امام قبل از آغاز مبارزه هیچ مشغلهای غیر از مسأله مطالعه و تدریس و نوشتن
نداشتند و تمام وقت خود را در این رابطه صرف میکردند. گاهی مدت درس ایشان،
مخصوصاً درس فقه، به یک ساعت و نیم میرسید بدون اینکه خودشان احساس
خستگی بکنند و یا شاگردان احساس خستگی داشته باشند. دقتها و تحقیقات و نکاتی
را که ذهن مستقیم و صاف ایشان آنها را اقتضا و توجه کرده بود به قدری شیرین و قابل
قبول بود که شاید برای انسان هیچ نقطۀ ابهام باقی نمیماند. مخصوصاً در روش بحث
ایشان یک نکتهای وجود داشت و آن این بود که مسائل را، خصوصاً مسائل علم اصول
را ریشهای بحث میکردند و از اساس این مباحث را مورد بررسی و نظر قرار میدادند.
اغلب اوقات برای ما روشن میشد که این راهی که دیگران رفتهاند و این پایهای را که
دیگران روی او بنا گذاشتهاند غیر صحیح بوده و حق مطلب همان بود که امام
میفرمودند.
منبع: پیام انقلاب؛ ش 96، ص 28
.
انتهای پیام /*