بنا به بعض روایات «شب قدر» قلب نورانی حضرت ختمی مرتبت بود که بر آن قلب شریف قرآن نازل گردیده است. «1» و در بعض روایات، «شب قدر» شب مخصوصی است که مجموعه قرآن در آن شب نازل شده است. «2» البته شرافت شب، ذاتی نیست؛ زیرا روز و شب، همان نور و ظلمت است و در این جهت با هم اختلاف ندارند و شب همان سیاهی و تاریکی، و روز همان روشنایی است، و لیکن شرافت اینها به واسطه حادثه ای است که در آنها واقع می شود.
مثلًا روز غدیر برای آن واقعه عُظمی و شریف بود که سعید گردید. همچنین شرافت شب قدر برای نزول قرآن است که به نحو رحمت جمعی خداوندی و به نحو قرآنیت، اسماء و صفات الهیه نازل گردیده است. و خداوند متعال در آن شب خواست که درِ رحمت عامه را به روی موجودات باز کند و تمام اسماء و صفات الهیه در آن شب در دسترس بشر گذاشته شده است. و بعد از این مرحله از نزول که به طور قرآنیت بود، در مواقع مخصوص آیات به طور تفصیل در مدت بیست و چند سال نازل گردید و لذا به مناسبت شرافت نزول آیات قرآنی، آن مواقع هم، عزیز و محترم گردیده اند.
چنانکه شاید مواقع نجوم، همان ایام مخصوص بوده که مواقع نزول آیات کریمه بوده است، این است که خداوند متعال میف رماید: «وَ إنَّهُ لَقَسَمٌ لَوْ تَعْلَمُونَ عَظِیمٌ» این
قرآن در یک کتاب مکنونی است که مسّ آن کتاب مکنون برای انسان، امکان ندارد مگر کسانی که مطهّر هستند.
(1)- این روایت را در مجامع روایی نیافتیم، رجوع کنید به: تفسیر بیان السعادة، ج 4، ص 267؛ اصول کافی، ج 1، ص 479، حدیث 4؛ بحار الانوار، ج 25، ص 97، حدیث 71.
(2)- تفسیر نور الثقلین، ج 5، ص 624، حدیث 52 و 53 و ص 630، حدیث 84.
(تقریرات فلسفه، ج3، ص: 56 و 57)
.
انتهای پیام /*