امام خمینی در بیاناتی که در جمع رئیس وقت مجلس (اکبر هاشمی رفسنجانی) و نمایندگان مجلس شوراى اسلامى در روز 21 مرداد سال 1359 در حسینیه جماران ایراد کردند، مسئولان را به حل مشکلات با روحیه مسالمتآمیز و تفاهم دعوت نمودند. در این دیدار که به مناسبت عید فطر انجام شد، امام با مقایسه مجلس شوراى اسلامى با مجالس سابق، به نمایندگان توصیه هایی نیز فرمودند.
ایشان در بخشی از صحبت هایشان بیان داشتند: «من معذرت مىخواهم که چند کلمه موعظه کنم شما را. شما محتاج به موعظه نیستید، لکن تذکر، برادرها، خودش یک امرى است. یکى از عذابهایى که در جهنم اهل جهنم به آن مبتلا هستند، خِصامُ اهل النّار است. و یکى از نعمتهایى که اهل بهشت متنعّمند؛ آن اخوانى که اخْواناً عَلى سُرُرٍ مُتَقابِلین، آن برادرى و محبت که بین اهل بهشت است، یکى از نعمتهاى بزرگ خداست و آن خصامى که در جهنم است، یکى از عذابهایى است که بر اهل جهنم است که دائم توى سر هم مىزنند.
اهل معرفت مىگویند که هر چیزى که در بهشت و در جهنم ظهور پیدا مىکند سابقه ندارد، از خود آدم است... ما مىتوانیم خودمان را در این عالم راجع به این محکى که از دو تا آیه شریفه استفاده مىشود، بشناسیم که آیا اهل نار هستیم یا اهل بهشت. اگر کارهایمان روى خصام باشد- دشمنى- [اهل نار هستیم.] ... ما اگر در مسائلى که پیش مىآید، در هر وضعى که باشد، البته مسائل زیاد الآن در مجلس طرح مىشود و شما بعدها هم مواجه هستید با مسائل زیادى که براى ملت است و هر کسى نظر دارد و هر کسى اجتهاد دارد، هر کسى باید مسائل را طرح بکند و بگوید، اما همان طورى که طلبهها مسائل را مىگویند، که منتهى به این نشود که حالا که من مخالف با شما هستم در نظر و شما مخالف من هستید در نظر این منتهى به این بشود که نه، ما دو تا خصم و دو تا دشمن با هم هستیم. اگر این طور باشد که واقعاً- خداى نخواسته- روى خصام باشد، باید ما خودمان را بشناسیم به اینکه ما اهل ناریم. براى اینکه خصام اینجا آن خصام را مىآورد. چنانچه ایمان در کار باشد، برادرى در کار باشد و با برادرى و حسن نیت [و] رفاقت مسائل طرح بشود، همه باید نظر خودشان را بدهند و هیچ کدام هم برایشان حتى جایز نیست که یک چیزى را بفهمند و نگویند. باید وقتى مىفهمند، اظهار کنند. این موافق هر که باشد، باشد؛ مخالف هر که هم باشد، باشد؛ براى اینکه شما وکیل مردم هستید، امین مردم هستید. امین و وکیل باید مسائلى که طرح مىشود آن مقدارى که مىتواند و مىفهمد اظهار کند، لکن به طور خصومت، به طور تنازع و خصومت نباشد، هر چه بتوانند آرامتر، لکن حالا صدا هم بلند شد، باشد. اما آن صدایى که از طلبهها توى مدرسه بلند مىشود، دنبالش هیچ ابداً اثرى از خصومت نیست. دو تا رفیق، دو تا دوست هستند سر یک مسئله علمى کار به آنجایى مىرسد که این فریاد سر او مىزند، او فریاد سر این مىزند، لکن به مجرّد اینکه مباحثه تمام شد، همان دو تا برادرند که بودند؛ همان دو تا دوستند که بودند. هیچ ابداً دیگر دنباله ندارد که آن مطالب را او گفته، این مطلب را ما. با هم برادریم، مطالب با هم دعوا دارند. مسائل که طرح مىشوند، آن مسائل با هم اختلاف دارند. آنهایى که مسائل را طرح مىکنند، مسائلشان باید با هم اختلاف داشته باشد، نه خودشان. خودشان دوست، رفیق و برادر، ولى مسائل را باید طرح بکنند و اشکال دارند، بکنند و طرح بکنند مسائلى که روى مصالح اسلام است، روى مصالح کشور است و آن مقدارى که مىتوانند بررسى بکنند و آن مقدارى که قدرت دارند نظر بدهند، لکن بعد از اینکه مجلس تمام شد، همان طورى که بعد [از] اینکه مباحثه طلبهها تمام شد، مىنشینند با هم چاى مىخورند و رفیق و دوست هستند، آنها هم همین طور باشند.»
امام در بخشی دیگر از بیاناتشان با تاکید بر رعایت مصالح اسلام و کشور بیان داشتند: «لازم نیست که انسان وقتى که در یک مطلبى مخالف یک کس دیگرى است، دشمن او هم باشد. همه مسلمان، همه مؤمن، همه اهل این کشور و همه مصلحت این کشور را مىخواهید و ما و شما هم مصلحت اسلام را مىخواهیم و هم مصلحت این اشخاصى که در دار الاسلام زندگى مىکنند و تحت لواى اسلام هستند، از نمایندگانى که سایر اقلیتها هستند و مصالح آنها [را مىخواهیم]. اسلام اقتضاى این را مىکند که مصالح همه در نظر گرفته بشود و على السواء هم در نظر گرفته بشود. همه اهل این مملکت هستند، حق دارند در این مملکت و شما هم وکلاى این مملکت هستید و مىخواهید خدمت بکنید. هر یکىتان وکیل همه هستید و هر یکىتان باید مصالح همه مملکت را در نظر بگیرید.
بنا بر این، بهترین مباحثهها همین مباحثه برادرهاست با هم که [در] کارهایشان، اگر اختلافى هم دارند، [با] برادرى حل مىکنند، نه به طور خصمانه»
ایشان در پایان صحبت هایشان در این دیدار یادآور شدند : «بنا بر این، آن چیزى که لازم است براى همه ماها و همه شماها و همه ملت و همه کسانى که این مملکت را مىخواهند اداره بکنند، این است که با هم تفاهم داشته باشند، اگر مسئلهاى را بر خلاف مىبینند، بنشینند [و] بخواهند [که] حل کنند، صحبت کنند. در مجلس، اگر یک مطلبى را مىبینند که دارد خلاف واقع مىشود، صحبت کنند، بنشینند مشورت کنند با رفقایشان و من امیدوارم که ان شاء اللَّه، با خوشى و خوبى و طلیعه این باشد که پیروزى نهایى را ان شاء اللَّه، پیدا کنید.»
منبع: صحیفه امام، ج13، ص: 99 تا 107
.
انتهای پیام /*