امام وارد هر مطلبی می‏شدند، قبلاً آن را نه تنها مطالعه و مطالب آن را دسته بندی‏ نموده بودند، بلکه دربارۀ موضوع، بحث هم کرده و نظر اجتهادی خود را هم نوشته‏ بودند و با نظر مشخص وارد بحث می‏شدند و دلیلهای مورد نیاز را ارائه می‏دادند. به‏ تعبیر دیگر، اول خود مطلب را درک و هضم نموده بعد آن را عنوان می‏کردند. این خود‏ بهترین روش درسی است و شاگرد را محقق بار می‏آورد.
آنگاه که ایشان می‏خواستند مطلبی را از دانشمندی نقل کنند، با احترام از وی یاد‏ می‏کردند. وقتی مطلب دانشمندی را قبول نداشتند و نظر خودشان بر خلاف نظر آن‏ دانشمند بود، با احترام خاصی نظر آن دانشمند را بیان می‏داشتند و بعد با استدلال‏ علمی آن را رد می‏کردند و در عین حال با کلمه مرحوم از او یاد می‏کردند و گاهی کلمه‏ «رضوان الله تعالی علیه» را دنبال نام آن دانشمند می‏آوردند.
کتابهایی را که از نظر ایشان قابل استفاده اجتهادی نبود با احترام خاصی که به‏ نویسنده می‏گذاشتند رد می‏کردند. مثلاً می‏فرمودند: «روایت «غوالی اللئالی» سند ندارد‏ و نمی‏شود به آن استدلال کرد».

منبع: پا به پای آفتاب؛ ج 3، ص 177

. انتهای پیام /*