پایگاه خبری و اطلاع رسانی جماران- اصغر میرشکاری: حضرت امام خمینی(س) در روز 6 خرداد 1360 به مناسبت سالگرد تأسیس مجلس شورای اسلامی در جمع نمایندگان این مجلس در موضوع اهمیت مجلس شورای اسلامی و بیان وظایف نمایندگان سخنرانی مفصلی دارند و در فرازی چنین رهنمود می دهند:
«... باید عرض کنم که مع الأسف آن که من می خواستم نشده است. من می خواستم که این مجلس یک معلم باشد از برای همه کشور، و برای مجلس های بعد و نسلهای آینده، که کیفیت مشاوره وکلا باید این نحو باشد. آن نحوی که در مجالس سابق، و خصوصاً این مجالس آخر پنجاه ساله، آن طور نباشد. آقایان در یک محیط آرام مسائلی که دارند با آرامش بیان کنند. اختلافاتی که در دیدها دارند، در سلیقه ها دارند، اینها را با یک آرامش خاطر بیان کنند و حل و فصل کنند و راجع به مسائل کشور هم که در آنجا می آید، باز هم با یک محیط آرام. در محیط آرام است که عقلها می توانند کار بکنند. آن روزی که غضب توی کار آمد، عقل کنار می رود. قوه غضبیه هر وقت به راه افتاد، عاقله را کنار می زند، [شخص] از روی بی عقلی صحبت می کند. قاضی چنانچه در حال غضب باشد، نباید حکم بدهد؛ برای اینکه حکم در حال غضب حکمی است که از منشأ عقلی و شرعی صادر نمی شود. شما مسائلی دارید؛ فرض کنید یک نفر می رود و مسائل خودش را می گوید؛ انتقاد هم دارد؛ انتقادات آزاد است، به اندازه ای که نخواهند یک کسی را خفیف کنند، یا یک گروهی را خفیف کنند و از صحنه خارج کنند؛ انتقاد برای ساختن، برای اصلاح امور، لازم است؛ هر مجلسی باید این انتقادات را داشته باشد؛ لکن اگر [در] این انتقادات آن که انتقاد می کند با آرامش خاطر و با نظر صحیح انتقاد بکند، این که جواب می دهد هم اگر با نظر صحیح و بدون اینکه غضب در آن راه داشته باشد جواب بدهد، آن وقت منطق در مقابل منطق است. و اگر با هیاهو و جار و جنجال بخواهید شما یک مسأله را حل بکنید، و هر کسی در نظر داشته باشد که طرف مقابل خودش را مثل یک دشمن بکوبد، عقل ها کنار می رود و قوه غضبیه، که بدترین قوه هاست اگر مهار نشود، در کار می افتد؛ و مسائل را علاوه بر اینکه حل نمی کنند، مشکلتر می کنند.» (صحیفه امام، ج14، ص: 365 و366)
این مطلب از چنان وضوحی برخوردار است که بی نیاز از هرگونه توضیح و شرح و بسطی است و واقع امر هم این است که از انسان خود ساخته و معلم اخلاقی همچون امام خمینی(س) جز این انتظاری نباید داشت؛ او که یکی از ارکان سالم سازی جامعه را ترویج اخلاق می دید همواره و به ویژه برای مسئولان حکومتی به آن سفارش و برآن تأکید می ورزیدند و به خصوص نمایندگان مجلس با توجه به اهمیت و نقش این نهاد و نحوه انعکاس جلسات مجلس و سلوک نمایندگان که در دید همگانی قرار دارد و تأثیر عمومی آن و ضرورت انجام کار در محیط آرام، از آن رو که:" در محیط آرام است که عقل ها می توانند کار بکنند. آن روزی که غضب توی کار آمد، عقل کنار می رود. قوه غضبیه هر وقت به راه افتاد، عاقله را کنار می زند، [شخص] از روی بی عقلی صحبت می کند." توجه ویژه ای را می طلبد. در این جهت باز هم از قول آن پیر فرزانه خواهیم گفت.
