آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حائری «موسس حوزه علمیه قم» در سال 1276 هـ.ق در میبد یزد چشم به جهان گشود. پس از تحصیل مقدمات و سطوح در یزد راهی عتبات مقدسه شد و از محضر اساتید بزرگی همچون سید محمد فشارکی و شیخ فضل الله نوری استفاده نمود در سال 1332 هـ.ق به اراک مهاجرت نمود و در آن جا حوزه‌ای بنیان گذاشت. در سال 1340 هـ.ق حوزه علمیه قم را تأسیس نمود تألیفات او عبارتند از: تقریرات درس، دورالفوائد، الرضاع، الصلوة، المواریث و النکاح، آیت‌الله حائری در شب 17 ذیقعده 1355 هـ.ق (10 بهمن 1315 ه. ش) دار فانی را وداع نمود و در جوار حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد.
آنچه در ادامه می خوانید خاطره حضرت امام در درس این استاد بزرگوار به نقل از دکتر غلامحسین ابرهیمی دینانی است:
خاطره‌ای که حضرت امام از استاد شیخ خود مرحوم آیت‌الله حائری[1] نقل می‌کرد که در آن معنای عمیقی نهفته است. ایشان نقل فرمود: یک روز حاج شیخ درسی را گفتند و از ما خواستند که آن را بنویسیم و فردا بیاوریم. یکی از آقایان که خوش تقریر بود، تمام مطالبی را که استاد بیان کرده بود نوشته بود بدون اینکه اشکالی و حاشیه‌ای بر آن نوشته باشد.
استاد خطاب به آن شخص فرمودند: خیلی خوب حرف‌های ما را نوشته‌ای اما یک «إن قلتی» حاشیه‌ای بر آن ننوشته‌ای. آن مرد گفت: خوب نتوانستم اشکال پیدا کنم. استاد فرمودند: تا آنجایی که می‌شد باید یک ان قلتی بزنی اگر اشکال هم نبود تا جایی که بی‌ادبی نبود حداقل یک فحش می‌دادی. (به شوخی و مزاح فرمودند). بیان این مطلب از سوی استاد بسیار آموزنده بود یعنی اینکه انسان باید حالت تقلید را از دست بدهد و نباید تنها حرف‌های دیگران را بشنود. ایشان همواره روی این مسأله که طلاب باید اهل تحقیق باشند تأکید می‌فرمود.
منبع: امام خمینی به روایت دانشوران، ص 44 و 45
.
انتهای پیام /*