در حالی‌که فقر و محرومیت در بسیاری از نقاط ایران حاکم بود و هرگونه صدای حق‌طلبی در گلو خفه می‌شد و جمعیت زیادی از مبارزان و حق‌جویان در زندان و یا تبعید به سر می‌بردند، شاه و دستگاهش در تدارک عظیم‌ترین و پرخرج‌ترین مراسم یعنی «جشن‌های 2500 ساله شاهنشاهی ایران» بودند.

به همین مناسبت حضرت امام خمینی(س) در اول تیر ماه 1350 در سخنرانی خود در جمع طلاب و روحانیون حوزه علمیه نجف، ضمن اشاره به فقر و فلاکت و گرفتاری‌های مردم ایران و بیان جنایات دودمان پهلوی، این جشن‌ها را محکوم کردند. این سخنرانی در محیط‌های علمی و دانشگاهی و محافل خبری مستقل تأثیر زیادی داشت و بازتاب آن در حول و حوش برگزاری جشن‌ها (20 مهر 1350)، واضح و نمایان شد.

(روزنگار زندگی و تاریخ سیاسی اجتماعی امام خمینی، ص 109 و 110)

در ادامه بخش هایی از سخنان حضرت امام که در جمع علمای نجف در روز اول تیر 1350 ایراد شده است را با هم می خوانیم:

«... آقا اینهایى که من عرض مى کنم مطلب تصورى نیست. مع الأسف براى من کاغذهایى از ایران مى رسد و شکایاتى از ایران راجع به اوضاع مى رسد که دائماً روح مرا در عذاب دارد. از شیراز یکى از علماى محترم شیراز- سلّمه اللَّه- نوشته اند به اینکه [در] عشایر جنوب اینجا قحطى واقع شده است، در جنوب؛ و عشایر اینجا به قدرى در قحطى و در گرسنگى هستند که بچه هایشان را در معرض فروش قرار داده اند. از فسا یکى از علماى آنجا به من نوشته است به اینکه- باز همان وضع را نوشته است لکن این تکه آخر را ننوشته است راجع به گرفتاریهاى آنها و اینکه من- که یک مثلًا اهل علمى هست ایشان- در فکر افتادم که با یک زحمتى براى اینها یک نانى، یک لباسى، یک چیزى تهیه کنم. بنده هم اجازه دادم اینکه از سهم امام این کارها را انجام بدهند. از تهران به من نوشته اند که در بلوچستان و سیستان و اطراف خراسان، آنجا یک قحطى و گرسنگى شده است که مردم هجوم آورده اند به شهرهاى بزرگ؛ و از گرسنگى نه حیواناتى دارند و نه حیوانِ خود را مى توانند ضبط کنند و از گرسنگى این طور هستند. اطراف مملکت ایران در این مصیبت گرفتار هستند و میلیونها تومانش خرج جشن شاهنشاهى مى شود! براى خود شهر تهران، از قرارى که یک جایى نوشته بود، براى جشن خود تهران هشتاد میلیون تومان اختصاص داده شده است. این راجع به خود شهر است. کارشناسهاى اسرائیل براى این تشریفات دعوت شده اند. به طورى که خبر شدم و نوشته اند به من، کارشناسهاى اسرائیل مشغول بپاداشتن این جشن هستند و این تشریفات را آنها دارند درست مى کنند این اسرائیل که دشمن با اسلام است و الآن در حال جنگ با اسلام است، این اسرائیل که «مسجد اقصى» را خراب کرد و دیگران مى خواستند ترمیم کنند و روپوشى کنند جرم  اسرائیل را، براى این اسرائیل نفت از ایران رفته است. از قرارى که گفته شده است و در رادیوهاى بزرگ دنیا گفته شده است، کشتى نفت ایران براى اسرائیل که در حال جنگ با مسلمین است رفته است. اینها شاههایى است که برایشان باید جشن بگیرید!

