چندى پیش یک خانم ایتالیایى که شغل او معلمى و دینش مسیحیت بود، نامهاى آکنده از ابراز محبت و علاقه نسبت به امام و راه او همراه با یک گردنبند طلا براى حضرت امام فرستاده بود، و متذکر شده بود این گردنبند را که یادگار آغاز ازدواجم هست و به همین جهت آن را بسیار دوست مى دارم، به نشان علاقه و اشتیاقم نسبت به شما و راهتان تقدیم محضر شما مى کنم.
دو سه روز بعد اتفاقاً دختر بچه دو یا سه ساله اى را آوردند که پدرش در جبهه مفقودالاثر شده بود، امام وقتى متوجه شدند فرمودند: الآن بیاوریدش، و سپس او را روى زانوى مبارکشان نشاندند و صورت خودشان را به صورت بچه چسبانیده و دست بر سر او کشیدند، وضعیتى که نسبت به فرزندان خودشان هم دیده نشده بود، و مدتى به همین حالت آهسته با او سخن گفتند، با آنکه فاصله ما با ایشان کمتر از یک و نیم متر بود، حرفهاى ایشان براى ما مشخص نبود؛ و با آنکه بچه افسرده بود؛ ولى در آغوش
امام خندید و به دنبال آن انگار امام هم احساس سبکى و انبساط مى کردند.
آنگاه دیدیم که معظمٌله همان گردنبندى را که زن ایتالیایى فرستاده بود، برداشتند و با دست مبارکشان برگردن دختر بچه انداختند، و در حالى که دختربچه از خوشحالى در پوست خود نمى گنجید، از خدمت امام بیرون رفت.
منبع: پرتوى از خورشید، خاطراتى از دوران زندگى حضرت امام خمینى(س) ویژه نوجوانان و جوانان، به کوشش حسین رودسرى، ص 67
.
انتهای پیام /*