ملاقاتهای مسؤولین و شخصیتها با امام در یک اتاق کوچک سه در چهار انجام میشد و کسی از محتوای حرفهای رد و بدل شده اطلاعی نداشت. بارها مردم تقاضا کرده بودند که ملاقاتهای خصوصی امام با شخصیتهای سیاسی و بعضاً جهانی را جهت حفظ در تاریخ ضبط و فیلمبرداری کنیم اما میدانستیم که امام در این امور مانع ما میشوند و راضی به نصب دوربین فیلمبرداری در اتاقشان نیستند و این کار را
تشریفات میدانند. حدود یک سال در مورد این قضیه با ایشان صحبت کردم تا اینکه پذیرفتند این کار صورت بگیرد.
در یک فرصت دو، سه روزه که امام ملاقات نداشتند با
همکاری برادران صدا و سیما وسایل فیلمبرداری را در اتاق ایشان نصب کردیم. یک روز صبح که امام طبق روال قبلی جهت ملاقات وارد اتاق شدند تا چشمشان به
سقف افتاد و وسایل فیلمبرداری از جمله چند پروژکتور را که به سقف نصب شده بود دیدند ناراحت شده و فرمودند: «همین امروز این وسایل را از اتاق من جمع کنید و برای من در این آخر عمری تشریفات نگذارید من احتیاج به این کارها ندارم.» و ما مجبور شدیم بلافاصله از برادران سیما بخواهیم که وسایلشان را جمع کرده و ببرند. وقتی وسایل جمعآوری شد آثار کندن و جوشکاری پروژکتورها در سقف باقی مانده بود.
میخواستیم سقف را رنگ بزنیم، گفتیم ممکن است امام اشکال بگیرند که به چه مناسبت خراب کردید که حالا میخواهید اصلاح بکنید لذا از ایشان سؤال کردم که آیا اجازه میدهید که جای این جوشکاریها را رنگ بزنیم فرمودند: «احتیاجی نیست» آثار این وسایل هنوز هم بر سقف این اتاق قابل مشاهده است.
منبع:برداشتهایی از سیره امام خمینی(س)، جلد دوم، به کوشش غلامعلی رجائی،ص148
.
انتهای پیام /*