اللهم انّی اسئلک من ملکک بافخره و کلّ ملکک فاخر.
اللهم انّی اسئلک بملکک کلّه...
خدایا، از تو درخواست میکنم فاخرترین مملکتت را و تمامی ملک تو فاخر است. خدایا، من به تمامی ملکت از تو درخواست میکنم.
اگر ملک به معنی مملکت باشد ـ چنانچه در آیه «قل اللهم مالک الملک تؤتی الملک من تشاء؛ بگو ای خداوند صاحب مملکت، مملکت را به هر که بخواهی میدهی»، به این معناست ـ آن گاه فاخریّت ملک و عظمت وحیدیت او به اعتبار آنچه در حکمت متعالیه با دلیل لمّی به اثبات رسیده (که نظام موجود کاملترین و بهترین نظامهای قابل تصور است) خواهد بود؛ چرا چنین نباشد در حالی که این نظام سایه نظام ربانی است که خود تابع جمال جمیل مطلق است. افخریت نیز به اعتبار مراتب غیبی و مجرد آن و نظام عقلی و نشئه تجردیّه است.
اما اگر ملک به معنی مالکیّت باشد ـ چنانچه در آیه «لمن الملک الیوم» آمده ـ آن گاه عظمت و فاخریّت آن به اعتبار تجلیات اسمائیه در حضرت علمیه خواهد بود و افخریت به اعتبار تجلی به اسماء محیط و شامل. پس ملک آسمانها و زمین و ملکوت آنها از آنِ اوست و گریز از حکومت و خروج از مملکت او ممکن نیست، زیرا حکومت او بر همه موجودات، حتّی بر اعیان ممتنعات و اَعدام، گسترش دارد. به همین ترتیب، سلطنت او بر
کتابشرح دعای سحر (ترجمه فارسی)صفحه 137 همه مراتبِ وجود گسترش یافته و هیچ چیز نیست مگر این که تحت سلطنت و حاکمیت اوست: «یا موسی انا بدّک اللازم؛ ای موسی منم راه فرار (و گریز) ناگزیر تو». اوست که بر اشیاء غلبه تامّه دارد و هر غلبه و تسلطی، در حقیقت، ظهور غلبه و تسلط اوست. «ما من دابّة الّا هو آخذ بناصیتها؛ زمام اختیار هر جنبندهای به دست مشیت اوست».
کتابشرح دعای سحر (ترجمه فارسی)صفحه 138