در نجف اشرف، سطوح مختلف علمی باید حدود و ثغور خودشان را حفظ
می کردند. مثلاً یک طلبه نمی توانست در حد یک فاضل، یک فاضل در حد یک مجتهد
و یا یک مجتهد در حد یک مرجع تقلید حشر و نشر داشته باشد. هر کدام از این افراد
باید حد خودشان را رعایت می کردند. و از نظر عرف در شأن یک مرجع تقلید نبود که به
قصد بازدید به خانۀ یک طلبۀ فقیر برود. رسم بر این بود که همه در برابر مراجع و
مجتهدان سر تعظیم فرود بیاورند و به عنوان یک وظیفه به دیدن آنها بروند. ولی وقتی امام
به نجف اشرف رفتند، به تک تک مدارس حوزۀ علمیه نجف سر می زدند و طلبه ها را مورد
تفقد قرار می دادند. به جرأت می توان گفت در طول تاریخ تشیع مرجع تقلیدی نبود که
در زمان مرجعیتش به مدارس حوزۀ علمیه نجف رفته و با طلبه های مبتدی صحبت کرده
و وضع زندگی آنها را مورد بررسی قرار داده باشد. اما این امام بودند که تمام اعتبارات را
به دور ریختند و یک سنت حسنۀ اسلامی را در نجف اشرف پایه گذاری کردند.
منبع: برداشت هایی از سیره امام خمینی، ج3، ص248
.
انتهای پیام /*