «گروه فارسی زبان» شخصیت ‏‎ ‎‏مستقل حقوقی ما را تامین می کرد.‏

‏‏به این ترتیب سازمانی که توسط دانشجویان مسلمان ایرانی شکل گرفت، تحت نام ‏‎ ‎‏«اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان در اروپا» «گروه فارسی زبان» به ثبت رسید. ‏‎ ‎‏عیناً همین شیوه در آمریکا و کانادا و بعدها در شبه قاره هند و فیلیپین اجرا گردید.‏

‏‏با شکل گیری حقوقی اتحادیه، فعالیت های سیاسی و مذهبی ما در این سازمان ‏‎ ‎‏متمرکز گردید و ارتباط با کنفدراسیون را فقط به عنوان دانشجوی ایرانی حفظ کرده و ‏‎ ‎‏گه گاه در بعضی از جلسات آنان به ویژه هنگام حوادث مهم و یا برنامه های سیاسی ‏‎ ‎‏عمومی و گسترده علیه رژیم ادامه دادیم.‏

‏‏ذیلاً به شرح مختصر ادامه کار و تاریخچه کنفدراسیون پرداخته، آنگاه در فصل آتی ‏‎ ‎‏به تفصیل به سرگذشت فعالیت در اتحادیه خواهم پرداخت.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