سید جعفر شهیدی
آن چه در این بحث مطرح است، این که عراقیان چه می خواستند؟ و چرا حسین را خواندند و بدو وعده یاری دادند. سپس وی را تنها گذاشتند، تا با چنان وضع دردناکی کشته شود؟ آیا آنان که او را به نزد خود خواندند، همگی از بدعت هایی که در دین پدید آمده بود رنج می بردند؟ همه می خواستند سنت رسول زنده گردد؟ اگر چنین بود چرا نهضت پایانی چنان غم انگیز داشت؟
اهمیت خبر و خبرنگاری
وظیفه داریم ما که آن چیزهایی که در این جمهوری شده است بگوییم و برسانیم به مردم. انتقاد هم داریم البته که کوتاهی شده است، آنها هم باید نوشته بشود. نمی گوییم آن را ننویسند، آن را هم بنویسند، اما انتقاد، غیر غرض وَرزی است. یک قلم است که می خواهد یک مسئله ای که فرض کنید کوچک است بزرگش کند و چند مقابلش کند. تیتر بزرگ بنویسد و بعدش هم حرفهایی که هر چی دلش می خواهد بنویسد. گاهی هم تیترها مناسب با خود موضوع نیست.
آیۀ مباهله از یک سو یکی از بالاترین فضیلت ها را برای اهلبیت علیهمالسلام، به خصوص حضرت زهرا علیهاالسلام ثابت می کند و از سوی دیگر نمودار همطرازی فاطمه علیهاالسلام با پیامبر و سایر معصومین است؛ زیرا از نحوۀ بیان آیۀ مباهله که می فرماید: «ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللّه عَلَی الْکٰاذِبِینَ» به دست می آید که در جریان مباهله، حضرت فاطمه با همسر و فرزندش، هم در اصل مدعا (اینکه حق با آنان است) و هم در دعوت به حق، با پیامبر اسلام شریک بوده اند؛ زیرا کلمۀ «الکاذبین» به صورت جمع آمده است و اگر طرف دعوا و دعوت تنها شخص پیامبر می بود، چنین تعبیری آورده نمی شد.