در ماه شعبان گاهی که شبها پشت در اطاق امام می‏خوابیدم می‏دیدم یک ساعت مانده به اذان صبح امام بیدار می‏شدند و وضو می‏گرفتند و پس از نماز شب مشغول مناجات شعبانیه می‏شدند و در این مناجات به قدری گریه می‏کردند که من که پشت اطاقشان می‏خوابیدم گاهی با صدای گریه ایشان از خواب بیدار می‏شدم با اینکه بسیار آرام و آهسته اعمال شب را انجام می‏دادند تا کسی بیدار نشود.

منبع: برداشتهایی از سیرۀ امام خمینی، جلد سوم حالات معنوی، به کوشش غلامعلی رجائی، ص190.

. انتهای پیام /*