از مجموعۀ مکتوباتی که در ایام حیات مبارک حضرت امام، برای ایشان ارسال شده است، قریب یک میلیون نامه در آرشیو مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(س) نگهداری می‏‏ شود. شیوۀ امام بزرگوار این بود که گزارش موضوع‏ بندی شده و آماری تمام نامه ‏های عادی را که به صورت روزانه از سوی دفتر معظم ‏له تنظیم می‏ گردید، ملاحظه می ‏فرمودند و در مواردی که لازم بوده است پاسخ نامه ‏ها از سوی دفتر ارسال می‏ گردید، و معدودی از نامه ‏ها را نیز حضرت امام شخصاً جواب می‏ داده ‏اند. از جمله این نامه ها، نامه ای است صمیمانه به قلم خانم مهین محمدی که همراه با یک ژاکت دست باف برای حضرت امام ارسال شده است. پاسخ امام به این نامه و هدیه محبت آمیز نیز در ادامه آمده است: زمان: 5 اسفند 1361/ 10 جمادی الاول 1403 [بسمه تعالی. محضر مبارک امام عزیز، سلام علیکم‏ راستی این چه روزی است. فکر می‏ کنم خواب می ‏بینم و اصلًا باورم نمی ‏شود چنین روزی را که امام، این پیر جماران، نامه ‏ام را بخواند و هدیه ناقابلم را بپذیرد. ای خدا من، می ‏توانم این سعادت را داشته باشم!؟ امام عزیز، اینک با پول خود و با دست خود برایت ژاکتی بافتم به این امید که وسیله ‏ای باشد در قیامت شاهد بگیرم که ای خدا، من امام عزیز را و نایب امام زمانت را دوست دارم. تو روا مدار دستی که برای این امام ژاکت بافته از درگاهت ناامید برگردد. امام عزیز از شما خواهش می‏ کنم که این هدیه ناقابل را که فرسنگ ها راه طی نموده بپذیری و دلم را نشکنی زیرا که آرزو دارم. ولی امام جان، دوست دارم چنانچه قابل استفاده نبود حداقل یک بار هم که شده ژاکت را تن کنی و آن را تبرک کنی که مایه افتخار من است. امام عزیز، خواهش دیگری هم دارم اگر لطف نموده به وسیله خط خودتان چند کلمه‏ ای برایم بنویس. بی‏ نهایت فرزندت را خوشحال می ‏کنی و خدا را خیلی شکر می ‏کنم و وصیت می ‏کنم که آن چند کلمه را در قبرم همراه با خودم دفن کنند. التماس دعا. دخترت: مهین محمدی‏]. بسمه تعالی‏ دخترم، نامه محبت‏ آمیز شما با هدیه ارزشمندی که با دست خود بافته ‏اید واصل شد. از ارزش های معنوی این نحو هدیه‏ ها باید یاد کرد که آن ارزش ها نزد خداوند متعال ثبت می‏ شود. خداوند تعالی امثال شما فرزندان متعهد را برای اسلام حفظ و افزون نماید، و ماها و شماها را با رحمت خویش قرین فرماید. و السلام علیکِ و رحمة اللَّه. 10 جمادی الاولی‏ 1403 روح اللَّه الموسوی الخمینی‏ (صحیفه امام، ج‏17، ص: 348)

. انتهای پیام /*