اما متأسفانه گاهی به مطالبی برخورد می شود که انسان آرزو می کند که ای کاش اصلا چنین مطلبی به وقوع نپیوسته باشد، یا ارائه و طرح نمی شد، یا از اساس نادرست بود و یا لااقل به گوش نمی رسید. نمونه آن اخباری است که این روزها از مجلس شورای اسلامی و رفتار و گفتار بعض نمایندگان به گوش می رسد و مجلسی را که باید نقش معلمی و ترویج اخلاق حسنه اسلامی را عهده دار باشد و فضای انس و الفت و وحدت و برادری و آرامش و منطق و اعتدال را گسترش دهد، مروج هتاکی و بد حرفی و تهدید و ترویج خشونت و تندروی می شود. امری که جز از مبنای عصبیت و خشم و غضب برنمی خیزد و هیچ ربطی به چهارچوب وظیفه ندارد و نا علاقلانه ترین و نا معتدل ترین شیوه اجرا هم انتخاب می شود که با اخلاق و شرع عقل هم ناسازگاری دارد. به این نمونه ها توجه شود:
1- بهرام بیرانوند نماینده بروجرد در مجلس شورای اسلامی در جلسه علنی صبح چهارشنبه پارلمان در تذکری شفاهی، نسبت به دست دادن ظریف با اوباما به شدت انتقاد کرد و اظهار داشت:
«دقیقاً زمانی که صدها حاجی ایرانی به واسطه جنایت سعودی به آغوش مرگ خفتند یا مفقود شدند، ظریف به طور اتفاقی خود را به آغوش اوباما رساند.
ظریف غلط زیادی کرده است، اگر به عنوان وزیر خارجه این خطا را انجام داده، باید بداند از چارچوب اختیاراتش تخطی کرده است و باید مجازات شود، اگر به عنوان یک شخص عطش روبوسی با اوباما و کری را دارد، از سمت خود استعفا نموده و درب خانه کری و اوباما بساط کند.
ملت رشید ایران سال هاست که تاوان رفتار استکباری شیطان بزرگ را می‌دهند، هنوز بسیاری از شهدای ما به خانه بازنگشتند که آمریکا قصد ریشه‌کنی ملت ایران را دارد، لااقل به اندازه یک جوجه خروس غیرت داشته باشید. »
2- «در جریان بررسی کلیات طرح مربوط به نحوه اجرای برجام [94/7/19]، صالحی به نمایندگی از دولت پشت تریبون حاضر شد و گفت که مذاکرات در چارچوب انجام شده تا امروز سکوت کردم اما چند روز پیش برای من در تلویزیون آرزوی مرگ کردند.
وی همچنین گفت: [همین امروز]برادر عزیزی در مجلس اینجا آمد و خیلی عجیب با قسم جلاله می‌گوید سیمان روی تو می‌ریزیم و تو را می‌کشیم. آیا این نحوه صحبت برای کسانی است که می‌خواهند خدمت به نظام بکنند و بگویند سیمان روی شما می‌ریزیم و در قلب راکتور اراک دفنتان می‌کنیم؟»
3- مجید انصاری در جمع خبرنگاران گفت که برخی در صحن علنی مجلس، ظریف و صالحی را تهدید به اعدام کرده اند. وی با بیان اینکه به این تهدیدات عادت کرده ایم، اضافه کرد: متاسفانه تهدیدی صورت گرفت که یکی از نمایندگان آمد و دکتر صالحی و ظریف را به اعدام تهدید کرد. انصاری اضافه کرد: این مرد گفت شما را اعدام می‌کنیم و در رآکتور اراک دفن می‌کنیم و روی تان سیمان می‌ریزیم.
آیا این ادبیات و این منطق با کدام معیار اخلاقی و با کدام وظایف قانونی سازگاری دارد؟ آیا اگر یک قضیه اجتماعی مطابق میل و سلیقه کسی نبود، مجاز به هرگونه اقدامی خواهد بود؟ این شیوه برخورد چه تعریفی از نظام اسلامی ارائه خواهد داد؟ این سؤالات و سؤالات متعدد دیگر در این زمینه وجود که که حقیقتا دل طرفداران نظام جمهوری اسلامی را به درد می آورد و باعث خوشحالی دشمنان خواهد شد، یقینا.
حضرت امام خمینی(س) در 7 خرداد1363 طی پیامی به نمایندگان مجلس به مناسبت گشایش دومین دوره مجلس به نکات ارزنده و آموزنده ای در زمینه جلوگیری از چنین امور ناپسندی سفارش می کنند که به تناسب بحث فرازهائی آورده می شود.
