اگر امام ملاحظه می کردند که محصل علوم دینی به درس علاقه مند است و
اشتغال به تحصیل دارد، در حد توان، به هر نحو ممکن به او کمک می کردند. چه آن
طلبه در قم باشد یا در شهرستان های دیگر، و خواه آن طلبه را بشناسند یا نشناسند؛ اگر
حس می کردند که آن طلبه به خاطر اشتغال به تحصیل و یا ...، نمی تواند دنبال پول
برود، به صورتهای مختلف به او کمک می کردند. یا از طریق وکلا و نمایندگانشان یا
توسط مقلدینی که برای ایشان پول می آوردند.
منبع: پا به پای آفتاب؛ ج 1، ص 143
.
انتهای پیام /*