هنگامى که امام در مجلس عمومى بودند، کسى جرأت غیبت کردن یا تهمت زدن نداشت و روح معنوى در مجلس حاکم بود؛ همچنین در مجالس خصوصى نیز کسى جرأت نمى‏کرد، سخن از دیگرى بزند. بارها امام مى‏فرمودند: من راضى نیستم کسى در بیرونى منزل من غیبت کند؛ و با تمام نیرو از غیبت کردن افراد جلوگیرى مى‏کردند.
یکى از شاگردان امام مى‏گوید: «روزى امام در درس تشریف آوردند و به قدرى ناراحت بودند که نفس ایشان به شماره افتاده بود، به جاى درس نصیحت تندى نمودند و رفتند و سه روز نیامدند. چون شنیده بودند که یکى از شاگردان ایشان درباره یکى از مراجع غیبتى کرده است.
امام از همان ایام جوانى در مجلسى که شرکت مى‏کردند، به هیچ‏وجه اجازه نمى‏دادند کسى غیبت کند؛ و اگر کسى صحبت مى‏کرد و مى‏خواست شروع به غیبت کند، فورى ایشان مطلب را بر مى‏گرداندند و رشته سخن را تغییر مى‏دادند.

منبع: ماه تابان، تدوین: حسن کشور دوست، ص87

. انتهای پیام /*