1-- در زمینه کیفیت برخورد نمایندگان با یک دیگر چنین می خوانیم:
« کیفیت برخورد با یکدیگر در محیط مجلس و مباحثات بین مخالف و موافق؛ از نمایندگان متوقع است که مراعات آداب اسلامی در محاورات بشود؛ و انگیزه آن یافتن حق و راه حل باشد و این امور در محیط دوستی و صفا چون بحثهای علمی در محیط مدارس فقاهتی که مقصود، یافتن واقعیت نه تحمیل عقیده است، آقایان را بهتر و آسانتر به حقیقت می رساند و مجادلات با حال غضب و عصبانیت انسان را از واقع دور می کند و چون مقصود از بحثها یافتن طریق هر چه بهتر برای خدمت به اسلام و کشور و ملت است و از عبادات و مقربات الهی محسوب است، حقاً لازم است از آنچه مخالف رضای خداوند متعال است اجتناب شود و محیط مجلس طوری باشد که علاوه بر یافتن راه صحیح برای شنوندگان، آموزنده اخلاق اسلامی و آداب انسانی باشد، که این خود یک عبادت دیگر است. و اگر خدای نخواسته در این محیط مقدس مقصود کسی اعمال غرض و تحمیل عقیده و احیاناً تسویه حساب باشد که قهراً به هتک یک مسلمان و رد و بدل الفاظ غیر مناسب منجر می شود علاوه بر آنکه از مسیر حق دور می شود و بر خلاف آنچه وظیفه وکیل است می باشد گاهی اشاعه فحشا در یک محیط بسیار وسیع است که معصیتی عظیم است.» (همان،ج18،ص465)
- در زمینه کیفیت برخورد با دولت و وزرا چنین مشاهده می شود:
« کیفیت برخورد با دولت و وزرا و سایر کارمندان؛ شک نیست که مجلس به همه امور کشور نظارت دارد؛ و حق نمایندگان است که از هر انحراف و خلافی که از وزرا و ادارات می بینند به حکم قانونی جلوگیری کنند و دولت را تا حد استیضاح بکشانند. لکن فرقهاست بین نظارت و استیضاح، و بین عیبجویی و انتقامگیری. و این فرق را همه کس پس از رجوع به وجدان خویش می فهمد. انسان با کمی تفکر در حال خود تشخیص می دهد که احضار دولت یا وزیر برای خدا و مصالح اسلام و کشور است و در آن جز هدایت و جلوگیری از انحراف و حفظ مصالح ملت چیز دیگری دخالت ندارد؛ یا از معیارهای غیر الهی، چون حُب و بغض، دوستی و دشمنی، هواهای نفسانی چون خودنمایی، عرض اندام و از این قبیل مکاید نفسانی و شیطانی، برخوردار است. و محک تشخیص معیار الهی از شیطانی آن است که پس از مراجعه به خود بیاید که آنچه که او می خواهد نفْس عمل است گر چه این کار را دیگری انجام دهد؛ و یا آنچه را که بدان سبب شخصی را احضار کرده است اگر از دوستان عزیز او سر می زد، با او همان می کرد که با این انجام می دهد.» (همان، ص:465و466)
و در ادامه در زمینه کیفیت ادای وظیفه و پرهیز از کلمات نیشدار و اهانت آمیز و کردار ناروا چنین راهنمائی می کنند: « مرحله ای دیگر: به فرض آنکه هیچ مقصدی جز حقجویی و جلوگیری از انحراف نباشد، در کیفیت ادای وظیفه و بیان اشکال می توان معیار الهی و نفسانی را تشخیص داد. معیار الهی آن است که اثبات مدعا مبنی بر استدلال و شواهد متقن باشد، و از کلمات نیشدار و اهانت آمیز و کردار ناروا مبرّا باشد. و در غیر این صورت، باید دانست که دست شیطان و نفس امّاره بالسوء در کار است و گوینده بازیچه هوای نفس است. » (همان،ص466)