شاهنشاهى روسیاه

شاهنشاهى ایران، از اولى که زاییده شده است تا حالا، روى تاریخ را سیاه کرده است. جنایات شاههاى ایران روى تاریخ را سیاه کرده است. برج از سر درست مى کردند: سر مردم را مى بریدند، قتل عام مى کردند، بعد برج درست مى کردند با آن. براى این شاهها ما باید، ملت اسلام باید جشن بگیرد! باید بازار تهران- حتمى است- بازار تهران باید از سرمایه خودشان بدهند براى این جشنها. جشن براى او باید گرفت که در پناه او مسلمین راحتند؛ جشن براى آنى باید گرفت که براى اینکه یک خلخالى از پاى یک نفر معاهد،- معاهده- در مى آید آرزوى مرگ مى کند نه کسى که اگر یک دفعه یک شعارى بر خلاف هواى نفس او داده بشود، بفرستد بریزند در دانشگاه. آقا نوشته اند که دخترها را این قدر زده اند که پستانهاى اینها محتاج به جراحى است، در همین چند وقت واقع شده است و نجف بى اطلاع است. [گریه حضار] فضاحتهاى دیگرى که کردند قابل ذکر نیست. چرا؟ براى اینکه شعار دادند که ما جشن 2500 ساله را نمى خواهیم؛ ما گرسنه هستیم؛ گرسنگى مسلمانها را رفع کنید؛ جشن نگیرید؛ روى مرده ها جشن نگیرید. آقا برسانید به دنیا؛ چرا نجف این قدر خواب است؟ ما مسئول نیستیم؟ تمام کار ما براى مسلمین درس است؟ فقط همین، که ما درس بخوانیم؟ ما نباید به درد مسلمانها برسیم؟ ما نباید اعتراض کنیم که چرا نفت ایران و اسلام را براى مملکتى که در حال جنگ با مسلمین است مى فرستید؟ این اعتراض ندارد؟ نباید این گفته بشود؟ ما براى چه سلاطینى، براى چه سلاطینى جشن بگیریم؟ مردم چه خوشى از سلاطین [دارند]؟ براى آغا محمد خان قَجَرْ ما جشن بگیریم؟! در زمان خود ما- زمان خود من- بوده است آن روسیاهیهایى که به بار آوردند؛ براى کسانى که در مسجد گوهرشاد مسلمین را آن طور قتل عام کردند که خونهایش به دیوار تا مدتى بود و مسجد را درش را بسته بودند که کسى نبیند، ما جشن بگیریم؟! براى آنکه 15 خرداد را پیش آورده، و به طورى که گفته اند و یکى از علماى قم به من گفت که در قم چهار صد نفر را کشته اند و روى هم رفته گفته مى شود که پانزده هزار مردم را قتل عام کرده اند، ما جشن بگیریم؟! براى اینها ما باید جشن بگیریم؟! خوبهاى اینها شقاوت داشتند. یکى از آنهایى که جزء خوبها حسابش مى کنند و شاید فواتح برایش خوانده مى شود، براى خاطر اینکه یکوقت به کالسکه او جسارت کرده بود یک فوج گرسنه- در بین راه حضرت عبد العظیم یک فوج گرسنه اى نان خواسته بودند، گرسنه بودند، بیچاره بودند، یک سنگى هم پرت شده بود یا کرده بودند طرف کالسکه او- گفت که این فوج یا این دو فوج را طناب بیندازید، بردند طناب انداختند [و] عده کثیرى را با طناب خفه کردند. و یکى از وزراى بزرگ، یکى از اشراف ایران، رفت اعتراض کرد که آقا اینها بنده خدایند، چرا این جور مى کنید. این خوبهایشانند، بدهایشان که وا مصیبتاست که ما داریم مى بینیم.

