خاطره ای از تشکیل دولت موقت از زبان مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی:
از اولین روزهای ورود امام به ایران، از مهمترین بحثها، بحث تعیین دولت بود. به نظر من، همه ما به این نتیجه رسیده بودیم که در زمینه تشکیل دولت از نیروهای نهضت آزادی استفاده شود، که طبعاً از نیروهای جبهه ملی هم استفاده می کردند. نیروی دیگری نبود، مگر نیروهایی مثل منافقین که به هیچ وجه، مورد اعتماد نبودند. هنوز بنا نبود که روحانیت در کارهای اجرایی دخالت کند، بگذریم که تجربه و آمادگی کافی هم برای اجرائیات نداشتیم.
مشکلی که در سپردن اجرائیات به افراد نهضت آزادی داشتیم، این بود که امام ذهنیّت خوبی نسبت به احزاب نداشتند. موافقت با تشکیل حزب جمهوری اسلامی هم از ناچاری بود. براساس چنین ذهنیتی، سپردن مسئولیت به مهندس بازرگان را مشروط کردند به اینکه ایشان و همکارانشان به عنوان حزب، عهده دار امور نباشند. بعد از آنکه حکم دولت موقت آماده شد، امام دستور دادند که من حکم را در جلسه رسمی و عمومی در حضور ایشان بخوانم. این تصمیم و نیز تصمیم دیگر امام دربارۀ عضویت من در هیأت حل مشکل نفت، برای خیلی ها پیام داشت. مراسم این ابلاغ هم به وسیله فرستنده سیاری که بخشی از تهران را پوشش می داد، پخش شد.
فکر امام و ما این بود که از همان اول، مثل انقلابهای معمول در دنیا که نوعاً مارکسیستی یا کودتایی بودند و تا سالها به صورت شوراهای رهبری یا فرماندهی نظامی، اداره می شدند، کشور را اداره نکنیم.
به همین دلیل، پس از تعیین مهندس بازرگان به عنوان نخست وزیر دولت موقت، انتخاب وزیران و تشکیل دولت، مهمترین مشغله ایشان و شورای انقلاب بود و این مساله با سقوط رژیم، اولویت اول کاری ما شد. البته شورا با توجه به ضرورت تسریع در سازماندهی کشور، شرایط خاصی را برای وزراء به جز تکیه بر همان پیش فرضهای مربوط به انتخاب وی به عنوان نخست وزیر تعیین نکرد. هر چند که حق تصویب و تأیید وزرای پیشنهادی را برای خود محفوظ داشت.
همین مسأله، باعث شد که وقتی آقای مهندس بازرگان، اولین گروه از اعضای کابینه خود را (در تاریخ 24 بهمن 1357) به شورای انقلاب پیشنهاد کرد، همه نفرات معرفی شده ـ به استثنای یکی دو نفر ـ به تأیید شورا رسیدند و برای تصویب نهایی، خدمت امام معرفی شدند.
منبع: کتاب امام خمینی (س) به روایت آیت الله هاشمی رفسنجانی، صص:101-97
.
انتهای پیام /*