روز هجدهم و نوزدهم بهمن ماه ۱۳۵۷ میلیونها تن در سراسر کشور با راهپیمایی های گستردۀ خود از نخست وزیر منتخب شورای انقلاب و مورد تأیید امام خمینی، اعلام پشتیبانی کردند. بزرگترین راهپیمایی در تهران صورت گرفت و میلیون ها نفر با حرکت از ۹ نقطه شهر در میدان آزادی اجتماع کردند.
در این تظاهرات بزرگ، احزاب و جمعیت های سیاسی نیز در دسته های جداگانه و با شعارها و پلاکاردهای حزبی حضور داشتند. حضور کمرنگ و لرزان این گروه ها و احزاب در جنب سیل بزرگ مردم بیانگر آن بود که جنبش و نهضت اسلامی ایران تابعی از تصمیم گیری و هدایت احزاب سیاسی نبوده است بلکه این انقلاب اسلامی و حمایت قشرهای غیر حزبی و مردمی است که گروه های سیاسی را وادار به دنباله روی و حضور در خیل عظیم مردم ساخته است.
بیشتر خیابان های شمال شهر، توسط نیروهای نظامی بسته شده بود و بدین جهت، یک گروه چند هزار نفری که از نقاط مختلف شمال شهر برای شرکت در راهپیمایی از خیابان دکتر شریعتی حرکت کرده بود، در پشت پل سیدخندان با ممانعت مأموران نظامی روبرو شد. اما با تلاش آیةاللّه دکتر مفتح حرکت جمعیت به سمت میدان آزادی ادامه یافت. عکس های بزرگی از امام امت و آقای بازرگان در دست راهپیمایان بود و زن و مرد و کوچک و بزرگ در راهپیمایی حضور داشتند. حضور کودکان شیرخوار در آغوش مادرانشان در حالی که هر لحظه احتمال رویارویی خونین بود، توجه خبرنگاران خارجی را به خود جلب کرده بود.
بر روی پارچه ای که در بالای در دانشگاه تهران نصب شده بود این شعار به چشم می خورد: «ما سربازان دیپلم وظیفه نیروی زمینی، پشتیبانی کامل خود را از انقلاب راستین ملت ایران به رهبری امام خمینی اعلام داشته و جز نظام قرآن، تابع هیچ نظام طاغوتی نخواهیم بود».
کارکنان اعتصابی تلویزیون در طول مسیر راهپیمایی از مردم می خواستند که آنتن های تلویزیون خود را روی کانال ۱۰ (کانال انقلاب) تنظیم کنند. حضور صدها تن از جوانانی که اونیفورم نظامی و همافری بر تن داشتند در میان راهپیمایان توجه همگان، خصوصاً خبرنگاران خارجی را جلب کرده بود. مردم هنگام عبور از جلوی مراکز نظامی شعار می دادند: «سرباز! تو هم از مایی ـ فردا میان مایی / وقتی که اینچنین است ـ امروز چرا نیایی» و «سرباز تو مال مایی، نه مال امریکایی» این شعارها که بیان ضمیر مردم بود خود نشان از توفیق بزرگ رهبر داشت که به خوبی توانسته بود مردم انقلابی را از ضرورت های انقلاب آگاه سازد. مردم، امرای ارتش شاه و حامیان خارجی او را با این شعار خود تهدید میکردند: «وای اگر خمینی حکم جهادم دهد ـ ارتش دنیا نتواند که جوابم دهد.»
در قطعنامۀ هفت ماده ای راهپیمایان از فرار دیکتاتور و بازگشت امام و اعلام دولت موقت، به عنوان «گام های نخستین در راه پیروزی انقلاب ملت» یاد شده و تأکید گردیده بود که ملت باید تا رسیدن به پیروزی نهایی که محو کامل نظام استبدادی و استقرار جمهوری اسلامی است، مبارزه خود را با همبستگی و شکیبایی کامل ادامه دهد. در قطعنامه، ضمن تأیید دولت موقت از همه نیروهای انتظامی، ارتش، ژاندارمری و شهربانی خواسته شد اطاعت خود را از دولت انقلاب اعلام دارند. در پایان قطعنامه به تمام دولت های جهان اعلام شده بود که از این تاریخ، هر قرارداد و موافقتنامه ای که پیش از این به امضای ایران رسیده است، فقط آنگاه اعتبار قانونی دارد که به تصویب دولت موقت انقلاب برسد .