براى این حکومتها عزا باید گرفت

اینها با هفت معاء مى خورند؛ با هفت معاء! اصلًا اعتناى به اینکه یک ملتى است [و] این ملت باید زندگى بکند ندارند. هر روز- هر روز نه البته، بسیارى از اوقات- به ما مى نویسند که اجازه بدهید فلان جا حمام درست کنیم. پس چه شد این حرفهاى شما که مى گویید همه ایران در رفاه هستند؟ همه ایران در رفاه هستند و بچه هایشان را مى فروشند براى گرسنگى! در رفاهند همه ایران؟! چه رفاهى الآن براى ایران هست؟ بازار ایران را دارند الآن چپاول مى کنند که یک مقدارى اش را خرج این جشن مفتضحانه بکنند، باقى اش را هم خودشان مصرف کنند یا مأمورین مصرف کنند. سرمایه هاى مردم و مسلمین بیچاره را صرف این مى کنند و از بودجه خودِ مملکت چقدرها، چقدر میلیونها، دهها میلیون خرج یک همچو ملعبه اى، یک همچو مضحکه اى مى کنند. براى چه؟ براى هواى نفس. همین که گفته بشود که ما آنیم که جشن گرفتیم، و ما مفاخرمان این است که  «آغا محمد قجر» داشتیم، مفاخرمان این است که «نادر قلى» داشتیم. یک آدم مزخرف سفاک این آدم بود که خدا مى داند که چه خبر بود. اینها جشن دارند؟! مسلمین باید عزا بگیرند براى این طور حکومتها. جشن براى او باید بگیرند که وقتى که احتمال این را مى دهد که در آخر مملکت یک گرسنه اى باشد، به خودش گرسنگى مى دهد. آنى که کنار مسجد، دار الإماره اش و دکة القضائش همین مسجد کوفه- یک گوشه اى از مسجد کوفه- دکة القضائش هست و روى زمین مى نشیند و یأکُلُ کَما یأکُلُ العَبیدُ و یَمْشِى کَما یَمْشِى الْعَبید. وقتى هم پیراهن گیرش مى آید پیراهن نو را به «قنبر» مى دهد، پیراهن کهنه را خودش بر مى دارد و آستینش هم، آستینش هم که بلند است پاره مى کند همان طور مى پوشد و مى رود خطبه مى خواند؛ یک مملکتى هم دارد که دَه مقابل مملکت ایران است. این جشن دارد.

نجف را بیدار کنید!

