سید جعفر شهیدی
آن چه در این بحث مطرح است، این که عراقیان چه می خواستند؟ و چرا حسین را خواندند و بدو وعده یاری دادند. سپس وی را تنها گذاشتند، تا با چنان وضع دردناکی کشته شود؟ آیا آنان که او را به نزد خود خواندند، همگی از بدعت هایی که در دین پدید آمده بود رنج می بردند؟ همه می خواستند سنت رسول زنده گردد؟ اگر چنین بود چرا نهضت پایانی چنان غم انگیز داشت؟
احمد احمدی
آدمی ما فی الضمیر خود را از دو راه -گفتار و رفتار- آشکار می سازد، و با آن که گفتار، به ظاهر مقصود را روان تر و رساتر و جامع تر و وافی تر بیان می کند، اما ارباب تذکر و اهل نظر و دانشمندان، از رفتار و کردار دیگران بیشتر می آموزند، تا از گفتار یا سخنان فصیح و بلیغ آنان. در صحنه های نمایش و در فیلم های سینمایی، هنرمند واقعی، کسی است که هدف را در قالب حرکت و رفتار دقیق و سنجیده نشان دهد، و برای بیان مقصود، یک سره از سخن گفتن بپرهیزد. دانش آموز و دانشجو، آن اندازه که از حضور به موقع معلم در کلاس، وقت گذاری وی برای درس و شاگرد، ادب برخورد، احترام به شخصیت شاگرد، مراعات حق و عدل در دادن نمره و... از او درس تربیتی می گیرند، از گفته های او نمی گیرند. سخن معلم، غالباً فراموش می شود، اما چهره و قیافۀ رفتاری وی در حالت های مختلف از یاد نمی رود. و همین هاست که بیشترین تأثیر را در تربیت پذیری بر جای می گذارد. البته ممکن است کسی هر دو هنر را داشته باشد، اما هنرِ داشتن گفتار نغز بدون داشتن رفتاری فراخور آن، گاه نتیجۀ وارونه می دهد، و حدیث شریف: «کونوا دعاة النّاس بِغَیر اَلسنَتِکُم» شاهد صدق این مدعاست.