پیام
زمان: 1 مهر 1367 / 11 صفر 1409
مکان: تهران، جماران
موضوع: تجلیل از خانواده های شهدا و ایثارگران
مناسبت: هفتۀ دفاع مقدس
مخاطب: خانوادۀ شهدا، اسیران، جانبازان و ملت ایران
بسم الله الرحمن الرحیم
خداوندا، همه چیز تویی؛ و غیر از تو همه هیچ. خداوندا، تو عزیزی؛ و غیر از تو همه ذلیل. خداوندا، تو غنی ای؛ و غیر از تو همه فقیر. هفتۀ جنگ امسال حال و هوای دیگری دارد. پس از سالها دفاع مقدس، یاری دین خدا صورت دیگری به خود گرفته است. آمادگی جنگی ضرورت بیشتری یافته است. و دشمنان خدا و خلق خدا آنی غافل نیستند، و در کمین نشسته اند تا آنچه را خدایی است نابود کنند. خانواده های شهدا، تا همیشۀ تاریخ این مشعلداران راه اولیا، افتخار روشنایی طرق الی الله را به عهده گرفته اند. مجروحین و معلولینْ خود چراغ هدایتی شده اند که در گوشه گوشۀ این مرز و بوم به دین باوران راه رسیدن به سعادت آخرت را نشان می دهند: راه رسیدن به خدای کعبه را. اسرا در چنگال دژخیمانْ خود سرود آزادی اند، و احرار جهان آنان را زمزمه می کنند. مفقودین عزیز محور دریای بیکران خداوندی اند؛ و فقرای ذاتی دنیای دون در حسرت مقام والایشان در حیرتند. از شهدا که نمی شود چیزی گفت. شهدا شمع محفل دوستانند. شهدا در قهقهۀ مستانه شان و در شادی وصولشان عِندَ رَبِّهِم یُرزَقوناند؛ و از «نفوس مطمئنه ای» هستند که مورد خطاب فَادخُلِی فِی عِبادِی وادخُلیِ جَنَّتِی پروردگارند. اینجا صحبت عشق است و عشق؛ و قلم در ترسیمش برخود می شکافد. والسلام.
روح الله الموسوی الخمینی