پرتال امام خمینی(س): امام خمینی که بحق می دانست علم حقیقی ثمره و نتیجۀ تقواست [۱]، از همان آغاز جوانی، همزمان با تحصیل علوم اسلامی، در مقام تهذیب نفس و خودسازی برآمد و به تحصیل معنویات و کسب فضایل انسانی و روحانی پرداخت و در مدتی بسیار کوتاه در این رشته موفقیت بزرگ و درخشانی کسب کرد، تا آنجا که در همان اوان جوانی سرآمد پارسایان و پرهیزگاران عصر خویش قرار گرفت و در میان شخصیتهای بزرگ علمی و روحانی، محافل مذهبی و عامۀ مردم قم، مقام و منزلت ویژه و پر ارجی کسب کرد و زهد و تقوای ایشان زبانزد خاص و عام گردید.
امام خمینی در سایۀ خودسازی و تهذیب نفس موفق شد که از بسیاری صفات و شیوه های ناموزون و رذایلی که دامنگیر بعضی از مقامات روحانی می باشد دور بماند و دامان والای خود را از آلودگی های نامجویی، خودنمایی، جاه طلبی، ریاکاری و دیگر صفات رذیله، پاک و مبرّا نگه دارد و به مشتهیات دنیا بی اعتنا باشد. از روز جوانی که به مقام اجتهاد رسیدند در راه شناساندن خود و به دست آوردن مقام و مسند، کوچکترین گامی برنداشتند و وجوهات شرعیه و حقوق نیازمندان و رنجبران را صرف نامجویی، مسندیابی و تبلیغات شخصی نکردند. اصولاً از بساط ریاست و مقام و از لوازم آن، به گونه ای تنفر و انزجار داشتند و دوری می گزیند که انسان از مردار گندیده فرار می کند و در حقیقت این ریاست بود که به دنبال امام خمینی می رفت؛ و اگر احساس خطر برای اسلام و جامعۀ اسلامی نبود، او هرگز به این وادی قدم نمی گذاشت و این مسند و مقام را به اهلش واگذار می کرد. چنانکه در دوران زندگی خویش چنین کرد و کوچکترین گامی در راه به دست آوردن مقام و مسند برنداشت. عکس و رسالۀ خود را تا روزهای آغاز نهضت (که مردم چاپ و پخش کردند) اجازۀ چاپ و پخش نداد و تازه در آن شرایطی که فریاد مقلدین از نداشتن توضیح المسائل او به آسمان بلند شد، فقط چاپ آن را اجازه داد و از وجوهات شرعیه صرف چاپ آن نکرد و بودجۀ اولین چاپ توضیح المسائل او، از طرف خود مردم جمع آوری و تأمین شد و تا روزی که در قم می زیست، حتی یک جلد رساله به طور رایگان در اختیار کسی نگذاشت و اصولاً در منزل او رساله یافت نمی شد. امام خمینی به سحرخیزی، تهجد و راز و نیاز به درگاه خداوند بی نیاز در نیمه های شب از جوانی اهتمام داشته و دارد و این برنامه را هر چند دیر خوابیده و خسته و ناراحت باشد ترک نمی کرد و می توان گفت که هیچ گاه پیش از اذان صبح چشمان او در خواب نبود. در نجف اشرف نیز برنامۀ ویژۀ او در امر زیارت، عبادات و اعمال مستحبه هیچ گاه ترک نمی شد. در سال هایی که در نجف اقامت داشت، در زمستان و تابستان، در شب های بارانی و سرد و ... مرتب سر ساعت ۳ (۳ ساعت بعد از غروب) در حرم مطهر حضرت امام علی بن ابیطالب (ع) می بود و جز در موارد استثنایی (هنگام بیماری یا برقراری حکومت نظامی) این برنامه را ترک نکردند.
۱) این حقیقت را قرآن کریم با فرازی کوتاه «و اتقوا اللّه و یعلمکم اللّه» در سورۀ بقره، آیۀ ۲۸۲ بیان فرموده است.
منبع: نهضت امام خمینی؛ ج ۱
.
انتهای پیام /*