آقا به هوش بیایید؛ نجف را بیدار کنید. اعتراض کنید. اگر صدتا تلگراف از نجف برود که با کمال ادب، آقاى کذا و کذا- «اعلى  کذا»- با کمال ادب برود که آقا این گرسنه ها را سیر کنید؛ این مقدار خرجى که براى این امور مى خواهى بکنى خرج این ملت بیچاره گرسنه بکن؛ خرج این ورشکسته هاى بیچاره بکن که بعضى شان فرار کردند از ایران؛ در همین جا هستند، در نمى دانم جاهاى دیگر هم بعضى. اگر یکصد تا تلگراف از اینجا، از علماى اینجا، از فضلاى اینجا، از طلاب اینجا برود، احتمال تأثیر دارد لکن کو که یک همچو چیزى بشود؟ اگر اعتراض نکنند که چرا اعتراض مى کنید خیلى ما متشکر هستیم! ما تکلیف نداریم واقعاً؟! ما باید به حال این ملت بنشینیم نگاه کنیم هر چه  سر ملت مى آید؟! همان برویم حرم حضرت امیر و یک دعایى بکنیم؛ همین مقدار کافى است براى ما؟! یا مایى که داریم در پناه اسلام و با بودجه اسلام، این بودجه اى که یک جزئى جزئى اش را به ما مى دهند مع ذلک با بودجه اسلام داریم زندگى مى کنیم، براى اسلام یک قدم نباید برداریم؟ «تَرَتُّبْ» اسلام است؟ خوب آن هم بسیار خوب، سر جاى خودش اما کافى است همین؟ کفایت مى کند که ما جمع بشویم در مسجد کذا و کذا و فقه بخوانیم و اصول بخوانیم لکن غافل باشیم از همه جهات مسلمین؟ غافل باشیم از اینکه این یهود مى خواهد ممالک اسلامى را قبضه کند، تا اینجا برسد، تا همه جا برسد، این قبور را مى خواهد خراب کند؛ ما باید غافل باشیم از این؟ آن وقت آن کسى که نفت به این آدم مى دهد مُسْلم است؟ این اعتراض ندارد که آقا نفت، نفت مسلمین را چرا به کفار مى دهى؟ نفت مسلمین را چرا به کسى که در حال جنگ با مسلمین است مى دهى؟ او جواب مى دهد من نوکرم؛ این طور فرمودند، باید اطاعت کنم. نوکر باید اطاعت کند، چاره ندارد. خودش گفت که مرا، مرا نصب کردند؛ خود متفقین آمدند در اینجا- در یکى از نطقهایش گفت [که ]- متفقین آمدند در ایران و صلاحْ این دیدند که من باشم، که خاندان کذا باشد. خدا لعنتشان کند با این صلاحشان. کسى که دست نشانده دیگران است خدمت باید بکند؛ نمى تواند نکند. هواى نفس است، همه اش هواى نفس است. ریختن به دانشگاه جز هواى نفس هیچى نیست؛ ریختن به مدرسه فیضیه و آن فضاحتى که در مدرسه فیضیه درآورد که شما خوابش را ندیدید؛ آن بساطى که در مدرسه فیضیه درآوردند: سید جوان را از پشت بام انداختند پایین که آوردندش منزل ما با کمر افسرده یا شکسته؛ آن قدر عمامه سر تفنگها کردند، آتش زدند؛ به جعفر بن محمد جسارت کردند، به قرآن جسارت کردند. ما براى اینها باید جشن بگیریم؟! جشنى براى ما نمانده. براى ملت ایران چه جشنى مانده؟ ملت ایران موظف است که با این جشنْ مبارزه منفى بکند- مثبت نه، لازم نیست. از خانه بیرون نیایند وقتى که این جشنها هست، شرکت نکنند در جشنها؛ جایز نیست شرکت کردن در این جشنها. هر چه مى توانند از زیر بار این طور چیزها در بروند. اگر علماى ایران دسته جمعى اعتراض کنند همه شان را مى گیرند؟! همه علماى ایران را مى گیرند و اعدام مى کنند یا تبعید مى کنند؟! اگر از تمام مملکت ایران، علماى ایران- که اقلًا صد و پنجاه هزار نفر معمم در ایران دارد و آن همه ملا و مرجع و حجت الاسلام و آیت اللَّه دارد- اگر اینها اعتراض کنند و این مُهر سکوت را بردارند و این امضا را (که به سکوت آنها امضا حساب مى شود) این مُهر را بردارند، سکوت را بردارند، همه آنها را از بین مى برند؟! آنها اگر مى خواستند از بین ببرند اولش خوب بود مرا از بین ببرند؛ نبردند هم؛ صلاحشان نمى دانند. اى کاش صلاحشان بود!

من مى خواهم چه کنم این زندگى را؟ مرگ بر این زندگى من. آنها خیال مى کنند که من از این زندگى، خیلى خوشى دارم مى برم که تهدید من مى کنند. چه زندگى است که من دارم. هر چه زودتر بهتر. بیایند؛ هر چه زودتر بهتر. خوب، «عِنْدَ أکْرَمِ الْأکْرَمین» انسان مى رود. آنجا کریم است؛ خدا کریم است. لا اقل گوش انسان از این طور چیزهایى که مى شنود، هر روز مى شنود، هر روز ناله مردم را مى شنود، هر روز اطلاع مى دهند که دخترها را چه کردند، دخترها را کشتند بعضى شان را، سر ناهار ریختند آن قلدرها و چماق کِشها، ریختند سر ناهار، دیگ، نمى دانم، [آب یا غذاى ] جوش را ریختند به سر این بیچاره ها. چه شده است؟ گفتند مثلًا مرده باد زید، زنده باد زید. این آدم کشتن دارد؟! گفتند ما جشن 2500 ساله را مى خواهیم چه کنیم؟! جشن را آنها باید بگیرند که زندگى دارند، آنها باید بگیرند که یک حکومتى دارند که در تحت نظر آن حکومت در رفاه هستند، در پناه هستند. جشن براى حضرت امیر باید بگیرند که در زیر شمشیر او مردم در پناه هستند، مردم در امان هستند؛ هیچ کس نمى ترسد در حکومت او الّا از خودش؛ از حکومت نمى ترسد. براى اینکه حکومتْ حکومت عدل است. اصلش حکومت عدل ترس ندارد؛ از خودش انسان باید بترسد. اما اینجا این طورى است؟ مملکت ما این جور است که مردم از خود شما بتوانند یا ... همه در فکر این هستند که چه وقت مأمورْ درِ خانه بیاید. بیگناه است اما خوب چه بکند با احتمال، با احتمال ضعیف؛ همان طورى که در زمان حجاج و ابن زیاد و اینها بود که همان احتمال این معنا را که شیعه على- علیه السلام- باشد کافى بود. حالا هم یک احتمال ضعیفى بدهند که این مثلًا چطور است؛ این کافى است براى اینکه او را بگیرند، او را زجر کنند، او را چه بکنند. یک کلمه نصیحت کسى مى کند و یک کلمه نصیحت را یک کسى منتشر مى کند، مى گیرند او را. حالا معلوم هم نیست از کجا هست. یک کسى یک کلمه در سر منبر حرف مى زند، یک کلمه اى که اصلًا خیلى هم برخورد ندارد؛ همان ادنى  کلمه همان و او را گرفتن و حبس کردن همان! ما موظف نیستیم که این جنایات را- لا اقل- ذکرش بکنیم؟!

