حجت الاسلام و المسلمین حمیدزاده گیوی از خطبای برجسته مذهبی و از مبارزین قبل از انقلاب بود و همواره در تلاش برای ترویج مکتب نورانی اسلام و تثبیت راه رهبر عظیم الشأن انقلاب حضرت امام خمینی (ره)، گام بر می داشت. خاطره ای از زبان آن مرحوم در خصوص آغازین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی تقدیم حضور خوانندگان محترم می گردد:
وقتی که امام به ایران آمدند و به مدرسه رفاه تشریف فرما شدند، در بعضی از خاطرات نقل شده است، که آقای فلسفی سخنرانی کرد، و حال آن که این سخنرانی در مرحله بعد بود، در آغازین روزهای انقلاب، جوسازی هائی برای ایشان وجود داشت، که خود من، جزو کسانی بودم، که دنبال شکستن آن جو بودم و بیان تفصیل قضیه، فرصت دیگری می خواهد، در بدو ورود امام به مدرسه رفاه، آن چنان که برادران بزرگواری چون آقای دعائی، آیت الله غروی علیاری، آیت الله جلالی خمینی به خاطر دارند و توصیه می کنم، جریان قضیه، مفصلا از زبان گویای روحانی بزرگوار و با فضیلت و کم ادعا، جناب آقای دعائی شنیده شود، سخنرانی انجام گرفته در حضور روحانیت مبارز تهران آن روز، سخنرانی بنده بود، که آیت الله سیدهادی خسروشاهی چند دقیقه کوتاه صحبت کردند و بعد بر اساس پیش بینی جامعه روحانیت، و رای و نظر آیت الله مطهری از من خواستند، که سخنرانی کنم، و من هم با استفاده از آیه کریمه؛ «یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ فَمَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ بِیَمینِهِ فَأُولئِکَ یَقْرَؤُنَ کِتابَهُمْ وَ لا یُظْلَمُونَ فَتیلاً» سخنرانی کردم و با استفاده از نامه 45 نهج البلاغه این عبارت امیرالمومنین (ع) را خواندم، و بر حضرت امام تطبیق کردم، که حضرت در رابطه با معاویه می فرماید: «وَ لَوْ أَمْکَنَتِ الْفُرَصُ مِنْ رِقَابِهَا لَسَارَعْتُ إِلَیْهَا وَ سَأَجْهَدُ فِی أَنْ أُطَهِّرَ الْأَرْضَ مِنْ هَذَا الشَّخْصِ الْمَعْکُوسِ وَ الْجِسْمِ الْمَرْکُوسِ حَتَّی تَخْرُجَ الْمَدَرَةُ مِنْ بَیْنِ حَبِّ الْحَصِید» و اگر فرصت دست دهد، که سر از تن معاویه برگیرم، می کوشم تا زمین را از لوث وجود این شخص تبهکار کج اندیش(معاویه) پاک کنم، آن چنان که گندم را از نخاله های آن پاک می کنند. امام نیز با چنین قاطعیتی به جنگ رژیم تا بن دندان مسلح شاه رفت و سرانجام او را از اریکه اقتدار به زیر کشید.
خطاب به امام عرض کردم؛ امروز این منطق انقلابی شما، در مقابل دشمنان انقلاب و آزادی مردم است، و این پایداری و استقامت بی نظیر شما بود، که ملت را بیدارکرد و توان رودرروئی با رژیم تا دندان مسلح را به ایشان داد، که امروز سرفرازانه، دم از اسلام و حاکمیت قرآنی می زنند، و وارد شدن شما، به ایران نوید بخش بعثت دیگری است، که به خیزش عمومی این ملت سربلند انجامیده است، تا سرنوشت خویش را با الهام گیری از اندیشه های انقلابی و اسلامی رقم بزنند، و عظمت دیرینه ایران اسلامی را رنگ و صبغه الهی ببخشند
و بعد بخش دیگری از کلام امیر(ع) را در رابطه با نصرت پروردگار خواندم که می فرماید: مسئله پیروزی دین خدا نه در گرو کثرت طرفداران است، بلکه در فضای نصرت و یاری خداوند، صورت می گیرد، این دین خداست، که آئین خودش را یاری می کند، و بر دشمنان، پیروزش می گرداند و لشکر اوست، که مهیّای نبردش کرده و نصرت می فرماید، تا به پیروزی نهائی خودش نائل آید، و پرتوش عالم گیر گردد، خداوند ما را وعده پیروزی داده و به وعده اش عمل خواهد کرد و لشگر خودش را یاری خواهد نمود. و بعد با استفاده از همان نامه حضرت، عرض کردم: جایگاه رهبری، در جامعه همانند رشته ای است، که مهره ها را در آن به نظم کشیده شده اند، و او آنها را در کنار هم جای داده و نظام بخشیده است، که اگر آن رشته بگسلد، مهره ها پراکنده شده و هر یک به سویی رفته و انسجام گسسته می گردد، آن چنان که گرد آوردنشان، هرگز میسر نمی گردد. این شما بودید، که با جاذبه های خدائی خودتان آحاد ملت را انسجام بخشیدید، و صفّ توحید را آماده نبرد با مظاهر شرک وکفر ساختید و امروز وظیفه روحانیت و مردم، پاسداری از شأنیت رهبری و حمایت همه جانبه از آن است، تا توطئه های دشمنان خنثی گردد و پیروزی نهائی به دست آید، و مطالب دیگری که به مناسبت بیان کردم و شدیدا مورد عنایت آن عزیز قرار گرفتم. بعد از سخنرانی من، که حدودا نیم ساعت بطول انجامید، مرحوم آشیخ صادق خلخالی، به امام گفت؛ امام، ایشان زیاد شلاق خورده است، که امام فرمود؛ خوب هم شلاق زده است!، منبرهای کوبنده ای رفته است. که معلوم بود گزارش منبرها، به ایشان رسیده است.
منبع: خاطرات مرحوم حجت الاسلام والمسلمین حمیدزاده (آرشیو موسسه)