مجله کودک 355 صفحه 12

تصویر دوست این هفته،چند قطعه از عکس­هایی را می­بینید که از این دوستم گرفته­ام. دوست من به من نگاه می­کند. با نگاه­اش به سوال­های من جواب می­دهد، اما اگر با نگاه­اش از من سوالی بپرسد چه جوابی دارم که به او بگویم؟ دوربین­ام را جمع می­کنم، سرم را پایین می­اندازم، اما هنوز نگاه­اش را احساس می­کنم. ای فلامینگوی دوست­داشتنی، ای قزل غاز با وقار، ای درنا قوی زیبا، ای مرغ آتشی،قول می­دهم برای کودکان بنویسم که باید هرچه بیشتر و بیشتر و بیشتر به طبیعت احترام بگذاریم، احترامی، آن چنان که شایسته طبیعت است. در طبیعت ایجاد می­کنیم گاه تاثیرات بسیار بد و خسارت­های فراوانی از خود به جای می­گذارد. اکنون، تالاب زیبای بختگان، این سفره طبیعت که برای پذیرایی از مهمانان عزیزی گسترده بود... ... حالا، آب شورتر شده است. خیلی خیلی شورتر. آن قدر که هزاران فلامینگو در رسوب نمک تلف شده­اند. دلم می­سوزد، دلم برای دریاچه­ها، برای فلامینگوها، برای آسمان، برای مردم،برای خودم، و برای کودکم می­سوزد. آیا در آسمانِ روزگار کودکِ کودکم، فلامینگو پرواز خواهد کرد؟ به یاد فلامینگوهایی که جان خود را از دست دادند، در بخش با پایان جنگ دوباره رنگ آبی و سیاه به صورت راه راه بر پرچم و لباس ورزشی اینترمیلانی­ها نقش بست. علاوه بر این لقب هایی مانند «مار» نیز به دنبال نام اینترمیلان مطرح شد. مار در فرهنگ میلان جای خاص دارد.