سخنرانی
انتقاد از نحوه چاپ اخبار در مطبوعات
سخنرانی در جمع مسئولان روزنامه ها (انتقاد از نحوه چاپ اخبار)
نسخه چاپی | ارسال به دوستان
برو به صفحه: برو

نوع ماده: صحیفه امام

پدیدآورنده : خمینی، روح الله، رهبر انقلاب و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، 1279 - 1368

محل نشر : تهران

ناشر: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س)

زمان (شمسی) : 10 ش‍ه‍ری‍ور ‭1364

زمان (قمری) : 15 ذی الحجه ‭1405

مکان: تهران

شماره صفحه : 361

موضوع : انتقاد از نحوه چاپ اخبار در مطبوعات

زبان اثر : فارسی

حضار : مسئولان روزنامه های کیهان، اطلاعات و جمهوری اسلامی

سخنرانی در جمع مسئولان روزنامه ها (انتقاد از نحوه چاپ اخبار)

سخنرانی

‏زمان: صبح 10 شهریور 1364 / 15 ذی الحجه 1405 ‏

‏مکان: تهران، جماران‏

‏موضوع: انتقاد از نحوۀ چاپ اخبار در مطبوعات‏

‏حضار: مسئولان روزنامه های کیهان، اطلاعات و جمهوری اسلامی‏

‏بسم الله الرحمن الرحیم‏

وظیفۀ مطبوعات در تشویق افراد به فعالیت

‏     ‏‏البته، من نسبت به همۀ مسائل مربوط به مطبوعات نمی توانم نظر بدهم. الآن آنچه‏‎ ‎‏مربوط به مسائل آخر است، این است که رادیو ـ تلویزیون و مطبوعات مال عموم است‏‎ ‎‏ـ چنانچه شما هم همین اعتقاد را دارید که عموم بر آنها حق دارند ـ از این جهت، من به‏‎ ‎‏سهم خود خیال دارم که راجع به من کم باشد، مگر در مواقع حساسی که لازم است که آن‏‎ ‎‏هم باید از ما سؤال شود که آیا مطلبی را باید نقل بکنند یا خیر. والاّ آنچه خوب است در‏‎ ‎‏رادیو ـ تلویزیون و مطبوعات باشد، آن است که برای کشور اثری داشته باشد. مثلاً اگر‏‎ ‎‏زارعی خوب زراعت کرد و زراعتش خوب بود، شما این شخص را به جای مقامات‏‎ ‎‏کشور در صفحۀ اول بگذارید و زیرش بنویسید این زارع چگونه بوده است، این منتشر‏‎ ‎‏بشود. و یا کارمندی خوب کار کرد، و یا اگر طبیبی عمل خوبی انجام داد، عکس او را در‏‎ ‎‏صفحۀ اول چاپ کنید و بنویسید که این عملش چطور بوده است. این باعث تشویق اطبا‏‎ ‎‏می شود و بیشتر دنبال کار می روند. یا مثلاً اگر کسی کشفی کرد، باید مفصل با عکس و‏‎ ‎‏مطلب باشد، یا اگر کسی سارقی را دستگیر نمود، و یا یک کشاورز و یا هنرمند و یا جراح،‏‎ ‎‏که متأسفانه نه اسمشان است و نه عکسشان، در حالی که اینها لایق اند تا در روزنامه ها‏‎ ‎‏مطرح شوند، خلاصه، باید اساس تشویق اشخاصی باشد ‏‏[‏‏که‏‏]‏‏ در این کشور فعالیت‏‎ ‎‏می کنند؛ اینها به این کشور حق دارند، به این روزنامه ها حق دارند، به رادیو ـ تلویزیون‏‎ ‎‏حق دارند، ولی ماها نسبت به آنها حقمان کم است. البته، آنچه من می گویم راجع به‏

‏خودم است، به دیگران هیچ کاری ندارم، آنها اختیارش با شما و با خود آنهاست. من میل‏‎ ‎‏ندارم رادیو هر وقت باز می شود اسم من باشد، مدت هاست که از این جهت متنفرم، این‏‎ ‎‏کار غلطی است، به اندازۀ متعارف نسبت به همه خوب است، زیادی اش مضر است، این‏‎ ‎‏به ضرر مطبوعات است و مطبوعات را سبک می کند. اشخاص، شخصیت هایشان با‏‎ ‎‏خودشان است، این طور نیست که اگر اسمشان زیاد یا کم مطرح گردد، شخصیتشان زیاد‏‎ ‎‏یا کم شود. در ایران هرکس معلوم است چه جوری است. بنابراین، آنچه راجع به خودم‏‎ ‎‏می گویم این است که اگر قرار است عکس مرا بگذارید، به جای آن، عکس یک رعیت‏‎ ‎‏را بگذارید و زیرش بنویسید این رعیت چه کار مهمی کرده است.‏

