همراه با امام در مناجات/۱

پرتال امام خمینی(س)؛ یکى از ارزش‏هاى شخصیتى حضرت امام خمینى(س) بُعد اخلاقى ـ عرفانى  والاى ایشان است. امام خمینى(س) همواره ذکر و دعا را جزء اصلى‏ ترین برنامه ‏هاى روزانۀ خود قرار داده و عمر خود را با یاد و نام خدا طى مى‏ کرد و با چنین حالتى نیز به دیار باقى شتافت. امام خمینى(س) عاشق عبادت بود، مخلصانه عبادت مى‏ کرد و بیشترین بهرۀ معنوى را از آن دریافت مى‏ نمود. ایشان چراغى بود که شعلۀ عشق الهى همواره در آن زبانه مى ‏کشید و صدفى بود که گوهرهاى فراوانى را در درون خود مى ‏پروراند. ایشان عاشق خدا و ذکر اللّه‏ بود. قلب او ظرف محبّت حقّ بود، آن هم محبّتى شدید که همواره او را در جذبۀ الهى نگه داشته و او را به مقام بلندِ «أَشدُّ حُبّاً للّه‏» رسانده بود و این عظمت، به زیبایى در رفتار و گفتار او تجلّى  داشت.

 امام خمینى(س) مناجات و دعا را لطفى خاص از سوى خدا مى‏ دانست که به انسان‏ها عطا شده است و در نامۀ عرفانى خود به فرزندشان مرحوم حاج سید احمد خمینى(ره)، به این نکته اشاره مى‏ کنند که دعا و مناجات ‏هاى ائمه علیهم ‏السلام بهترین و بزرگ‏ترین راهنما براى شناخت خداوند بارى تعالى است. مناجات ‏هاى ایشان نشان از وجودِ دریاى معرفت به خدا و خلق خدا در نزد اوست. ایشان در بین دعاهایشان هیچ شخص یا گروهى را فراموش نکرده که این، خود جامع‏بینى آن بزرگوار حتى در مسائل عبادى و اخلاقى را نشان مى ‏دهد. امام همواره توصیه مى‏ فرمود که براى فقرا و تهى ‏دستان دعا کنید. ایشان به رزمندگان مى ‏فرمودند که من همیشه براى شما دعا  مى ‏کنم.[1]

با سیرى کوتاه در مناجات ‏هاى ایشان، روشن مى‏ شود که تمامى آنها با اطمینان نفسانى و وقار وشوق باطنى و بر کنار از تصرّفات و نفوذ شیطانى و در کمال اخلاص و تابعیت محض از رضاى الهى بیان شده ‏اند.

با توجه به ایام ارشمند ماه مبارک رمضان که در روز نخست آن قرار داریم، هر روز گوشه ای از مناجات و دعاهاى امام بزرگوار را با هم مرور می کنیم به این امید که روحمان جلا یابد و حلقه ارتباط بنده و معبود تنگتر گردد.

الهى! جنود عقل و رحمان را در باطن قلب ما بر جنود جهل و شیطان غلبه ده و خرگاه معرفت خود را در بسیط روح ما بپایدار و چشم امید ما را از غیر خود کور فرما، و به خود و معارف خویش روشنى بخش، و دست تصرّف شیطان و جنود او را از مملکت باطن ما قطع کن، و آن را به تصرّف خود آور و ما را به عنایات خاصّه و معارف مخصوصۀ خود مزید اختصاص ده و به جذبۀ محبت خود مجذوب فرما و به قرب نافله و فریضه مشرّف گردان و دست وسیلۀ ما را از دامن پر شرف و فضیلت محمّد صلى ‏الله ‏علیه ‏و ‏آله و اهل بیت او کوتاه نفرما، و نور مقدّس آنان را با ما مشفوع و شفاعت آنها را مرزوق فرما؛ «إِنّکَ ذو فضلٍ عظیم».[1]

الهى! اگر تو به ما عطایى فرمایى، کى تواند که جلو آن را بگیرد و اگر تو از ما منع کنى چیزى را، کیست که بتواند عطا کند.[2]

بار الها! این دل هر جایى ما را یکجایى کن، و این چشم دو بین را یک بین فرما، و جلوۀ توحید و تفرید و تجرید را در طور قلب ما متجلّى کن، و جبل اَنانیّت و اِنیت ما را مندک و فانى فرما، و ما را به حدّ فنا رسان تا از رؤیت

توکّل نیز فارغ شویم؛ «إنّکَ الوَلىُّ المفضال».[3]

منبع: الهی نامه، به کوشش علی کاظمی وردنجانی، صص 11-16