مجله کودک 484 صفحه 40

شیر و بچه روزی روزگاری کودکی سرخپوست در جنگل گم شد. شیری در آن جا کمین کرده بود. یک دفعه شیر آمد تا بچه سرخپوست را بخورد. تا گربهی بچه را دید دلش برای او سوخت و بعد تصمیم گرفت بچه را نخورد. شیربچه را روی پشتش گذاشت. آنها به جنگل رفتند. شیربچه را پیش خودش نگه داشت. ظهر شد و برای مدتی خوابیدند، بعد آنها شیر دیگری را دیدند. این دو شیر یعنی شیر قرمز با شیرسیاه جنگید. بچه از روی پشتش افتاد. شیر قرمز، شیر سیاه را شکست داد و بچه با شیر قرمز رفت. رفتند تا به یک قصر رسیدند. شیربچه را پیش خانوادهاش برگرداند اما خانوادهی او به شیر تیر زدند، شیر داشت فرار میکرد و سرخپوستان بچه را بغل کردند و بردند وقتی شب شد، شیر خواب بچه سرخپوست را دید و بچه هم خواب شیر را دید. عسل نصیری فرید از تهران صورتی واقعی یکی بود یکی نبود. موشی با نمک و کوچولویی بود، که به تازگی میتوانست روی پاهایش راه برود، ناراحت بود و غصه از توی چشمانش دیده میشد، چون مادر و پدر نداشت همیشه به دنبال یه دوست خوب میگشت. دنبال راه چاره بود، تا اینکه فکری به ذهنش رسید توی صندوقچهاش نقابی پید کرد و آن را بر صورتش زد، تازه شد شکل آدمیزاد و قدمزنان توی خیابان رفت و بعد، وارد پارک شد. مردم با دیدن این نقاب قشنگ به او اجازهی ورود میدادند. او چند تا دوست پیدا کرد و با آنها مشغول بازی شد که یک دفعه موشی چشم میگذاشت و آنها را پیدا میکرد و دفعهی بعد نوبت آنها بو. بعد با هم فوتبال بازی کردند که ناگهان توپی به سر موش خورد و نقابش بر روی زمین افتاد. همه با دیدن چهره او تعجب کردند و از بازی دست کشیدند و رفتند که یکدفعه یکی از آن بچهها دو گوش شبیه موش درآورد و دیگری هم همینطور بالاخره یکی از آن بچهها نقابش را برداشت و بقیه هم همین کار را کردند و همه دیدند که مثل هم هستند یعنی همگی موشند. پشیمان شدند و پیش دوستشان برگشتند و عذرخواهی کردند و بار دیگر دوست شدند. ما از این داستان نتیجه میگیریم، که باید ظاهر و باطنمان یک جور باشد و همیشه باید شکرگزار خداوند مهربان باشیم. نوریه حاجی کاظم تهرانی، کلاس پنجم دبستان، از تهران سرباز تانک ارتش انگلستان- سال 1941