اللهم انّی اسئلک بما تجیبنی به حین اسئلک فاجبنی یا الله
پروردگارا، از تو درخواست میکنم به آنچه که هر گاه از تو به آن طلب کنم اجابتم میکنی، پس ای خدا، اجابتم کن.
از آنجا که اسماء الهی از مظاهر اسم اعظماند که محیط بر آنهاست و همه آنها را به نحو وحدت و بساطت در بر میگیرد و حاکم بر آنهاست و بر همه آنها غلبه و سلطنت دارد، پس اگر این مطلب بر قلب رهروی که به مقام اسم اعظم فعلی متحقق شده روشن شود، میبیند که در واقع اجابتکننده او در ابتدا مظاهر اسم اعظم و در آخر سلوک خود اسم اعظم بوده است. پس میگوید: «اللهم انّی اسئلک بما تجیبنی به حین اسئلک». و منظور اسماء الهی است که همگی به اسم اعظم باز میگردند. از این رو، بعد از آن میگوید: «فاجبنی یا الله».
بنابراین، او اجابت را از اسم خدای بزرگ میطلبد، زیرا اسم اعظم است که اجابتکننده و نگاهدار مراتب و پرورش دهنده اوست و از دستبرد راهزنان و وسوسه کنندگان جلوگیری میکند.
این نوع طلب اجابت چون اشاره به اسم اعظم الهی دارد که بر همه نامها احاطه دارد و او اجابتکننده در اول و آخر و ظاهر و باطن است، لذا دعاکننده کلام خود را با یاد او شروع کرده و میگوید: اللهم و به همین نیز پایان داده و میگوید: «یا الله».
این پایان آنچه ما در شرح این دعا میخواستیم بود. والحمدلله اولا و آخرا وظاهرا و باطنا وصلی الله علی محمد وآله الطاهرین.
کتابشرح دعای سحر (ترجمه فارسی)صفحه 149
کتابشرح دعای سحر (ترجمه فارسی)صفحه 150