در حالی که هواپیما روی آسمان اوج میگرفت و راهش را به سمت جنوب شرقی ایران کج میکرد، گویندة راهنما خطّ سیرِ پرواز را برای آدمهای کنجکاوی مثل من شرح داد و گفت: «ما برای رسیدن به مقصد از روی این شهرها عبور میکنیم: اَنارک، یزد، میبد، رفسنجان، کرمان،منطقهای بین جیرفت و بم، ایرانشهر، سراوان، خاش، (ورود به پاکستان): پنجگور، کَراچی، حیدرآباد دَکن، احمدآباد و بالاخره... بندر بزرگ بمبئی در غرب هندوستان.»
در حالی که گوینده این راهِ طولانی را توصیف میکرد، من با خوشحالی چشمهایم را بستم و از تصوّر این که دارم به یکی از آرزوهای رؤیاییام میرسم، در احساسی لذّتبخش و شیرین غرق شدم. این
احساس شیرین، مرا به خوابی شیرینتر فرو برد. نمیدانم چه قدر خوابیدم، امّا با صدای مسافر بغل دستیام بیدار شدم. مهماندار هواپیما، ناهار را تقسیم میکرد. تازه فهمیدم که چه قدر گرسنهام! ...
(ادامه دارد)
حدس او درست است. سفینه دوباره به زمین بازگشته است.
مجلات دوست کودکانمجله کودک 369صفحه 9