روزهای آبان 1357 در روند انقلاب اسلامی، از پرکارترین روزها برای حضرت امام خمینی(س) در نوفل‌لوشاتو است. مصاحبه‌های متعدد روزانه، سخنرانی‌های پی در پی در جمع مراجعین، ملاقات‌ها و دیدارهای گوناگون، صدور اعلامیه‌ها، گرفتن اخبار مختلف از ایران و... حاصلی از مجموعه نظرات مختلف حضرت امام در مسائل انقلابی اجتماعی است که مصاحبه با خبرگزاری رویتر (انگلیس) در موضوع محتوای مسائل سیاسی و محتوای رژیم اسلامی در روز 4 آبان از این نمونه است. در این مصاحبه حضرت امام خمینی(س) در پاسخ به هفت سؤال، ضمن اشاره به مترقی بودن دین اسلام، به بیان وابستگی و مفاسد رژیم شاه و ترفندهای تبلیغاتی قدرت‌های جهانی برای فریب افکار عمومی پرداخته و قدرت‌های شرق و غرب را در غارت و بلعیدن سرمایه‌های ایران همراه و همصدا می‌داند. در پاسخ سؤالی که بعضی می‌گویند اسلام محافظه‌کار است، حضرت امام می‌فرمایند:
«رژیم شاه همه آزادیها را در ایران از میان برده است. اگر ما محافظه‌کار بودیم نباید خواهان آزادى رأى و برابرى امکانات اقتصادى و سیاسى مى شدیم. اما اسلام در چنان حدى از کمال است که از ابتداى طلوع، پیشرفت خود را بر بحث آزاد و مبارزه با سانسورها بنا گذاشته است».
متن کامل مصاحبه در ادامه آورده شده است:
محتواى سیاسى و اجتماعى رژیم شما چیست؟ بعضى مى گویند اسلام محافظه کار است؟
اسلام دین ترقى است. قرآن روش ترقى و شکوفایى انسان است. ببینیم مخالفت با رژیم شاه بر سر چیست؟ او یک رژیم وابسته و تابع امریکاست و برنامه هاى آن کشور را در ایران به اجرا مى گذارد و این برنامه ها، ایران را به نابودى کشانده است. او براى حفظ تعادل، بخشى از منابع ثروت کشور را در اختیار روسها گذاشته است. اسلام مى خواهد ایران مستقل باشد. کدامیک از این دو محافظه کارانه است؟ رژیم شاه همه آزادیها را در ایران از میان برده است. اگر ما محافظه کار بودیم نباید خواهان آزادى رأى و برابرى امکانات اقتصادى و سیاسى مى شدیم. اما اسلام در چنان حدى از کمال است که از ابتداى طلوع، پیشرفت خود را بر بحث آزاد و مبارزه با سانسورها بنا گذاشته است. رژیم شاه به اقرار دست نشاندگانش در مجلس و در مطبوعات و در حکومت، غرق در فساد بوده است و گردانندگان این رژیم، میلیاردها ثروت کشور را دزدیده و بر باد داده اند، آیا مخالفت با این فساد، محافظه کارى است؟ رژیم شاه، اقتصاد ملى را بکلى متلاشى کرده است. درباره این امر سالها پیش و به دفعات اعلام خطر شده است. اما شاه به جاى توجه به واقعیت با صرف میلیونها دلار درباره «معجزه اقتصادى» و «رشد ایران که در دنیا بى مانند است» تبلیغ مى کرد، آیا مخالفت با انهدام اقتصاد کشور محافظه کارانه است؟ این رژیم صدها خیانت به ایران کرده است که دادن فهرست آنها بسیار طولانى مى شود؛ آیا مخالفت با این خیانتها محافظه کارى است؟ واقعیت این است که در ایران برخورد میان نیروهاى محافظه کار و مترقى در کار نیست، برخورد میان تمامى ملت است- که نه تنها حق مشروع خود را براى ترقى واقعى طلب مى کند، بلکه خواهان حق حیات خویش است- با رژیمى که عامل بى چون و چراى امریکاست و موجودیت ایران را به خطر انداخته است. مطبوعات جهان باید این هشدار را به مردم جهان برسانند. قدرتمندان جهان براى حل بحرانهاى خویش، کشورهاى زیر سلطه را در سرازیر انهدام انداخته اند و براى فریب افکار عمومى کشور خویش، واقعیت را از افکار عمومى کشورشان پوشیده مى دارند و مبارزه بر سر حق طلبى و ترقى واقعى را مبارزه محافظه کارانه با ترقى طلبى منحط ترین رژیمها جلوه مى دهند.
رابطه این جنبش با احزاب و گروههاى مخالف چگونه است؟
همه گروهها در بیان عقاید خود آزادند، و لکن خیانت را اجازه نمى دهیم.
در صورتى که شاه استعفا بدهد، رژیم جدید چگونه خواهد بود، آیا علما خود حکومت خواهند کرد؟
علما خود حکومت نخواهند کرد، آنان ناظر و هادى مجریان امور مى باشند. این حکومت در همه مراتب خود، متکى به آراى مردم و تحت نظارت و ارزیابى و انتقاد عمومى خواهد بود.
تحلیل شما در قشون ایران چیست؟ چه نقشى را بازى مى کند؟
قشون ایران زیر سلطه امریکاست. ما این قشون را نفى خواهیم کرد و به او نقش و وظیفه واقعى اش را که دفاع از کشور است باز خواهیم داد.
چگونه باید روابط میان ایران و غرب تنظیم بشود؟ ضد غرب هستید؟
خیر. ضد غرب نیستیم. ما خواهان استقلال هستیم و روابط خود را با جهان غرب بر این اساس پى ریزى مى نماییم. ما مى خواهیم ملت ایران غربزده نباشد و بر پایه هاى ملى و مذهبى خویش به سوى ترقى و تمدن گام بردارد.
درباره شوروى چه فکر مى کنید؟
شوروى از رژیم شاه حمایت مى کند. حتى نمایندگانش در سازمان ملل از شاه دفاع کرده اند. شوروى چون امریکا و انگلیس براى بلعیدن سرمایه هاى ایران دست به هر جنایتى زده و مى زند.
شیعه یک سنت آزادیخواهانه و انقلابى دارد، از سنت اعتراض شیعه صحبت بفرمایید
شیعه از ابتدا براى تحقق حکومت حق مبارزه کرده است.
(صحیفه امام، ج 4، ص: 159و 160)
.
انتهای پیام /*