معنای اعتدال
5 / 5 / 92- خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی رفسنجانی در حاشیه دیدار تولید گران مازندرانی با رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام در بیست و پنجم تیرماه 92 نوشت:
از آخرین حاشیه نگاری ام بر دیدارهای آیت الله، قریب 2 ماه گذشته. از آخرین تیتر حاشیه ها. از «به دعای خیر ملّتی، نه نگو!» در روزهای پایانی اردیبهشت تا امروز. در این فاصله وقایع و اتفاقات بعد از ثبت نام آقای هاشمی آنچنان فراگیر و سریع بود که قلب یک ملت و انتخابات را با هم برد چه رسد به قلم ناچیز ما که در مقابل عظمت این حسن القضای الهی به تحیّر و احترام از حرکت ایستاد. در فاصله همین روزها بود که تازه فهمیدیم پای به پای آیت الله هاشمی آمدن در میدان سیاست چه کار دشواری است.
امروز مازندرانی های پرشور در میانه گرم تیرماه 92، گرمایی مضاعف به ساختمان مجمع داده اند. خوشحالی از سر و روی میهمانان می بارد. باور نمی کنم آن همه دل نگرانی و ناراحتی ها ظرف فقط 2 ماه این گونه تغییر کرده باشد. مشکلات که پابرجاست. اتفاق خاصی هم نیفتاده ولی امید در دل ملّت موج می زند. آقای هاشمی خوب می دانستند چه شوری با آمدنشان بپا کردند که در پاسخ به پیغام انصراف شورای نگهبان گفتند: «من به امید مردم خیانت نمی کنم.
جلسه آغاز می شود. آیت الله وارد می شود. صلواتی نذر آقای هاشمی می کنند. اندکی سکوت که برقرار می شود دیالوگ به عنوان مهمترین آموزه اعتدال آغاز می شود. می گویند مهمترین
هنر آقای هاشمی، شنیدن است. در کنار آیت الله خبری از مونولوگ و تک گویی نیست. آقای هاشمی از لابلای هزاران ساعت شنیدن همواره آماده دریافت سخن حقی هستند. در مکتب اعتدال «ما قال» همیشه مقدم به «من قال» بوده و خواهد بود.
میهمانان حرف های بسیار جالبی می زنند. گله ها کمتر شده و امیدها بیشتر. رد پای مزاح و شوخی هم در حرف ها بیشتر شده. یکی از میهمانان سراغ عاقبت مهندس قلابی نوقی-زادگاه آقای هاشمی- را می گیرد. همان مهندسی که کارش فقط باز کردن موتورها بود و بعد هم می گفت بقیه اش را بلد نیستم و با خودتان!. به شوخی می پرسد: آقای هاشمی بالاخره سرنوشت مهندس قلابی شما چه شد؟ آقای هاشمی هم به مطایبه جالبی جواب می دهد: آخرش مهندس قلابی را بیرون کردیم. حرفها و نکات زیادی مطرح می شود امّا حرف یکی از سخنرانان بسیار جالب است. می گوید:
آقای هاشمی می دانید وضع امروز ما چطور شده؟ مثالی از سکانس پایانی یک فیلم سینمایی می زند. از زمانی که سرمنشاء همه گره ها و گرفتاری های شخصیت فیلم از بین رفت و در میانه آن همه شلوغی ذهنش، تنها جمله ای که به ذهنش خطور کرد این بود که: «من چقدر کار دارم؟»... می گوید آقای هاشمی! ما هم الان همه باید بگوییم «چقدر کار داریم؟» من نگاهی به چهره آیت الله می کنم. لبخند تحسین آمیزی بر لب دارند. مثل لبخندی که فردای انتخابات به مردم زدند. مثل دست مریزادی که به ملت گفتند. برای فهم، درک و موقعیت شناسی کم نظیرشان.
دیگر میهمان جلسه از حاشیه دیدار حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی با آقای هاشمی می پرسد. از تعبیرات بسیار معنادار مرجع عالی قدر جهان تشیّع. از درد و درکی که آقای هاشمی با هم دارند. از همت مردانی که کوهها را جابجا می کند. اینها را که می شنوم، لحظه ای درباره راز صدها سال ماندگاری مرجعیت شیعه درنگ می کنم. کرامت و بزرگواری حضرت آیت الله العظمی وحیدخراسانی در دیدار آقای هاشمی درس بزرگی برای تاریخ مرجعیت شیعه بود. درس بزرگی به وسعت اعتدال علوی. اعتدال در عین اقتدار. با رعایت کامل و بی وقفه «حق النّاس».این تعابیر کم نظیر درسی تاریخی برای روحانیت بود که آبرو و عزت از کجا
می آید و در کجا می ریزد؟
آیت الله که شروع به سخن می کنند، از دولت کار می گویند. از دولت سازندگی. از دولتی که بعد از جنگ کمتر کسی حاضر بود تا رئیس جمهور آن باشد. از دولتی که شعارهای بی حاصل نمی داد. دولتی که انقلابی بود، ولی کلّه شق نبود. دولتی که تجلی اعتدال در میانه آرمان و واقعیت بود. دولتی که اگر حرف زهد می زد، حرف رفاه هم می زد. وگرنه با "ساده زیستی شعاری" هرگز نرخ بیکاری کشور تک رقمی نمی شد. اعتدال برای هاشمی یعنی آبادانی دنیا و آخرت با هم و عفاف و کفاف در کنار هم. چرا که سخت معتقد است که مردم با شعار زندگی نمی کنند! آقای هاشمی در ادامه از راه باز کردن گره ها می گوید. از اصلاح سیاست خارجی که در این سالها برخی سوءتدبیرها و ساده انگاری ها تبدیلش کرد به میدان باج دهی اقتصادی به دیگر کشورها. به قول آقای هاشمی چینی ها و روس ها تا به حال این قدر از ما سود یک طرفه نبرده بودند. این معادله ناصوابی بود که باید بر هم می خورد. شعار و مسافرتش شده بود سهم مسئولان. سودهای کلانش هم سهم طرف های خارجی و ضررش نصیب مردم. نوک پیکان «نه مردم» در این انتخابات متوجه همین موضوع بود.
آقای هاشمی آدرس کلید تمام قفل ها را از سیاست خارجی می دانند. آقای هاشمی در بخش پایانی سخنانش تذکر بسیار بجایی می دهند که «مردم و جوانان نگذارند رسوب متحجران دوباره دامن انقلاب را بگیرد». پرچمدار اعتدال به خوبی تشخیص داده که نباید فضای پیروزی انتخابات موجب غفلت از گردنۀ اُحُد اعتدال شود. باید دامنه روشنگری ها پابرجا بماند. راه جریان انحرافی که با رأی مردم بسته شد، ولی نخ و ماسوره زادگاه جریان انحرافی در کارگاه دگم اندیشی متحجران برجاست. اگر چه انقلاب امروز از دست تفکر خوارج و تحجر خارج شده ، ولی باید هوشیار بود که دوباره زخم دین فروشی بر سینه انقلاب ننشیند. شاید وقت آن باشد تا کهنه مبارز انقلاب آستین همتی دوباره بالا زده و "شرح اعتدالی" واگویه کنند تا نه تنها انقلابی گری را هم از تفکر تحجر باز ستاند، بلکه نقشه راهی آزموده شده را نیز برای آیندۀ «گفتمان اعتدال انقلاب اسلامی» به یادگار بگذارند.