درخت اقاقیا

از برنامه‏هاى دیگرى که ما هر روز شاهد آن هستیم و براى ما بسیار لذت‏بخش است، حرکتهاى ورزشى و پیاده‏روى روزانه امام بود، چرا که ایشان را مى‏توانستیم بیشتر زیارت کنیم. ایشان هر روز در دو نوبت، صبح ساعت هفت و عصر ساعت چهار مثل سایر واجباتشان آن برنامه‏ها را انجام مى‏دهند. نرمش امام شامل: پادوچرخه و تقویت عضلات پاها و کمر است که در منزل مرتب انجام مى‏شود. در زمانى که ایشان مشغول قدم زدن در حیاط مى‏باشند، یا روزنامه‏اى در دست دارند و اخبار را مرور مى‏کنند، و یا دست یکى از کودکان را مى‏گیرند و با او قدم مى‏زنند و اگر هیچ کدام از این کارها نباشد حتماً به ذکر دعا مشغول مى‏باشند. در مسیر پیاده‏روى اگر سؤالى راجع به گل و گیاه و آب و... به ذهنشان برسد، از هر کس که نزدیکشان باشد، مى‏پرسند. حتى به باغبانى که مشغول آبیارى گلها است مى‏گویند: این آبى را که استفاده مى‏کنى، آب چاه است یا آب لوله‏کشى؟ حتى به اینگونه مسائل نیز توجه دارند.
یک روز امام در مسیر قدم زدن در حیاط در حالى که با دست به سمت درختى اشاره مى‏کنند، از یکى از همکاران مى‏پرسند: اسم آن درخت چیست؟ همکار ما در این هنگام اسم درخت موردنظر را فراموش کرده بود و نمى‏تواند جواب مناسبى به امام بدهد. فردا که اسم آن را به خاطر مى‏آورد و سر ساعتى که امام در حال قدم زدن مى‏باشند با خوشحالى به سمت ایشان مى‏رود و ضمن سلام مى‏گوید آقاجان، ببخشید نام درخت را پرسیدم؛ ولى قبل از اینکه نام آن را بگوید، امام مى‏گویند: پرسیدم، گفتند: اقاقیاست، سلامت باشید؛ و بدین سان جلوۀ دیگرى از زیبایی هایشان نشان داده مى‏شود و آن، اینکه چگونه در این سن و با این موقعیت از پرسیدن صرف‏نظر نمى‏کنند و تا جواب سؤالشان را نگیرند از پا نمى‏نشینند.

منبع: گوهرى در دستهاى لرزان، حشمت‏اللّه‏ رنجبر، معاونت پژوهشى مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینى(س)،واحد خاطرات، چاپ اول: 1384 ، ص30.