از نشانه های محبت راستین این است که عاشق مطیع محض معشوق گردد، یعنی نتیجه عشق صادق اطاعت عملی از معشوق است. و لذا امام صادق (ع) می فرماید:
تعصی الاله و انت تظهر حبه هذا لعمرک فی الفعال بدیع لو کان حبّک صادقا لأطعته انّ المحب لمن یحبّ مطیع
حضرت امام با تاکید به این اصل تخلف ناپذیر می نویسند:
دعوی محبت کسی [که] بینه نداشته باشد، پذیرفته نیست ممکن نیست من با شما دوست باشم و محبت و اخلاص داشته باشیم و محبت و اخلاص داشته باشم، و بر خلاف تمام مقاصد و مطلوبات شما اقدام کنم. و بر خلاف تمام مقاصد و مطلوبات شما اقدام کنم. درخت ثمره و نتیجه اش عمل بر طبق آن است؛ و اگر این ثمره را نداشته باشد، باید دانست که محبت نبوده، خیال محبت بوده [است] ... اینکه در اخبار شریفه اقرار به لسان و عمل به ارکان را از مقومات ایمان شمرده، بیان یک سرّ طبیعی و سنه الله جاریه است، چون که حقیقت ایمان، ملازم با اظهار و عمل است. عاشق در جبلّه طبیعیه اوست اظهار عشق و تغزل در شأن معشوق و عمل به لوازم ایمان و محبت خدا و اولیای او. (شرح چهل حدیث؛ ص ۵۷۶)
از این رو، در نزد اهل جذبه و محبت عزم بر اطاعت است. شوقاً و حباً. امام صادق (ع) فرمود: اما من خداوند عزوجل را به جهت دوست داشتن او عبادت می کنم. (ر. ک: سرالصلوه؛ ص ۷۴)
امام خمینی (س) در بیان اهمیت عشق در عبادت حق می فرماید:
آنها که عبادت حق و مناجات محبوب مطلق و مکالمه با مالک الملوک را تکلیف نمی دانستند و سر بار خود نمی پنداشتند، اگر از اهل حب و عشق بودند، لذت مناجات حق و اشتیاق ملاقات محبوب را با ملک هستی بدل نمی کردند و با حق و عبادت او عشق بازی می نمودند. (سرالصلوه؛ ص ۶۳)
منبع: (دلبستگی در آثار امام خمینی؛ ص ۱۵۶ - ۱۵۸)