‏     مسئلۀ دیگر، عمده این است که تکرار نباشد. به عقیدۀ من این سه روزنامه با هم تفاهم‏‎ ‎‏کنند و مسائل را مختصرتر بنویسند، مفیدتر و کمتر بنویسند، طولانی و تکراری نباشد.‏‎ ‎‏مردم وقتی می خوانند استفاده کنند، احساس کنند مطلبی است. اینکه بگویند من هر روز‏‎ ‎‏به کی، چی گفتم، این تکراری است. آخر هر روز من یک مسئله ای را می گویم، و هی‏‎ ‎‏تکرار می کنند که فلانی چه گفت. این چه فایده ای دارد. اما در هر گوشۀ کشور اگر اتفاقی‏‎ ‎‏افتاده باشد، این خبر است و اخبار را برای مردم گفتن مفید است.‏

طرح انتقادات سالم در مطبوعات، نه انتقامگیری

‏     ‏‏مسئلۀ دیگر راجع به انتقاد، البته روزنامه ها باید مسائلی که پیش می آید را نظر کنند،‏‎ ‎‏یک وقت انتقاد است؛ یعنی انتقاد سالم است، این مفید است. یک وقت انتقام است، نه‏‎ ‎‏انتقاد، این نباید باشد، این با موازین جور در نمی آید.انسان چون با یکی خوب نیست، در‏‎ ‎‏مطبوعات او را بکوبد، کار درستی نیست. اما اگر کسی خلاف کرده است، باید او را‏‎ ‎‏نصیحت کرد، پرده دری نباشد، ولی انتقاد خوب است. باید در این امور خیلی ملاحظه‏‎ ‎‏بفرمایید تا مطبوعات مرکزی باشد برای استفادۀ عموم، و اینکه مردم بفهمند باید چه‏‎ ‎‏بکنند و باید چه بشود.‏

بیان اخبار مفید در مطبوعات

‏     ‏‏در مورد اخبار؛ اخبار روزنامه ها تکراری نباشد، آخر کی با کی ملاقات کرده، این چه‏

‏خبر مهمی است؟ این اصلاً قابل نیست بگوییم خبر، تا بگوییم مهم! اینکه بگویید من هر‏‎ ‎‏روز با کی ملاقات و به او چه گفتم، این تکراری است. آخر هر روز من یک مسئله را‏‎ ‎‏می گویم، و هی تکرار می کنند که فلانی چه گفت، این چه فایده ای دارد؟ من راجع به‏‎ ‎‏خودم می گویم که عکس من مطلقاً در صفحۀ اول نباشد، همان طور که گفتم. گاهی لازم‏‎ ‎‏است که گفته شود، مثلاً فرض کنید بناست ریاست جمهوری معرفی شود، خوب، این‏‎ ‎‏مسئلۀ مهمی است و یا مثلاً هیأت دولت آمده است، خود این مسئله ای است، ولی هر‏‎ ‎‏چند وقت یک بار از این مسائل پیدا می شود. اما هر روز کی آمد این جا و من چی گفتم و‏‎ ‎‏چی شد و یا کی با کی ملاقات کرد، این چه اثر و فایده ای دارد؟‏

‏     باید با اخبار مردم را تعلیم کرد و باید اخبار به صورتی باشد که مفید باشد، باید کاری‏‎ ‎‏شده باشد تا اخبار باشد. آن اشخاصی که در اطراف ایران زحمت می کشند، وقتی‏‎ ‎‏خبرشان را دادید تشویق می شوند. این طور نیست که همه لله ِ کار کنند و چه بنویسید و چه‏‎ ‎‏ننویسید، فرقی نکند. ما مکلفیم تا افراد را در هر رشته تشویق کنیم تا امثالشان زیاد شود.‏‎ ‎‏اگر مطلبی از این طبقه ها در روزنامه ها آمد، روزنامه ها آبروی خوبی پیدا می کنند.‏‎ ‎‏روزنامه ها مال طبقۀ سوم است، مال طبقۀ اول نیست و این هم نیست که همه اش مال‏‎ ‎‏حکومت باشد و از چیزهای حکومتی بنویسید، این صحیح نیست. به نظر من روزنامه ها‏‎ ‎‏برای همۀ مردم است و همۀ مردم در آن حق دارند و می شود گفت که گاهی جای دیگران‏‎ ‎‏غصب می شود، ـ البته بدان معنای غصب نه! ولی نظیر آن ـ این عرض من است.‏

‏     البته از آقایان هم تشکر می کنم که مشغول کار ارزنده ای هستند. و امیدوارم که موفق‏‎ ‎‏باشند و کارها را با شایستگی عمل کنند و اغراض را کنار بگذارند و روی مصالح مملکت‏‎ ‎‏صحبت کنند. یک وقت این است که انسان می بیند افرادی خلاف می کنند، به او تنبه‏‎ ‎‏می دهد، آن هم با ملایمت و بدون اینکه آبروریزی باشد. انتقاد صحیح از دولت مانع‏‎ ‎‏ندارد، ولی انتقام و تضعیف نباید باشد ان شاءالله !‏

‎ ‎