لزوم اعتراض دسته جمعى روحانیت به جشنهاى 2500 ساله

من وظیفه مى دانم، چه بکنم؟ من وظیفه مى دانم، وظیفه خودم مى دانم که تذکر به شما بدهم [و] تا آن اندازه که صداى من مى رسد فریاد کنم، تا آن اندازه اى که قلم من مى رسد بنویسم منتشر کنم. اگر آقایان هم صلاح دانستند، این امت اسلامى را امت خودشان دانستند، شیعه خودشان دانستند، آنها هم بکنند. اگر صلاح ندانستند ان شاء اللَّه خداوند حفظشان کند. گرفتاریهاى ما اینهاست. من چه بکنم؟ من حالا به شما اخلاق بگویم؟! اساس مسلمین و اسلام را دارند از بین مى برند، من براى شما حالا بنشینم تهذیب نفس بگویم؟! مهذب نیستم که در فکر نیستم؛ اگر مهذب بودیم در فکر بودیم.

شماها راه دارید و آن این است که یکى یک کاغذ بنویسید. کاغذ که این قدر تمبرش، پولش زیاد نیست؛ و لو مئونه شما کم است لکن یک کاغذ براى خاطر خدا بنویسید به حکومت ایران به اینکه آقا! این جشن را دست از آن بردار. مردم گرسنه اند؛ گرسنه ها را سیر کنید. از آقایان خواهش کنید که آنها هم خواهش کنند. من نمى گویم آنها صحبت بکنند؛ آنها هم خواهش کنند؛ به طور تمنا و خواهش. بخواهید از آقایان، از افاضل اینجا، از علماى اینجا و از مراجع اینجا که آقا نصیحت کنید این حکومت را. این دارد پدر مردم  را درمى آورد؛ و اگر به این افسارگسیختگى باشد مصیبتهاى بعد بالاتر است. هر روز اینها کار درست مى کنند. کارشناس دارند براى اینکه ایجاد کنند یک مطلبى را. هر روز جشن درست مى کنند و هر روز بساط درست مى کنند. آنى که در ذهن من و شما نمى آید بعدها درست مى کنند اینها. اگر اعتراض بشود، خواهش بشود، تمنا بشود، به ممالک دیگر اسلام، به اینهایى که مى خواهند در این جشن زهر مارى شرکت کنند و در خون ملت ایران شرکت کنند، به اینها نوشته بشود که آقا نروید در این جشن؛ این جشنْ جشن کثیفى است، نروید در این جشن، شاید تأثیر بکند. به این ممالک اسلامى بگویید که نروید در این جشنى که اسرائیل دارد بساط جشنش را بپا مى کند و درست مى کند. کارشناسهاى اسرائیل در اطراف شیراز دارند بساط جشن را درست مى کنند. در این جشنى که کارشناسهاى اسرائیل دارند این عمل را مى کنند، نروید.» (صحیفه امام، ج 2، ص: 358-373)

. انتهای پیام /*