گزارش های رسیده از شهرها و روستاهای دور و نزدیک، بیانگر راهپیمایی و تظاهرات مردم در حمایت از امام خمینی و دولت منتخب ایشان بود. خبرنگاران مطبوعات گزارش دادند:
اصفهان: نزدیک به یک میلیون نفر از مردم اصفهان و شهرهای تابعه در اجتماع عظیم خود در میدان نقش جهان، شرعی و قانونی بودن نخستوزیری بازرگان را تأیید کردند. در این اجتماع، تصویر نقاشی سیاه قلم بزرگی از امام خمینی به طول ۵ / ۸ متر و عرض ۵ / ۵ متر و وزن ۲۷۰ کیلوگرم توسط ۶۰ نفر به میدان حمل می شد.
این تابلوی بزرگ که با هزینۀ اهالی بخش ۵ اصفهان تهیه شده، قرار است به قم حمل شود و هنگام ورود امام خمینی به این شهر، به ایشان اهدا شود.
شیراز: این شهر به حالت تعطیل عمومی در آمد و صدها هزار تن از مردم شهر دست به راهپیمایی زدند و ضمن تأیید دولت بازرگان، خواستار آزادی همافران دستگیر شده توسط رژیم بختیار شدند.
لرستان: کارکنان استانداری لرستان، عکسهای شاه را در اتاق های استانداری پایین آوردند و به جای آن عکس های امام خمینی را نصب کردند.
نمونۀ این گزارشات از سراسر کشور در روزنامه ها منعکس بود.
براساس تذکرات امام خمینی که تأکید کرده بود مردم با آرامش نظر خود را دربارۀ انتخاب دولت موقت ابراز نمایند، تظاهرات و راهپیمایی ها در تمام شهرها و روستاها با نظم و ترتیب خاص و بدون هیچ برخوردی با مأموران دولتی صورت گرفت . راهپیمایی های ۱۸ و ۱۹ بهمن، تیر خلاصی بر دولت بختیار بود. با وجود این، بخشی از هیئت حاکمۀ امریکا هنوز از آخرین نخست وزیر رژیم شاه، اعلام حمایت می کرد. خبرگزاری آسوشیتدپرس از واشنگتن گزارش داد که: «وزارت خارجه امریکا که از اظهار نظر در مورد رویدادهای ایران خودداری می کرد از روز سه شنبه (۱۷ بهمن ماه ۵۷) مجدداً به تأیید دولت بختیار و قانون اساسی ایران دست زده است. هادینگ کارتر سخنگوی وزارت خارجه امریکا گفته است که ما از اجرای قانون اساسی در ایران پشتیبانی می کنیم و دولت بختیار را به رسمیت می شناسیم و به روابط خود به طور رسمی با او ادامه خواهیم داد.» (کوثر، ج۳، ص ۲۴۸-۲۵۱)
حضور بی سابقه نظامیان در راهپیمایی ۱۹ بهمن چنان پراهمیت بود که رادیو لندن نیز نتوانست آن را کتمان کند. این رادیو در بخش خبر شامگاهی اعلام کرد: «در ایران، میلیونها تن از مردم برای ابراز حمایت از آیت اللّه خمینی و دولت موقت اسلامی به خیابانها آمدند. فقط در تهران، حداقل یک میلیون نفر در تظاهرات شرکت کردند. در میان این تظاهرکنندگان گروهی از همافران و خلبانان نیروی هوایی کشور نیز بودند که لباسهای نظامی خود را به تن داشتند و قبل از پیوستن به تظاهرکنندگان به مقر آیت اللّه رفته بودند و ادای احترام کرده بودند». (همان، ص ۲۶۴)
.
انتهای پیام /*