مجله نوجوان 56 صفحه 20

جام جهانی ، چند ماه قبل تر .... بچّه که بودیم هر چهار سال یکبار می شنیدیم که موقع برگزاری جام جهانی شده گاه گداری چند نتیجه را از اخبار ورزشی که روزی 15 دقیقه از تلویزیون پخش می شد-می شنیدیم یا در روزنامه ها و دو مجله کیهان ورزشی و دنیای ورزش مرور می کردیم .در آن زمان حتی فینال چنین بازیهایی به ندرت پخش می شد .. پخش مستقیم هم که اصلاً وجود نداشت .تا این که بازیهای سال 1990 به میزبانی ایتالیا با یک نیمه تاخیر ، آخر شبها پخش می شد .ما در آن دوره نتوانستیم مجوز دومین حضور خود را در این رقابت بزرگ به دست بیاوریم.در دوره بعد نیز بعد عربستان و کرۀ جنوبی باختیم و در یک گروه شش تیم پنجم شدیم ! اما در ان سال 1994 که امریکا میزیان جام جهانی بود پخش مستقیم تلویزیون برای اولین بار ما را به قلب این رقابت هیجان انگیز برد . بسیاری جام جهانی را از رقابتهای المپیک هم جذابتر می دانند .این جذابیت ها در پایان آن جام و قهرمانی برزیل ما را چهار سال چشم انتظار نگه داشت .برای اولین بار در قلب مستطیل سبز قرار گرفتیم و به همراه علاقه مندان میلیاردی فوتبال در جهان، مسیر توپ و بازیکنان را دنبال کردیم .چه هیجان نفس گیری داشت تعقیب کردن بازیها در مرحله حذفی . برزیل با روماریو، به به تو در آن سال یک به یک حریفان ریز و درشت را نابود کرد و به مرحله فینال پا گذاشت .ایتالیا هم با فرانکو باره سی، روبرتو باجو و پائولو مالدینی - به عقیده خیلی ها به طور شانسی به فینال رسید.آن بازی در طول نود دقیقه وقت اضافه هیچ گلی در بر نداشت و برای اولین بار و کسی چه می داند-شاید برای آخرین بار بازی نهایی جام جهانی به پنالتی ها را خراب می کردند، در مقابل برزیلی های شایسته در یک خط ایستاده بودند و دست در گردن یکدیگر برای زنندۀ ضربه پنالتی انرژی مثبت می فرستادند و دعا می کردند .سرانجام کارلوس دونگا، کاپیتان برزیل ، جام را بر بالای سر خود برد و روماریو بهترین بازیکن سال لقب گرفت، او چند روز پس از جام جهانی به محله فقیر نشین دوران کودکی خود رفت و به شکرانۀ این بازی با بچه های آن جا به فوتبال دوستانه مشغول شد. ما هر روز در ایران این اخبار را پی می گرفتیم و یاد خاطرۀ دلچسب آن پخش های مستقیم را که فقط چند هفته پیش اتقاق افتاده بود زنده نگاه می داشتیم .آخر هنوز هم باور نمی کردیم که این تورنمت بزرگ ورزشی را بازی به بازی و مو به مو و لحظه به لحظه تعقیب کرده ایم .از آن پس روز شماری می کردیم تا جام جهانی بعدی -که فقط چهار سال به زمان رسیدن آن مانده بود! زودتر شروع شود! در جام جهانی 98 عاقبت ما هم با کلی آجان کشی و من بمیرم تو بمیری ! مسافر فرانسه شدیم .دو سه سالی بود که نسلی از بازیکنان خوب و مؤثر مثل مهدوی کیا و پاشازاده در کنار با تجربه ها مثل نادر محمد خانی و جواد زرین چه و عابدزاده و عزیزی و دایی و باقری به تیم ملی نشاط و انرژی تازه ای بخشیده بودند. این دیگر اوج رویاهای ما بود. در بازی اول مقابل یوگسلاوی به هیچ عنوان مستحق شکست نبودیم . حتی با کمی شانس می توانستیم برنده هم باشیم ؛ به همین دلیل پس از آن باخت هیچ ایرانی ای از دست تیم ملی دلخور نبود. این روحیه باعث شد در بازی بعد مقابل امریکا اولین برد ما در تاریخ جام جهانی رقم بخورد .یک سانتر عالی از جواد زرین چه از جناح راست و ضربه سرکاری حمید استیلی گل اول را به هدیه کرد. با تغییر تاکتیک و رفتن مهدوی کیا به جناح چپ و فرار زیبای او گل دوم نیز در درون دروازه آمریکایی ها جا گرفت و با نتیجه 2 بر 1 پیروز شدیم .چه شبی بود آن شب ! تا صبح همه در خیابانها را ه می رفتند و