پرتال امام خمینی(س)؛ با سیرى کوتاه در مناجات هاى حضرت امام خمینی(س)، روشن مى شود که تمامى آنها بااطمینان نفسانى و وقار وشوق باطنى و بر کنار از تصرّفات و نفوذ شیطانى ودر کمال اخلاص و تابعیت محض از رضاى الهى بیان شده اند. با توجه به ایام ارشمند ماه مبارک رمضان که در آن قرار داریم، هر روز گوشه ای از مناجات و دعاهاى امام بزرگوار را با هم مرور می کنیم به این امید که روحمان جلا یابد و حلقه ارتباط بنده و معبود تنگتر گردد.
خداوندا؛ پاک تویى و سپاس مى گویمت، اى که آرزوى عارفین به قله کمال احدیتش نرسد، و اندیشه پویندگان از وصول به کبریاى مقدسش کوتاه. عظمتت والاتر از آنکه براى ورود به آن راهى یابد، و اسمائت مبرا از آنکه به دام پندار متفکرین آید. تو راست احدیت ذاتى در مقام حضرت جمعى و غیبى، و از آنِ توست و احدیت فردى در تجلیّات اسمائى و اعیانى. پرستیده تویى در حالى که خود مى پرستى، و پسندیده تویى به هنگامى که مى پسندى. خداوندا؛ تو را سپاس مى گوییم با زبان هاى ذاتى ات که در عین جمع و وجود است براى نعمتهایت که جلوه گر در آینه هاى غیب و شهود است؛ اى که پیدایى هنگامى که پنهانى و نهانى چون هویدا. یارىمان کن و پناهمان ده از شرّ وسوسه شیطان، آن راهزن طریق انسانى و راهبر دوستان خویش به دره هاى ژرف طبیعت ظلمانى، ما را به راه راست هدایت فرما که برزخیت کبرى و مقام جمع اسماى حسناست. (صحیفه امام، ج1، ص: 7 و 8)
خدایا! پس تو پاک و منزهى؛ اى آنکه آمال عارفان به اوج کمال احدیتش نرسد و اوهام واصفان از رسیدن به کبریاى هویتش عاجز مانَد! عظمتت والاتر از آن است که راه ورود بر واردى دهد، و آلاى تو مقدستر از آنکه محمودِ حامدى شود. اوّلیت در عین آخریت و آخریت در عین اوّلیتْ تو راست؛ پس تویى که پرستیده و پرستنده اى. (همان، ص 16)
خداوندا، قدم سیر ما از وصول به بارگاه قدس تو کوتاه است و دست طلب ما از دامن انس تو قاصر، حجاب هاى شهوت و غفلتْ بصیرت ما را از جمال جمیل تو محجوب کرده، و پرده هاى غلیظ حبّ دنیا و شیطنتْ قلوب ما را از توجّه به عزّ جلال تو مهجور نموده؛ راه آخرت باریک و طریق انسانیّت حدید، و ما بیچاره ها چون عنکبوتان در فکر قدید، متحیّرانى هستیم که چون کرم ابریشم از سلسله هاى شهوات و آمال بر خود تنیده و یکسره از عالم غیب و محفل انس چشم بریده؛ جز آن که از بارقه الهیّه چشم دل ما را روشنى بخشى و از جذوه غیبیّه ما را از خود بى خود فرمایى.
الهى هَبْ لِى کَمالَ الانْقِطاعِ الَیْکَ، وَ انِرْ ابْصارَ قلوبِنا بِضِیاءِ نَظَرِها الَیْکَ حَتّى تَخْرِقَ ابْصارُ القُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ، فَتَصِلَ الى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ، وَ تَصِیرَ ارْواحُنا مُعَلَّقةً بِعِزِّ قُدْسِک.
(بارالها، کمال بریدگى( از متعلّقات دنیوى) براى توجه به خودت ارزانیم فرما، و چشم دلهایمان را به نور نظر کردن به خودت روشن گردان تا دیدگان دل پردههاى نور را دریده به کان عظمت و جلال برسد و جانهایمان به عزّت قدس تو آویخته گردد (تعلق یابد).» « مناجات شعبانیّه»، بحار الأنوار، ج 91، ص 99.) (آداب الصلاة (آداب نماز)، متن، ص: 2)
منبع: نیایش نامه، به کوشش اسماعیل محمدی، ص 29-31
.
انتهای پیام /*