و در صورت مشاهده و اثبات انحراف مسلم بازهم با تأکید بر رفتار منطقی و استدلال و پرهیز از توهین چنین می فرمایند: « نمایندگان محترم و خواهران و برادران گرامی، مسأله بسیار مهم است. آبرو و حیثیت یک مسلمان یا یک انسان در کار است. چه بسا با یک انحراف شما یک انسان آبرومند در جامعه ساقط شود و شرف یک مؤمن خدشه دار گردد. اگر انحرافی دیدید، نخست بدون سر و صدا دنبال تحقیق روید. پس از آنکه مسلّماً معلوم شد، قبل از کشیده شدن به مجلس با طرف به گفتگو بنشینید، و مسأله را حتی الامکان با خود او حل کنید. اگر در این مرحله توفیق حاصل نشد، در کمیسیون مربوط او را بخواهید، و با کمک دوستان فیصله دهید. و اگر فیصله نشد و شخص مذکور می خواهد بر خلاف مصالح اسلام و کشور و ملت عمل کند و در انحراف پافشاری نماید، حفظ مصلحت عمومی و اسلام مقدّم است بر حفظ مصلحت شخص، هر کس باشد؛ در این صورت تقاضا کنید و با استدلال و منطق، بدون کوچکترین اهانت، مطلب را عرضه کنید. و مهلت دهید تا در محیطی آرام و بی تشنج از خود دفاع کند. در این موقع مجلس به هر چه تکلیف قانونی و شرعی دارد عمل کند، بی کوچکترین توهین. و ما همه باید بدانیم که مجرمی که بالاترین جرم را دارد و به سوی چوبه دار می رود، جز اجرای حد شرعی احدی حق آزار او را لفظاً و عملًا ندارد؛ و مرتکب، خود ظالم است و مستحق کیفر.» (همان، ص:466و467 )
و در مورد بعضی بی قیدی ها در نطقهای قبل از دستور چنین اضافه می کنند : « ...چه بسا که ناطق احیاناً گمان کند بی قید و شرط و بی تعهد و تکلیف باید هر چه بخواهد بگوید، و به هر کس، چه حاضر جلسه و چه غایب، می تواند به اصطلاح حمله کند، و میزانی الهی و شرعی و اخلاقی در کار نیست و مسئولیتی حتی شرعی ندارد. و گاهی بعضی نطقها موجب تأسف بسیار و تأثر است؛ و چه بسا که اهانت به یک مسلمان و مؤمن را به حد اعلی می کشاند و حیثیات انسانها را لکه دار می کند؛ و گاهی ارقام و اقلام بسیار از گوشه و کنار اعم از صحیح و فاسد جمع آوری می کند و با آبروی دولت و اشخاص، بلکه مجلس بازی می کند؛ و مجلس شورای اسلامی را بی توجه همچون مجلس طاغوت می نماید و مورد تاخت و تاز اعراض مسلمانان در سراسر کشور قرار می دهد» (همان،ص467)
و در آخر باید گفت که : « اگر به کسی چه از دولتیها یا دیگران، تهمتی زده شد، حق شکایت به قوه قضاییه را دارد تا رسیدگی شود و مجرم تعقیب و تعزیر شود. و اگر به یک وزارتخانه یا بنگاه تهمت زده شد حق دفاع با وزیر و رئیس بنگاه است و حق شکایت دارند و قوه قضاییه تعقیب خواهد کرد. و بالجمله با هر ترتیب ممکن باید از این اعمال غیر اسلامی جلوگیری شود. البته این بدان معنا نیست که مجلس از حق قانونی و شرعی خود دست بردارد، بلکه نمایندگان محترم در محدوده قانون و شرع آزاد و مختارند و هیچ کس نمی تواند از حقوق قانونی آنان جلوگیری نماید.» (همان،ص468)
اکنون به جد بر این نکته تأکید دارد که نمایندگان محترم چه به رهنمودهای حضرت امام و چه سفارشات مقام معظم رهبری در این خصوص عطف توجه ویژه به خرج داده و آنها را نصب العین خود قرار دهند و ضمن پاسداری از ارزشهای الهی از چنین بد اخلاقی هائی که دون شأن یک مسلمان است پرهیز کنند و اگر کسی مرتکب چنین خطاهای نابخشودنی شد، سایر نمایندگان به راهنمائی و دلالت و منع وی بپردازند تا تأثیر سوء چنین اعمالی جامعه را از تعادل خارج نکند و صحنه اجتماع را میدان تاخت و تاز افراط گرایانی که جز خود را مسلمان و هدایت یافته نمی بینند ولی از منطق و مآل اندیشی به دور هستند ، قرار ندهند که ضرر آن البته جبران ناپذیر است. والسلام.
.
انتهای پیام /*