دو خاطره از حضرت امام خمینی(ره) به مناسبت شهادت حضرت فاطمه زهرا(س):
سال 1333 شمسی که در منزل حضرت آیت الله العظمی بروجردی در ایام فاطمیه مجلس عزا اقامه می شد امام را می دیدم که در میان طلاب متوسط کمی دورتر از مرحوم بروجردی بسیار فروتن و مؤدب جلوس می فرمودند. در این مجلس مرحوم تربتی منبر می رفت. در طول این مدّتی که به مجلس می رفتیم می دیدیم از آغاز تا پایان مجلس امام دو زانو و بسیار مؤدّب نشسته بودند و به روضه گوش می دادند و این برای من عجیب می نمود که چرا ایشان نزدیک مرحوم بروجردی جلوس نمی فرمودند و همچون یک مستمع عادی در میان طلاب جوان با آن همه حرمت و قداستی که در حوزه داشتند،تواضعانه با طلاب گمنام همنشین بودند.
منبع: برداشتهایی از سیره امام خمینی (س)، خاطرات حجةالاسلام و المسلمین سید محمد باقر حجتی، ج. 3، صفحه 238
حضرت امام(س) در نجف اشرف، معمولا برای شهادت ائمه در منزل روضه و ذکر مصیبت داشتند که آقای کشمیری آن را انجام می داد؛ اما برای شهادت حضرت زهرا(س) سه روز آن هم دو بار، در فاطمیه اول و دوم.
...یکی از مداحان ایرانی که بسیار خوش صدا بود و تازه به عراق آمده بود، اجازه گرفت و شروع کرد به خواندن قصیده ای درباره حضرت زهرا(س) تا رسید به بیتی که برای بالا بردن مقام حضرت زهرا(س) بوی تحقیر برخی از انبیای عظام از آن استشمام می شد.
در حالی که جمعیت سراپا گوش بودند، حضرت امام قبل از آنکه جمله تمام شود، ناگهان با لحنی تند فریاد زدند: «آقا این چه حرف هایی است، می خوانید؟آقا این مطالب را نخوان» (نقل به مضمون) و به این ترتیب با وجود علاقه و ارادت فوق العاده ای که به حضرت زهرا(س) داشتند و در ذکر مصیب ایشان حتی یک لحظه نمی توانستند از گریه و ریختن اشک، خودداری کنند، برای یک لحظه هم نتوانستند شکستن مرزهای الهی را با کوچک شمردن انبیا به خاطر حضرت زهرا(س) تحمل کنند و بدون رودربایستی با این که میزبان جلسه بودند و مداح میهمان بود، بی درنگ و در میان جمع و در وسط جمله با قاطعیت او را نهی کردند.
منبع: حدیث رویش (خاطرات و یادداشت های حجت الاسلام والمسلمین محمد حسن رحیمیان)، انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی
.
انتهای پیام /*