به مناسبت میلاد پیامبر اکرم (ص) و حضرت امام جعفر صادق (ع)
اهمیّت ولادت پیامبر اسلام
ما در آستانۀ روز مقدسی هستیم و عید مبارکی که در آن روز، بزرگترین شخصیت عالم برای اصلاح بشر و تحول بزرگتر تحولات، و نیز ولادت با سعادت فرزند او حضرت صادق ـ سلام الله علیه ـ که مذهب را ترویج و اسلام را ارائه داد به مردم. تحول از شرکها، الحادها، آتش پرستیها و همۀ انحرافها، به استقامت و توحید و توحید پرستی.
صحیفه امام، ج ۱۴، ص ۱
سخنرانی در جمع ایرانیان مقیم پاریس درباره توطئه بر علیه اسلام و روحانیت
امامان شیعه و نهضتهای شیعی
می گویند مردیکه از [مدینه] برمی دارد امام ـ علیه السلام ـ را می آورد در اینجا، یا حضرت عسکری را در سامرا چندین سال نگه می دارد و تحت فشار و در نظام، در عَسْکر ... در جُند ایشان را نگه می دارد و محبوس است امام ـ علیه السلام ـ در آنجا. این از باب این [بود] که نماز می خواست بخواند؟ خوب ...، خود آنها هم نماز می خواندند، به نماز چه کار داشتند؟ چون امام ـ علیه السلام ـ پسر پیغمبر بود، آن وقت پسر پیغمبر خیلی هم [مورد احترام بود]؛ اگر پسر پیغمبر سر جای خودش می نشست و کار نداشت به مردم، چیزی نبود؛ اما آنها گاهی به اشارۀ آنها ... (چون موردی بود که اگر می فهمیدند، ریشۀ اینها را می کندند) در ظاهر وقتی که یکی از این هاشمیون قیام می کردند بر ضد حکومتها؛ در ظاهر اینها یک انتقاد صوری هم از آن می کردند، لیکن با دست اینها بود. اینها آنها را وادار می کردند به اینکه این کار را بکنند. دعا می کند امام ـ علیه السلام ـ به زید و امثال اینها که قیام کردند بر ضد این خلفا و بر ضد
سخنرانی در جمع بانوان تهران و پاسداران دشت مغان (انسان سازی هدف انبیا)
کامیابی بشریت، در گرو معنویت
خانمهای محترم! خودتان را تهذیب کنید؛ و کودکان خودتان را تهذیب کنید. کودکان خودتان را اسلامی بار بیاورید، که در اسلام همه چیز است. خودتان در پناه اسلام و به اخلاق اسلامی متخلق بشوید، که همه چیز در اسلام است. آقایان محترم! خانمهای محترمات! ندای اسلام را لبیک بگویید. اسلام برای تأمین علف نیامده است! اسلام برای تأمین معنویات آمده است. همه اش فریاد از مادیات نباشد؛ برخلاف مسلک اسلام است. معنویات اگر تحقق پیدا کرد، مادیات معنوی می شود و به دنبالش هست. اسلام مادیات را به تبع معنویات قبول دارد؛ مادیات را مستقلاً قبول ندارد. اساس معنویات است. یک کشور با معنویاتش کشور است.
صحیفه امام، ج ۷، ص ۵۳۳