حضرت امام(س) تا سال 1308ه‍.ش یعنی تا سن 27 سالگی تنها زندگی می‌کرد و در این مدت کسی را برای ازدواج نپسندیده بود و از خمین هم نمی‌خواست زن بگیرد و کسی به نظرشان نیامده بود. پس از آشنایی با آقای حاج میرزا محمد ثقفی و به پیشنهاد دوست مشترکشان آقای سید محمد صادق لواسانی از دختر بزرگ آقای ثقفی خواستگاری می‌کند. قبول خواستگاری از آن رو که دختر تمایلی برای رفتن به قم نداشت حدود دو ماه طول می‌کشد. تا اینکه مشارٌالیها در خوابی متبرک فضای خانه‌ای را با حضور حضرت پیامبر(ص) و حضرت علی(ع)حضرت امام حسن(ع) در خواب می‌بیند که با کیفیت رویا و تعبیر آن این ازدواج صورت می‌گیرد و پس از انتقال به منزل تهیه شده دقیقاً مشابهت با همان فضای خواب عینیت می‌یابد. همسر حضرت امام گرچه در محیط رفاه بزرگ شده بود اما به طور قطع می‌‎توان گفت یکی از معدود زنان تاریخ است که با زحمات و رنج‌ها و حبس و تبعیدها و روزهای سرتاسر تلاطم و ناآرام زندگی حضرت امام، به خوبی ساخت و دم بر نیاورد و خانواده‌ای سرشار از محبت و صمیمیت، احترام و سپاسگزاری، همکاری و سازگاری و آسایش و آرامش را به وجود آورد و این امر اخیر در موقعیت فردی مثل امام با آن همه کش و قوس‌های زندگی هنری واقعاً بزرگ و ستودنی است که حضرت امام بارها بر آن صحه گذاشته و بر زبان آورده‌اند: (روزنگار زندگی و تاریخ سیاسی اجتماعی امام خمینی، ص 381 و 382)

«مادران گرچه همه نمونه‏ اند لکن بعض آنان از ویژگى هاى خاصّى برخوردارند و من در طول زندگى با  مادر محترم تو و خاطراتى که از او ـ در ش ‏هایى که با اطفال خود مى‏ گذراند و در روزها نیز ـ دارم، او را داراى این ویژگى ‏ها یافتم. اینک به تو اى فرزند و به سایر فرزندانم وصیّت مى‏ کنم که کوشش کنید در خدمت به او و در تحصیل رضایت او پس از مرگ من، همان گونه که  او را از شماها راضى مى ‏بینم در حال زندگى و پس از من بیشتر در خدمتش بکوشید.» (صحیفه امام، ج16، ص 225 ـ 226. (قسمتی از نامه حضرت امام به مرحوم حاج سید احمدآقا)

همسر امام، متدین واقعی و به دور از هر نوع تظاهر به دینداری بودند و از غیبت، تهمت و بدگویی پرهیز می کردند. اهل انجام مستحبات بود و خود را به رعایت حفظ آبروی دیگران مقید می دانست. کمک به دیگران را دوست داشت و هوشمندی و صبوری ایشان مقاومت در تحمل سختی ها را برایشان آسان می کرد و به همین دلیل شجاعانه سختی های ناشی از حوادثی مانند دستگیری و زندانی شدن حضرت امام در سال 42، حصر خانگی امام برای مدت نامعلوم پس از آزادی از زندان، تبعید امام به ترکیه و عراق و سال های اوج گیری انقلاب اسلامی را تحمل کرده و با رها کردن همه علائق خود و به دور از فرزندان، نزدیکان و دوستان، دوران تلخ غربت را بدور از هر شـِکوه، همدل و همراه با امام گذراند و فضای آرامی را در بیت امام فراهم آورد. شهادت فرزند عزیز حاج آقا مصطفی در غربت در سال 1356 و ارتحال امام و رحلت نابهنگام حاج احمد آقا در سال 1374، از دیگر موارد امتحان الهی بود که این بانو با صبر و شکیبایی به خوبی از عهده آن بر آمدند. بزرگ منشی و آزادگی، عطوفت و مهربانی و وقار و وزانت مثال زدنی توأم با تواضع و فروتنی و احترام در معاشرت با دیگران حتی خردسالان، پرهیز جدی از هرگونه تفاخر به موقعیت استثنایی که نصیبش شده بود، مواظبت دائمی در تمام دوران زندگی در رعایت موازین شریعت و انجام وظایف دینی، عشق و ارادت به ساحت نبی خاتم(ص) و ائمه دین و حضرت فاطمه زهرا(س) و پرهیز از تظاهر به ریا و زهد فروشی، مناعت طبع و نگاه بلندش در اجتناب جدّی از سهم خواهی برای خدمات و زحمات شصت ساله زندگی با رهبر کبیر انقلاب، عدم تغییر در رفتار و گفتار کریمانه و موقّر در بیست سال دوران زندگی بعد از امام، نمونه هایی از ویژگی های اخلاقی همسر امام خمینی است. ایشان اگرچه دوران طفولیت و نوجوانی را در رفاه کامل به سر برده بود اما پس از ازدواج، با زندگی ساده طلبگی و رعایت همه شئون روحانیت، متناسب با شأن امام، رفتار می کرد و در برخورد با مردم مشتاق، دوستان و نزدیکان، با احترام لازم برخورد کرده و در حمایت از انقلاب و امام در رفتار و گفتارخویش مراقبت می کرد و تکریم میهمان را از وظایف خدشه ناپذیر خویش می دانست. (پرتال امام خمینی)

. انتهای پیام /*