مجله کودک 316 صفحه 14

محمدرضا یوسفی دونده ی خورشیدی قسمت دوم دویدم . توپ دیوانه شده بود و تو زمین فوتبال به این طرف و آن طرف می دوید . من که دیگه خدای دویدن بودم و دنبال او یک نفس می دویدم و آخ که اگر گل می شد و تیم ما برنده می شد ! ولی همه ی توپ ها که با معرفت نیستند ، به اوت می روند و دل آدم را جلز و ولز آتش می زنند ، واسه همین آقای مربی به من گفت : « گوش بده ! اگر می خواهی مهدوی کیا و فرانکفورتی شوی باید بدویی ، می فهمی ، بدویی ! » دویدم ، تاپ تاپ ، هِن هِن ، هوهو ، توپ ها اصلاً خسته نمی شوند . نفس کم نمی آوردند ، نمی بُرند . تا آن لحظه که نفس تو سینه دارند ، یعنی بادشان فیسی خالی نشده ، می دوند . آقای مربی خوشحال بود و می گفت : « بابا ، این مثل توپ می دود . آ های بلدی ده دور زمین را بزنی ؟ رونالدینهو این طوری رونالدینهو شده ! » دویدم . نمی دانم منظور آقای مربی دور زمین فوتبال بود یا دور کره ی زمین ، ولی من می دویدم . سرم گیج می رفت و اگر پاهایم به دویدن عادت نداشتند این پا با آن پا دعوایش می شد و به هم می پیچیدند و وسط زمین فوتبال کله می شدم : - بدو ! بدو ! با زهم بدو ! می دویدم . آنقدر دویدم و دویدم که مامانم زار زار گریه اش درآمد و گفت : « آخه بچه ، مگر تو عقل به سرت نداری ؟ حالا من تو را کجا ببرم ؟ پیش کدام دکتر ؟ کی شنیده که یک بچه مدرس های قلبش درد بگیرد ؟ » اشک های مامان دنبال هم می دویدند و روی خاک می افتادند . حال نداشتم به او بگویم ، بدو از بانک پول بگیر . آقای دکتر پول می خواهد . گیج بودم . مامان دوید از دم بیمارستان تا زمین فوتبال پول چید . منشی آقای دکتر بدو بدو پول ها را جمع کرد . ان وقت آقای دکتر به من گفت : « بدو پسرم ، بدو ! این تست ورزش است ! هر چه بیشتر بدویی یعنی سالم تری . » دویدن تو زمین فوتبال مزه داشت ، ولی رو دستگاه آقای دکتر خنده دار بود ، هر چه می دویدی یک قدم هم جلو نمی رفتی ، گفتم :« آقای دکتر ! من خیلی دویده ام ، خسته ام ، نمی شود رو این تخت یک کم استراحت کنم ؟ » « گالن » نام نوعی سنگ معدنی است که در آن قطعات به شکل مکعب های تقریباً منظم وجود دارند . گالن نسبت به سنگ های مشابه خود کمی سنگین تر است .