امام خمینی(س) در طول عمر خویش مسئله جدایی دین از سیاست را به هر معنا و با هر استدلالی با توجه به:
بهانه حفظ قداست دین و عالمان دینی (صحیفه امام، ج 10، ص 14)،
به عنوان بی اطلاعی از سیاست (صحیفه امام، ج 4، ص 254)،
با بیان اختصاص دین به معنویت و آخرت و... (صحیفه امام، ج 6، ص 41)،
ثمره فهم نادرست و ناقص از دین (صحیفه امام، ج 8، ص:265)،
نتیجه نقشه های دشمنان، برای تسلط خود بر امور مسلمین و مردم (صحیفه امام، ج 1، ص 104)،
و کنار گذاشتن مردم متدین و عالمان از اداره جامعه (صحیفه امام، ج 10، ص: 14)،
می دانستند. به همین دلیل در سخنان خود در طول دوران مبارزه و در درس های ولایت فقیه در حرکت پیروزمندانه اسلامی تا روز آخر آن را گوشزد کرده و نادرستی آن را بیان می کردند.
ایشان همچنین در وصیت نامه سیاسی-الهی خود نیز به این مطلب اشاره می کنند و از "نویسندگان، جامعه شناسان و تاریخ شناسان" (صحیفه امام، جلد: 21، صص: 405-406) می خواهند، آن را برای مردم افشا کنند.
هرچند این مطلب و بیان نادرستی آن را می توان یک وظیفه عمومی دانست. ولی اشاره به گروه های سه گانه در کلام امام می تواند به این دلایل زیر باشد:
تاریخ دانان، به بررسی تاریخی آن پرداخته و ریشه این سخن و آغاز آن را بیرون آورده و شرح دهند؛
جامعه‌شناسان، به تحلیل جامعه‌شناسی در این موضوع و نتایج آن بپردازند؛
و اهل قلم نیز آن را برای مخاطبان خود به رشته تحریر در آورند.