«این عید، عیدی است که مال مستضعفان است، عید محرومان است،عید مظلومان جهان است، عیدی است که خدای تبارک و تعالی به وسیله رسول اکرم(ص)، برای اجرای مقاصد الهی و ادامه تبلیغات و ادامه راه انبیا،حضرت امیر سلام الله علیه را منصوب فرمود.» (صحیفه امام، ج 19، ص 63)
آرامش و قرار، نجات یافتن محرومان و در بندان، برقراری عدالت و قسط، نجات یافتن مظلومان، به زیر کشیدن طاغوت‌ها، جباران و متکبران تاریخ، همه و همه در گرو حکومت عدل و عدالت است.
وجود علی بن ابیطالب(ع) و مسئله غدیر در منظر بنیانگذار جمهوری اسلامی، در سایة اجرای اهداف آن حضرت مفهوم پیدا می‌کند. نگاه حضرت امام(س) به مسائلی همچون غدیرخم از منظری دیگر است. ایشان با دید ژرف و عمیق و در عین حال با نگاهی به تاریخ زندگی سراسر درس علی(ع)، به تفسیر عیدغدیر می‌نشیند و آن را عید پابرهنگان و محرومان می‌داند. چرا؟
ایشان بر این افسوس می‌خورد که دستان امّتی از دامن شخصیتی همچون امیر مؤمنان کوتاه شد و جهان اسلام و بشریت دچار خسران شدید گردید. علی(ع)، که شهید عدالت است. علی که جان داده راه عدالت است. علی که بر سفره خالی محرومان می‌نشیند و نان و خرما در دهان بچه‌های یتیم می‌گذارد. علی که در کنار اشک یتیمان تاریخ، اشک می‌ریزد. علی که دائم در محراب عبادت و بندگی است. و همو که مظلومانه در خانة خدا به شهادت می‌رسد و با جملة «فُزْتُ وَرَبِّ الکعبه» آرام می‌گیرد.
چگونه در منظر روح خدا،عید غدیر، عید مستضعفان و محرومان و مظلومان است؟
آنسان که علی رهبر مظلومان و محرومان است و پیامبر عظیم الشأن اسلام دستان او را گرفت و برای نجات بشریت بالا برد و اشک شوق را در چشمان انسانهای دربند و گرفتارِ متکبران جاری ساخت. آنان که آرامش یافتند و امید به اسلامِ علی‌گونه دوختند. نه جمعی که در این رهگذر روی ترش کردند و اخم درهم کشیدند و تنها به ظاهر بیعت نمودند.
به فرموده امام بزرگوار:
«غدیر آمده است که بفهماند که سیاست به همه مربوط است، در هر عصری باید حکومتی باشد با سیاست، منتها سیاست عادلانه که بتواند... راه را باز بگذارد برای اینکه صاحب افکار، یعنی آرام کند که صاحب افکار، افکارشان را با دلگرمی و با آرامش ارائه بدهند.» (همان، ج 20، ص 115).
آری به باور امام خمینی(س)، حکومت عدل، حکومت همگان است، حکومت صاحبان فکر و اندیشه است. حکومت آزادی بیان و افکار مختلف است. و چه ظالمانه و دور از حقیقت حکومت علوی است، که به نام حکومت علوی، مهر بر دهان اندیشمندان بکوبیم و علاقه مندان به نظام و اسلام و دلسوزان مردم را در بند کشیم. رفتار امام خمینی(س) چنانکه خود بارها فریاد برآورده است نشان می‌دهد،که تمام سعی و تلاش ایشان در راه نجات مردم محروم و بی‌پناه بوده است. تلاش برای بیان نظریات مختلف جهت پیشبرد حکومت اسلامی بوده است؛ و موفقیت جمهوری اسلامی را نیز در گرو وجود افکار مختلف و قبول انتقادات می‌داند. چنانکه خود می‌فرماید:
«حکومت اسلامی مثل حکومت علی بن ابی طالب، دیکتاتوری تویش نیست، حکومتی است که به عدل است. حکومتی است که زندگی خودش از زندگی سایر رعیتها بدتر است. آنها نمی‌توانستند مثل او زندگی کنند. او نان جو هم سیر نمی‌خورد.» (همان، ج 11، ص 306).
این الگویی است که امام خمینی(س) برای حکومت اسلامی ارائه می‌دهد. الگویی که برگرفته از عدالت علوی و بر مبنای سیرة عملی پیامبر اکرم(ص) است. حکومتی است که امام می‌فرماید:
«در حکومت علی بن ابی طالب کی می‌تواند بگوید که ظلم بر او می‌شود؟ کی می‌تواند بگوید که استقلالش از دستش می‌رود؟ کی می‌تواند بگوید که ذخایر ملت به باد می‌رود؟» (همان، ج 10، ص 249).
و اینچنین است که همواره نام علی(ع) همراه عدالت، و واژه عدالت با نام آن بزرگوار پیوند خورده است.
.
انتهای پیام /*