اواخر سال 67 روزی به اطاق آقا وارد شدم، دیدم خیلی اوقاتشان تلخ است، من اوقات تلخی ایشان را که دیدم، قدری ساکت نشستم. آقا به من گفتند: «آن مفاتیح را به من بده» بلند شدم و مفاتیح را آوردم. دستکش دست ایشان بود و ورق زدن هم برایشان سخت بود. چون اوقاتشان تلخ بود هی ورق می زدند ولی آنجایی را که می خواستند پیدا نمی کردند.
یک ساعت به مغرب مانده بود به من گفتند: «من تا حالا خیال می کردم که امروز آخر رجب است و تا حالا اعمال روز آخر ماه رجب را انجام می دادم. حالا فهمیده ام که اول شعبان شده و نمی دانم اصلاً باید چه کار کنم.» تازه من فهمیدم که عصبانیت ایشان به خاطر این است که از صبح تا حالا اعمال و دعاهای ماه رجب را می خوانده اند و حالا که روزنامه آمده متوجه شده اند که اول ماه شعبان است و ماه رجب 29 روز بوده نه سی روز.
آقا هی ورق می زدند تا پیدا کردند و به من فرمودند: «این مناجات شعبانیه را بخوانید، خیلی چیزهای عالی در آن هست.» و بعد آماده شدند که دعا را بخوانند.
منبع: برداشتهایی از سیرۀ امام خمینی، ج سوم، حالات معنوی، به کوشش غلامعلی رجائی، ص105.
.
انتهای پیام /*